Alle inzendingen over ont spannen

Beaam het neen met alle weerstand aarden wal al omgezet in bloed en vezels spannen zich helaas je bent te laat vuur zoekt zijn weg langs elke plooi druipt weeë lucht een kwijlbaan op de vlucht voor eigen geilheid dus beaam het droog je huid zeg neen helaas je droomt je weg omdat jouw weerstand zwanger van verlangen…

liever dan dichten wil ik openen woorden sluizen naar zee golven versterken deiningen laten branden ontdekkingen doen zinnen verzetten uitdijen wat leeft direct van de lever het hart laten spreken in verzen ademen penetreren spannen wat spieren willen moed ontbolsteren ontkiemen groeien liefde ontketenen zonder limiet liever…

Gelijk een glanzend erotisch instrument zo wordt het voluptueuze lichaam bespeeld vingers beroeren de roze verharde knoppen zij spannen de onderhuids gevoelige snaren stuwen haar trillend tot ongekende hoogte Om dan over te gaan in een passionele paringsdans en ritmisch golvend ineen te smelten omringd door exotische vrijgekomen geuren welke…

waar draden herfst spannen dood en vergankelijkheid loert uit steelse hoeken schijnt een lage zon kleur in de druppels op het web in een verlate oogst die ik altijd heb gespannen tussen dromen en verlangen wandel ik langs je gezicht in weer een laatst aanraken de ogen nog gericht in zwart en grijs de blik op wit van winter maar…

door bruine waterlopen drijft plastiek met hopen alles komt terecht in zee blikken, bussen, flessen thee olie, smetten, allerhande vetten spannen synthetische netten vissen sterven onnatuurlijk zeeën voelen onaanvaardbaarheid maar mensen blijven instinctief herhalen stomme dingen positief ik blijf hopen en ga opzij de verloedering...…

onder glad gereden banden van een aftandse tweedehands fiets kraakt aangevroren dauw koude vlagen uit het oosten landen straf op pasontwaakte wangen wind en weerzin spannen samen tegen verkleumde benen zonder kracht tot over de neus gestoken in een warme das en winterjas drijven gedachten verlangend af zoekend naar de zomerzon die…

Ver in het druisen op de wegen van de heer, wordt mens en dier opgejaagd tot dat ze hun rustplaats vinden, wat geschreven staat in het bloedend hart van tijd, in draf rennen ze de aarde rond, ver vooruit de zones van ideologieën, onafgebroken zonder tussenstations, spannen ze zich in en de vermoeide paarden uit, aangeklaagd in landen…

Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf. Als de nieuwe wereld ontwaakt in een droom van doorlopend leven sluit de nacht zijn ogen voor eeuwig, voor heel even.…

Mondig moet men heden wel wezen; en zonder een vleugje brutaliteit, spannen de kuitspieren voor een moedige oratie, zwikken de enkels voor een te grote loslippigheid. Over schoenen hoort men mensen graag praten; en hakken klikken of zetten zich schrap, als men terugdeinst voor Italiaanse formaten, en zich beperkt tot de Hollandse stap.…

je spitzen trapten op het koord je stapte zonder zinnen vroeg me om opnieuw beginnen ik nam je bij de hand je danste in fragiel bewegen samen kwamen we de woorden tegen die duidden op een vals cadans jij gaf mij de kans het koord weer aan te spannen zodat oneerlijkheid geen ruimte kreeg om van het touw te vallen je…

Tous les points ont des relations. Pour arriver chez toi je bouge mes mains. Pour arriver je dis les mots qui produisent le son d'une bise. Toi et moi dans le monde.…

we begaan nieuwe paden als goede vreemden zo is het althans te benoemen als emotioneel ontheemde hoor ik jouw gedachten enkel zoemen in wolken van ont-moeten of die blikken van verstilde diepte op de vlucht voor aards boeten iedere dag is gebouwd op verleden van ver terug soms als restant van heden morgen wordt gebouwd op…

Er is een eerste keer voor alles; zo ont- staat een onwennig ge- bed. Alles soms sepia en stilte; deze kleur werpt schaduw van wel- eer. De eerste woorden en eerste kus; aanraking. Gevolg: intimiteit. Er is een eerste keer voor alles; lachen praten, fietsen en val- len. Op straat niet op je mond.…

