Alle inzendingen over ontbinden

boezem ten bate voor de afgronddiepe commercie, één twee, iedereen deed mee, uitzonderingen daar gelaten ze vocht als een koningsleeuw; voedde zich met zijn honing ademde de adem van een witte duif huppelde als een ree, zong met één rechter long, de hoge rots Zijn woning De bloem zal voor uw ogen bloeien Landman zal haar takken snoeien Ontbinden…

Diep is 't stil; langs lange slierten Wier trekt walm op van ontbinding. Plots doortrekken van de polen Alle kringen huiveringen; Reeds gezonken drenkelingen Drijven uit hun onderholen Los en zij bewilligen In een doodse farandole, Tot het schip moet stilliggen Op hun saamgedrongen scholen. Daar schokt mij herinnrings schrik!…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

Mijn smachten is naar de lente van het sterven waarin ontbinding zorgt voor de mooiste kleuren tot de gevelde geuren overgaan in de frisheid van gierende rust tussen angstaanjagende vlagen verbijsterd krakende en vallende takken. Buiten de warmte die weer aan kan voelen als thuis.…

hoorde je de man naast je op een terras niet zeggen oude vriendin is weg en nieuwe vriendin is ook al weg niet dat ze weg zijn van de nagalm van krachtwoorden die hun bedriegerij ontbinden, van hun verstrekkers van omcirkelende intimiteit, van begoocheling rond gevoelens waarover de uitspraken aankomen als zweepslagen weg zijn ze, losgelaten…

Aanstonds ontbinding Van 't rijksparlement!' 'Sire, sinds kort is het tegengrondwettelijk Dat u nog zeggenschap Heeft daaromtrent´ * DE TWEEDE WERELDOORLOG (1940-1945) 'Is er nog nieuws, majoor?' 'Duitsland is winnende...…

Zij praten met de dieren, bidden tot de Logos van het Woud * en blaadjes in ontbinding als maaltijd laat hèn niet koud. Alleen trollen schieten met hun ondeugd altijd raak. "De sluiers worden dunner. Kom met deva's in het reine! Nu al kun je ons, zo rond zonsopgang, zien verschijnen".…

Vroeg in de dageraad de schone gaart ontbinden De gouden blonde tros, citroenig van coleur, Gezeten in de lucht, recht buiten d' achterdeur, Waar groene wijngaardloof ooit louwe muur beminde.…

""Ik wil nu je overleden bent nog een nacht met je slapen diep innig verbonden slapen maar zonder koeling gewoon in de warmte van onze liefde voor elkaar welke nu gaanderweg ontbonden wordt je mag gerust gaan stinken, ruiken want die poepies, scheetjes van je die harde maar vooral die zachte die het meest stinken die zal ik…

laat ons scheiden, liefst op de klippen lopen met handenvol tragiek omwille van het stof op de rituelen de onvolledigheid van het servies de sigarettenpeuken in de bloempot de vuile sokken onder het bed je weet wel, al die kleffe 'Flair'- problemen de ergernis die onder de deurmat ligt laat ons dus dit pact ontbinden voor de inkt is…

Vreeslijk is dit: stank van ontbinding staat zwaar rondom jonge, argeloze zielen. In een kerkhof van uitgeleefde vormen, tussen de zerken van misdaad en schuld, in 't hels geraas, dat alle poriën vult, moet jeugd opbouwen hare nieuwe normen.…

'k Heb lang genoeg geleefd, indien 't u mocht behagen, Vrijmatig Heer, die eerst mijn ziel in 't lichaam zond, De enge band, die hen zo lang te samen bond, Te ontbinden, en een end te maken van mijn dagen.…

nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen van weleer zo vergaat de dag in fasen van even zijn en vertekende dromen waarbij niet is gezegd dat de dood zich hardhandig nu al naar mij uitstrekt wellicht is het meer ontbinden…

verbergt tussen valse zekerheid en chaos dans ik als een derwisj die rondtolt op zijn hoofd, in ijdele hoop de aarde in beweging te houden overgeleverd aan het lot wacht ik op de ommekeer gelaten lijden is mijn deel op dit verdomde pad kille regen en angstzweet gutsen langs mijn rug een terugweg naar de bronnen van de oerzee ontbinding…

vervlogen leed mos spoedt zich door de lege vertrekken om het schaamteloos onrecht te bedekken zich voedend met drijfsporen angstig zweet het maanlicht schuwt elke nachtelijke ziel die het waagt om hier avontuur te vinden geen schijnsel van geest zal hem verjagen noch zullen kermen waarschuwend klagen zijn ziel is verdwenen voor het ontbinden…

