Alle inzendingen over porseleinen wiegelie

bleke huid,(mooiste bruid)smal gezichtje, perfect figuurtje mystiek als een geisha charmant moet ze zijn. modebewust de rest deed er niet toe men moest naar haar kijken als was ze een pop van porselein ja, zo een moest het zijn…

je blik is open frank en vrij zweept golven op tot grote hoogte maar op de achtergrond het makkums porselein de rode tafellopers met het blank gepoetste koper je legt de horizonnen verderop snoept drop twee tattoo’s op één bil de navelpiercing is geen gril toch kus je zacht je moeder terug die wat verbaasd tegen het blond…

In Delft groeit de papaver in de straten De hofjes pronken er met roze rozen Hoe heerlijk is het om hier te verpozen Vermeer heeft voetafdrukken nagelaten Er drijven waterlelies in de grachten Zacht glijden peddels door het gladde water Een tweede Pinksterdag; een beeld voor later Wat leed door pandemieën zal verzachten Van Delftsblauw porselein…

Zijn werkruimte in donkergroen en leer De mijne een salon in rood fluweel Als ik dan liefelijk wat piano speel Lok ik hem uit zijn hol vol rook, de heer Des huizes met dikdoen en ganzenveer Dat ik mij toch zo hopeloos verveel Tussen mijn porselein, spiegels en heel Wat bloemen, draperie en warme sfeer Ik ben geloof ik veel te vroeg geboren…

Dit kalenderjaar zal mij lang heugen niet gelukkig uitgevallen zonder pijn voelde het eerder als broos porselein handgeschilderd mocht het toch deugen. Had het firmament luiken echt dichtgedaan om zonder getuigen daar vrijuit te spreken verstilling op aarde niet middendoor te breken welke kledingstukken trokken seconden aan.…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

En ik voel alleen aan de dingen die hier blijven: de messen met hoornen heft, de tinnen schotels, het blauwe porselein, sterk hoewel breekbaar, en, als een wachter-rots tussen troebele golven, glimmend gepolijst, deze zware tafel van hout.…

Kerkklok en voorganger zingen me wakker Getuigen van het leven van hun Makker De katholieken kunnen niet meer zonder Beland in Napels’ groene hart en longen Zijn ’Rijksmuseum’, kinderen en palmen Blijf ik bij honden en bambini talmen Voor ik ’t vermenigvuldigde, verwrongen Gelaat van Christus zien ga aan de wanden Vulkaan Vesuvius op porselein…

zand zijn decibellen ziet stranden alleen de wind vangt wat vlagen herinnering die in verdwaalde cohesie nog naar bekende tonen klinkt weer hoor ik geschuifel van schoenen op het pad een bedeesd gefluister alsof de dode ook nog oren naar roddels had want een erfenis bezwaart de laatste gang voorzichtigheid is geboden teer porselein…

De bloemen staan in 't donker bed Als porseleinen scherven - God heeft ons op de wereld gezet, Het leven kan niet sterven. Ieder mens is een hovenier, Ieder mens is een graver: En zacht en diep graven we hier Een kuil voor ons kadaver.…

scheef weggezakt voor de pc verdwijnt de echte wereld neemt me mee we gaan weer koppie onder in de virtuele zee zien maskers die gezichten zijn touwtjes die ze trekken handjes van hout een enkeling van porselein het lichaam kan verrekken ze spelen het spel van doden en vermisten mensen koud als ijs die liefde en de goot verwensen…

zoals de koelte 's nachts langs lelies en langs rozen als wit koraal en parels diep in zee zoals wat schoon is rustig schuilt maar straalt wanneer ik schouwen wil zo meen ik dat ook jij bent als melk als leem en 't bleke rood van vaal gesteent of porselein zoals wat ver is en gering lang vergeten voor het oud is zoals een…

de pruilende kleuter went nog aan zijn kroon de hoekige zwier zit geworteld in een gen niet minder dan de Zon heeft hem gezonden in een lusthof, achter porseleinen gevels stolt hij in een vadsige pose Gezant van God en één met zijn rijk hij lijkt onschendbaar een protserige haan die lonkt naar de schilder de kwast meet zijn geheven…

langzaam wegglijd Je haar ruikt naar suikerbrood En de veren worden paars Je sloeg een vlinderslag en verdween Dit noemden ze liefde Je handen trillen en zijn wit De spiegels in je ogen breken Je huilt onderhuidse tranen En je bent zo koud geworden Je verbrandt de bladeren En onder je voeten brand de zon De kleuren worden vager En porseleinen…

Fijn porselein met verwende smaken, Bleek-blauwe poppen die zo wijd uitwijken, En zonder perspectief - de rijken kijken Bij 't kopen, of de kleine barstjes kraken.…

bijna onzichtbare apparaatjes in m’n oor is het dat ik alles beter als nooit tevoren hoor heel duidelijk en lekker hard en ik leef al swingend door met geïmplanteerd haar op m’n glimmend hoofd bestrijd ik de kaalheid die mij al zo lang is beloofd en de kronen in mijn mond zijn o zo wit en fijn mooier dan de echte deze zijn van duurzaam porselein…

