inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 33.444):

Ik blijf wachten

Ik laat het los,
Ik moet het laten gaan,
Ik wil zo snel mogelijk,
Op eigen benen staan.
Zo ga ik het niet redden,
Zo wil ik het niet meer,
Al deze dagelijkse dingen,
Doen me zo ontzettend zeer.
Ik wil een eigen leven leiden,
Mijn verleden kwijt zien te raken,
De dingen los laten,
Die me nu zo ongelukkig maken.
Ik wil het zo niet meer,
Ik begin mijn leven steeds meer te haten,
Ik heb geen tranen meer over,
Ik heb ze allemaal al gelaten.
Het zit altijd in mijn hoofd,
Dag en nacht,
Iedereen zegt: het komt wel goed,
Iets wat ik niet verwacht.
Het komt juist niet goed,
Het gaat slechter elke dag,
Ik heb er geen vertrouwen meer in,
Iets wat ik misschien niet zeggen mag.
Hoe kan ik het los laten,
als mijn hoofd er van over loopt,
Ik dacht dat het ooit goed zou komen,
Dat heb ik altijd gehoopt.
Die hoop heb ik laten gaan,
Het is geen doel,
Waarom kan ze nu niet eens een keer
vragen hoe ik me voel.
Ik heb zoveel vragen
Die ik nog stellen wil,
maar het geeft allemaal toch geen zin,
Ik hou het maar stil.
Niks lijkt te werken,
Tegen de pijn in mijn hart,
Ik kan er niet meer tegen,
Ook al huil ik nog zo hard.
Ik kan doen wat ik wil,
Huilen heeft geen zin,
Ik kan er over praten,
Maar dat helpt me even min.
Ik ben er gewoon nu klaar mee,
Ik wil gewoon nu hier weg,
Ik wil rustig kunnen slapen,
Als ik mijn hoofd op mijn kussen leg.
Ik wil niet die dromen,
Elke nacht,
Ik wil me niet afvragen,
Welke ellende er vandaag weer op me wacht.
Ik wil kunnen genieten,
genieten van het leven,
Ik wil een toekomst hebben,
Mijn verleden een plekje geven.
Ik wacht op het moment,
Dat ik me eindelijk ontbind,
Dat ik alle zorgen los kan laten,
Tot geluk mij eindelijk vindt.

Schrijver: Tamara van Dinter, 30 juni 2010


Geplaatst in de categorie: drank

4.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 460

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)