Een herfstochtend die in ontbinding is. Een bitter boek vol scheve antihelden. Nee, dan de mooi gemanicuurde vijver, de tuin gestraft met roede en rapier. En zie de kunstlibel gedichten schrijven in lagen lucht die loeien van plezier. Of check het gras in onverslaafde staat, gemillimeterd voor een groener leven.…

Hoor, ze brommen hol in 't bonzend schomlen van de zware klepels, en breken bronzen klanken, morzlen klanken, die rollen traag, eentonig traag, en zweven, en zich ontbindend dof en doffer smelten, en sterven terendzacht door de ijle ruimte met al het weifelachtige des avonds... De klokken luien!...…

het zuchten Alsof 't gewoon geen harte was Laat het dorsten in woestijnen Open wond vol zwetend zout Schenk geen aandacht aan het lijden Takel het af met beet en snauw Ruk en sla en snij het aan stukken Nagel het aan een kruis zoals die dief Laat schorpioenen krommend aanrukken Het schuimend stijven door vergif Laat het in de drek ontbinden…

Ze was ongeschonden de tijd van ontbinding had geen vat op haar gehad. Ik opende ze zeer voorzichtig Het was een zilveren bestek. Het geheim was gebroken Ik borg ze weer op nooit gebruikte ik het, want herinneringen blijven steeds mijn hart verstoren.…

schouderbandjes liet zakken Het gekarteld kant over haar schouder schoof Een geborduurde bloem loswekend van de tepel Toen dit alles gebeurde in één gerekte minuut Beet ik in de vuist Ze was de greep van minnaars ontwend Ik voelde me vier vikings sterk Tot de gesp haperde En ik een verre stamvader uitschold Voor kabeljauw in de verste staat van ontbinding…

Eer de sokken vergaan zijn, En in staat van ontbinding zijnd, Zal de beulsknecht daar zijn, Die het meurend voetenpaar in mootjes heit! Zweeten, zweeten, zweeten! Met eczeem en okselmos. Ov'ral breede zoute stroomen, Bijlo! Het is toch van God los! Vullende de daalen! Van keelholte tot schaamstreek. 'k Ga wat lysol halen.…

Ik wacht op het moment, Dat ik me eindelijk ontbind, Dat ik alle zorgen los kan laten, Tot geluk mij eindelijk vindt.…

Zelfs donkere wolken passeer ik luchtig op die manier Verrotting en ontbinding veracht ik moeiteloos. In lorren geklede kinderen huilen zachter Wanneer zij de richting van mijn vinger volgen. Vergeten zij hun armoe, pijn of honger? Zo’n weldoorvoede vinger zie je niet altijd.…

"Dan ga ik op tot Gods altaren" ik kan niet meer wachten en gezond van lijf en leden krijg ik toestemming om te gaan sterven met de nadruk op mij als homo, als actieve homo-sexueel, als flikker, als vuile vieze flikker, sodomiet(je), bruinwerker binnen 24 uur was de euthanasieverklaring een feit met de levenseindekliniek het moet een exspiriment…

Ik droomde van koningswater dat gelijk de regen het kwaad en de stank van ontbinding wegspoelt tijdens vergaderingen van vrouwenbewegingen waar niets uit voortvloeit en meisjes worden geaborteerd want vrouwen zelf beschermen de norm, van vader naar zoon.…

het eiland giftig en uiterst brandbaar te zijn Er is ook een grot, pal onder de heuvel met plexiglas ramen en een teflon portaal met trappen van kevlar en gangen van nylon en precies in het midden een donkere zaal het heeft gangen en nissen van plastische stoffen en in iedere erker een kristallijn vat waarin vogels en vissen in staat van ontbinding…