We pakten hem op, zwierden hem in het rond en nog eens en hij kraaide want hij was in lievelingshanden en toen was het hup de wereld in met je hart dat men afpakken kan, kan breken in een hoek smijten: niks waard zo’n hart geen porselein of goud, meer een roestig soort klei en je hebt er zoveel van, ook het jouwe gaat straks op de schroothoop…

Saffierblauwe ogen kijken gevoelloos starend in kilte porseleinen gelaatskleur glimt ijspegels in de nacht bevroren lippen glimmend met een laagje verzacht neuriënd haar refrein met volle maan in diepe stilte Kraakhelder is de verschijning in ‘t eeuwige licht over sereen witte vlakte glijdt zij geluidloos rond maakt van water een ijskoude…

het monster klauwt mijn ziel open in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer verduisterd in ieder klein verschil oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis als schaduw een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest in dode ogen en de waanzin…

Mensen zeggen dat jij niet mooi bent; dat je er ook bepaald niet leuk uitziet; Dat het lot jou echt niet heeft verwend maar die dat beweren, kennen jou niet Ze beweren dat jij niet prima zou zijn; dat jij je anders dan anderen gedraagt; Dat je zo kwetsbaar bent als porselein edoch ik vind jou cum laude geslaagd Ze zeggen dat ze jou als te…

ik wou dat ik kon schilderen ik maakte een schilderij van jou het kleurenpalet stond voor me ik nam licht blauw voor jouw mooie ogen tinten van geel en goud voor jouw lange blonde haren wit en porselein voor jouw fijne gelaat en nog wat wijnrood voor jouw lippen ik gaf je doorzichtige vleugels want je bent een elf een satijnen blauwe…

gestoken snavels van geel kraakbeen Geen eenling die vredig liggen gaat in het nachtelijke blauwzwart van een weiland de zwerm zoekt hun heiland van de slaap wat nog donkerder wordt in het maanlicht van vervoering, het vriest, het kraakt onder de regen van felle sterren bedekt het laatste gras voor de onbetreden voeten in het gebroken porselein…

Tranen, van de porseleinen zwanenhals neerhangend tot ze lossen, zich hernemend in breedsprakige fonteinen. Daarnaar zullen wij niet dorsten. Het besef van zulke grote, glasheldere druppels rept zich van sterfbed naar sterfbed omdat het daar soms nog een willig oor treft.…

Breekbaar als porselein poreus als craquelé Emoties stromend als golven van de woeste zee Maar van binnen sterker dan de hevigste storm Neem ik al mijn herinneringen met me mee De nachten die komen gaan weer langzaam lengen De afstand tussen ontmoeting en afscheid realiteit Dromen over jou komen me onverwachts bezoeken Maar het wakker worden…

Schaamte is hij niet verloren, enkel de eiken kast rond zijn porseleinen oren. Opgepast, lucht kan hij missen als trillende vingers. Ongekend licht sleurt een grimas doorheen zijn kopje, kijken doet veel zeer. Zelfs haar speels verbijtende lippen schuiven op zijn ijzige stilte uit. Ze spreekt betraand van vroeger.…

Ik hoor in de keuken het blauw porselein en de messen tinken, Ver. Mijn benen doen pijn van het niet naar je toe kunnen komen. ------------------------------------ uit: 'De gedroomde figuur', 1986.…

Vier maanden zijn reeds vervlogen Vier maanden, door verdriet gebogen De sterke vrouw die ik vroeger was Zit nu gevangen in een harnas Met een masker voor het gelaat Handelend als een automaat Glimlach hier en grapje daar Beter dan de beste huichelaar Heel erg bang om alleen te zijn Met een hart van porselein Gebroken, maar het klopt nog…

Een porseleinen hoofdje en oortjes piepklein blauwe oogjes, horen die kleur ook te zijn een nekje kort en gerimpeld wat op het rompje staat een lijfje waar vanaf te lezen staat: Ik ben een meisje! Armpjes graaien in het rond onzeker en onbewust vingertjes allemaal compleet van pink naar duim dus.…

pingpongtafel, edoch klossende ossen hunner harige staarten dobberen statig gestaag door de straat van Gazpacho hartig gegarneerde quiche van artisjokken dromerig zo romig werd het dessert elk een kelk dromedariskarnemelk dan, vooraleerst nog met ferme tred doch alras naarstig een spurtje getrokken en route du tranquil kabbelend loo oh het porseleinen…

't Zijn pereltrosjes van rozig satijn; 't Zijn Japanse vaasjes van broos porselein; Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, De perelkens van de hei. Bijwijlen dan knikken bij 't windeke kleen, Die schuchtere kopjes van 'ja' en van 'neen' Dan frazelen ze stemmig, als klokjes der mei, De perelkens van de hei.…