Ik bleef zitten Om geboren worden Waar ik helemaal geen zin in had Zo alleen Nu zoeken we elkaar langs veilige wegen Nee, ontwijken heeft geen zin Want we komen - ons - altijd weer tegen Als twee vissen In een vissenkom Zo groot als de oceaan Zo groot als het universum Waar wij elkaar Door alle eeuwen heen Steeds weer ont-moeten…

geweven adembenemend in immense schoonheid Gods belofte van trouw en goedheid aan het begin van schitterende kleuren herinnert Hij de oorsprong van dit gebeuren watermassa’s die alle leven deed verdwijnen doch in een ark redde Hij Noach en de zijnen een gezworen belofte: in de komende jaren zal ik de aarde voor het water bewaren bij het spannen…

De overburen spannen touwen over het pad. Worden de bouwvallige houtwallen verhangen? Het warme meisje wast haren en geblauwde ogen. Zij danst op koude voeten de strenge winters in. .…

als ik je ogen zie glanzen voelt dat als samen dansen op het licht van de maan waarbij handen de passen leiden en vingers in raken de stijl duidelijk maken in beroering streelt wind het sierlijk bewegen hoofden trots geheven ontvlambaar in kracht bij het naderen van de finale spannen spieren en aderen tot een emotioneel offensief…

Wat kan een mens anders bezitten, dan het hebben van groot gelijk? Hoe kan een mens gelijker hebben, dan enig ander mens? Waarom daar samen over strijden? Niemand kent dezelfde ervaringen. Nooit gelijke voor- of tegenspoed. Iedereen bezit het grootste gelijk, dat men kan of geven moet. Het wisselen van gedachten, is het hartelijke geschenk…

kijken naar kaatsende beelden van de wereld waarvan jij houd in de spiegel van de tijd is verjaren duaal weerschijnen terugblikken om vooruit te kijken naar een wereld waarvan jij droomt in de spiegel van de tijd is verjaren tweezijdig reflecteren op wat je deed en wat je doet in een wereld die jij wenst in de spiegel van de tijd ont-wikkelt…

geen weet van nóg een atmosfeer tussen hemel en aard' Waarin ik verderaf kom te staan van mijn kinderen, deze late gang kan men kennelijk niet verhinderen Het lijkt me een weg die men als individu alleen moet doorlopen het is een soort van afscheid met open ogen waarbij de tijd enkel kan verlopen Is dit een voorbode van verder ont-binden…

neem een echte foto met je digitale camera klick, klick,...inkleuren verscherpen en klaar Hoeven we ons nog in te spannen?! Als het domme Internet zo slim is, dan heeft de pientere Mens het wel mis!!…

Onder mij warmen jouw handen mijn billen, jij kneedt en voelt of ze zich al spannen, we spelen lippend en likkend met elkaars zachtste huid en stellen uit te kiezen tussen voelen en aanraken, of om te draaien voor alletwee tegelijk, we branden onblusbare liefde in ons verlangen ik ril, het raam staat wijd open het is te laat voor schaamte…

jou En jij staat met een mond vol tanden Die schoonheid bleef je altijd trouw Begeleidde je tot op de mooiste stranden Voor geen geld, goud of mooie woorden Wil je haar beschaamd laten staan Zonder haar geen dicht of lofakkoorden En gaat je status als dichter naar de maan Maar als je haar belooft je best te doen En je wat meer in zult spannen…

ik zag jouw ogen dicht maar in het klein bewegen volgde jij toch het licht waarmee de dromen opengingen jij schaduwde tot de cirkel was gelopen en je herinnering en fantasie terugdraaiend naar een volgende scene gingen in de mimiek van je gelaat kon je de emoties zien waarmee alles gepaard ging in spannen en loslaten…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

Zijn ogen spieden waakzaam rond in holle, grauwe kassen sliertige haren, verwarde baard geen weken zich gewassen Nergens rust noch veiligheid hij weet: ze spannen samen hoe hij zich noemt, dat maakt niet uit ze kennen al zijn namen Steeds weer verschijnt een ander gezicht hij kent hun syndicaten vernietiging van heel zijn brein is 't…

ik heb eindelijk de muziek ontdekt die jij sprankelt in je lach in een proloog van stille klanken spannen spieren aan onderhuidse emoties golven getijden in komen en weer gaan geen symmetrie maar een natuurlijke mimiek laat zien dat jij geniet geen klaterende geluiden die duiden op extravagant plezier wel een prelude op de…

oppervlakkigheid Al schone dingen veil voor goud Bezitten wil, en dus ontwijdt– Ik heb iets bijna schoons aanschouwd: In het verkeerdoorgonsde park Terzij van zijn asfalten wegen, Als in een straat een ingebouwde kerk, Vond ik een rozentuin gelegen: Daar in doorzonde bloemenwolk Zweeg van het onbeschaafbaar volk Het ijl gezwets, het loos gegil Een spanne…

Vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd.…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…