Alle inzendingen over persoonsgericht OR bospad OR gesprekje

ijzeren wijzers van de comtoise naar gestolen tijd monotone tikken brengen adem noch uren dichterbij helder wordt plotsklaps het laatste beeld alras schimmig vervagen ooit gesproken zinnen donderslagen komen in de donkere uren veel later het verlangen naar de herfst schiet door haar heen als hete bliksem, daar op dat ene bospad…

touwen langzaam optrekkend Het ritselen van de bladeren, het ruisen van het water Zacht en mooi De touwen langzaam optrekkend Overal bruin,groen en een glinsterende blauwe lijn Zacht en mooi De kar Overal bruin, groen en een glinsterende blauwe lijn In het prachtige bos De kar Verdrietig, denkend aan vroeger In het prachtige bos Het bospad…

Het etablissement dat ik die avond eerstens bezocht, vol met mensen van wie toch wat verwachten mocht, gezelschap, een gesprekje, een drankje hier en daar, nou, iedereen daar stond in groepen dicht bij elkaar Geen aandacht voor een toevallige, alleenstaand persoon, drink je dan aan de bar je drankje ontspannend en gewoon, maar begint de spijt…

Maar er kwam een oud vrouwtje op een ezel met een deken over haar benen over het bospad voorbij. Zij zag mij en groette.…

Nu ben ik al tevree als je in stilte naast me loopt en me de dingen wijst die langs het bospad staan. Er komt een tijd dat alles moeilijker zal gaan. Dan sluipt het grote zwijgen binnen. Een enkel woord van jou zal mij dan slaan, en met een enkele kus zul je me minnen. Want elk gebaar zal aan betekenis winnen.…

Maar er kwam een oud vrouwtje op een ezel met een deken over haar benen over het bospad voorbij. Zij zag mij en groette.…

Het kronkelende bospad zoekt een weg in een rustieke natuur. Gezang komt van daarginder. De zoete lucht is geel. Voetstappen nauwelijks zichtbaar het sporadische water grauw, geknakte takken gedoemd te sterven. Het bedekte groen als een fluwelen mantel, en hier en daar een paddenstoel. Gebarsten wind blaast door opgeprikte bomen.…

zicht Hoge kronen vaak gesloten In de ondergroei wat jonge loten Douglas sparrenhout De geuren zijn je neus toevertrouwd Boomstammen die 50 meter de lucht in rijzen Menig houtvester zal het om z’n houtkwaliteit prijzen Intieme sferen die het bos aan de wandelaar zal geven Je kwam er weliswaar weinig vogels tegen Het naaldenpakket van het bospad…

elke keer als ik aan je schrijven denk schieten onmogelijke werelden door mijn hoofd beelden beperken om toch te beginnen moet ik me beperken tot eindeloos een gevoel voor jou dat ik koester zoals ik me in jouw uitstraling koester zoals ik uren zou kunnen blijven staren en een konijntje op een bospad baren maar langzaam dringen dan echte…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

'k Ga met haar stappen van schouwburg tot sauna bospaden bewandelen en stranden afstruinen hangen op terrassen en in tuinen rond flora en fauna 'k Ga met haar knuffelen en tutten op de bank over wat de liefde is met soms een glas fris en dan weer sterke drank 'k Ga haar vasthouden in voor- en tegenspoed achtergebleven kreukels gladstrijken…

Zo zal het gaan en in mijn laatste gedachten volg ik een bospad dat leidt naar een meer. En dan komt het uur, waarom dan nog wachten tussen gerieflijke varens leg ik mij neer.…

Over het bospad de absolute stilte van de verwachting. Als hemel daar is, dan blijkt-ie ook hier te zijn, want hoop doet leven. Soms is de hemel voelbaar in hele wereld, als er geen wolken. Als er een handje in het voorbijgaan mij streelt en glimlacht naar ons. Apotheose, vergoddelijking voel ik in mij en ieder.…

Een paaltje, beschilderd met aardbeienglans, zendt over het bospad zijn lokkend woord: "Ziet de wandelaar mij? Stapt hij haastig voort? De Chaamse jeugdherberg aanschouwt hem thans!"…

op het stille bospad neergezeten op een verweerd bankje zonder leuning denk ik aan het bankje in onze achtertuin van steigerhout en ongeverfd zelf getimmerd door mijn lief met een bont kussen door mij getooid melodieën die hij er speelde op zijn gitaar en bijzondere verhalen vertelde velen ben ik inmiddels vergeten sommigen vergeet ik…

In een gesprekje achteraf blijkt vaak waarom. Er zijn mannen die graag met hun tandenborstel gefotografeerd worden, niet voor een advertentie. Ze staan in het leven als krachten op wanden.…

De winterse koude waait weg glinsterende dooi drupt van katjestakken, wollig glurend uit opengebarsten bruine velletjes een summiere geur van lente vermengt met nog klampende friskou ijs en sneeuwvermoeden paalzittend de snelle slechtvalk muisstaart bungelend uit zijn bekje borstkast nahijgend van de jacht ziet op het bospad fietser met…

Jij bent mijn zonsopkomst het brein van mijn intieme gewoonte boven diepe wateren met vrije vogels op de golven van het meer waar ons zomerkamp, zonder droomverlies daar bij het bospad, droomvrijheid achter een horizon plaatst ons liefhebben is nu samen geworteld jouw seizoenen zijn eilanden rond dromen de oeverlanden zijn het blikveld het…

omhooggaan op een asfaltweg op een steile asfaltweg je gaat niet recht omhoog je gaat schuin omhoog schuin links schuin rechts schuin links zodat je ademhaling gelijkmatig blijft zodat je spieren zich spannen zonder pijn omhooggaan op een steil stenig pad je gaat recht omhoog je zet je voeten vast op uitstekende stenen omhooggaan op een bospad…

route naar de bosrand; een bui overvalt me en ik schuil in de boskapel, sta naast de zwijgende Maria, de bui stopt abrupt; ik groet Maria en vervolg m’n weg- en nader het bos dat zienderogen verandert in bomen; de zon komt op, nevels die oplossen hebben met dauw de aarde gewassen en het land ligt erbij als herboren; op het eind van het bospad…

Langs het bospad in de lente, kwaken kikkers in de sloot. En ik daal met een stil ontwaken in de moederschoot van het woord. Een vogel bidt in de verte; ...zwevend op de wind heeft stilstaan pas weer zin. Wees een koning op die troon, een meester in het dienen, want er is geen wijsheid dan te kijken naar wat je ogen vinden...…

In het Bospad op de hoge zweet men het peentje bangverlang. De zon stond even laag als ik en stond op punt van zakken in de grond. Wie mij naar boven had gebracht? Ach mijn lief. En ik wist: morgen word ik wakker maar ontkomen kan ik niet. Uit de schoonspringdroom ontwaakt men met de schoonspringdroom.…

Meedogenloos is voor al wat kruipend en krioelend zich fluks over de bospaden verplaatsen placht; en geen tijd geeft die wacht aan al die grijze muizen redding te vinden uit haar klauwen tijdens de nacht.…

mensen zijn als bomen ook zij hebben hun stille dromen bij ons gaat de vervulling soms veel te snel maar een boom heeft tijd en gebruikt haar wonderwel om daar waar ze wil te komen en haar geduld raakt ze zelden kwijt lopend over het brede bospad zie ik hun takken naar elkaar reiken o zo menselijk als wat het proberen een overbrugging van…

vele keren ga ik vroeg uit de veren om te wandelen langs weelderige bospaden daar ben ik kind met een verborgen spel ik leef dan in fantasie ongelofelijk wat ik zie een boom wordt mens met ogen, neus en haren in dit sprookjesparadijs met zijn hemelse geuren een specht oefent subiet op een kloppend lied het mos sprankelt sterretjes…

Magie draagt voor zover bekend Zorg voor een heidens element 593 I think I was enchanted When first a sombre Girl- I read that Foreign Lady- The Dark-felt beautiful- And whether it was noon at night- Or only Heaven-at Noon- For very Lunacy of Light I had not power to tell- The Bees-became as Butterflies- The Butterflies-as…

Soms schittert de zon in de druppel die ik ben -- in de levenszee.…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen.…

Zelfs met schraal weer de bospaden met vaak een goudgloed over kruinen. Als wij kinderen er wandelden wat heel veel waard is en was speelde ik onbevangen dagdromend met cameraogen dat ze er waren de echte struikrovers en de wolven ringslangen tussen het gevallen blad.…

de koude noordwestenwind striemt mijn gezicht geselt het land en laat trotse bomen buigen een eeuwenoude beuk heeft na een lange strijd zich gewonnen gegeven en ligt dwars over het bospad nog imposanter dan voorheen op mijn weg door zijn val is een gat geslagen in het hem omringende bos brokstukken liggen her en der verspreidt beukentakken…