Alle inzendingen over schamele

goud toen vleiden ze een kleine schattebout - die lieve handjes blij naar buiten stak - in de kribbe wijl de sneeuw op 't dak zo kunstig liggen bleef MAAR IJZIG KOUD BEKLIJFDE NET ZOALS EEN STENEN BEELD dus brandden ze een kaarsje lekker knus de kerstgeschenken werden uitgedeeld toen zeiden ze dat Ik het was Jezus gevat in schamel…

Toen zeiden ze dat Ik het was : Jezus gevat in schamel, plaast'ren babybeeld... Nochtans : Ik leef, Ik spreek, Ik ben : Christus.…

Een zwerver werpt een schampere lach in vuilnisbakken echoën zuivere melodieën breken tanden op de waarheid van een schamele brok hoop.…

Navigeren zonder zicht op de overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot…

de schamele oogst ternauwernood een schutse tegen honger en kou. een zonnewende draait naar Wodan en Wulder als de landman omheen hoogslaande vuren danst. hij smeekt om goedgemutste winterdagen. uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal.…

en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen ze gooit er nog haar boekentas tegen tegen mijn schenen laura is te zorro zegt ze ze steekt haar vinger in de lucht door de regenkap gat er in met geweld ze schrijft in hiërogliefen op de wolken flippo’s moet je afspelen schatert ze nog na ik was eerder schamel…

het toeval was Alsof het samenvalt met dromen In mijn gewone jas Van wat altijd maar blijft komen Voor de troost die niemand ziet Nergens morst zelfs stolt tot woord Wat wisselt blijkt louter verschiet En uit de keuken werd gehoord Er klonk straf als een pamflet; “Het leven is een pittig bakkie met onuitsprekelijk diner of met een schamel…

Beklim nu ras mijn toverbergen Leef goed en vrees geen kerk of vorst Wees een reus onder de dwergen en kom je laven aan mijn schamele borst.…

vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken in mijn voetzolen staan Maar nu nog niet, ik moet hier nog wat langer blijven Op deze prachtige plek waar ik heen ben gedreven Lopend door stramme distels, op weg naar warme zon Ongrijpbaar blijven de stralen en schamele…

van bloed op te lossen De wereld is door terreur haar glans verloren Langzaam dooft het licht over de groene bossen Niemand weet hoe lang deze strijd nog zal duren Intussen wordt de vrede opgejaagd en verdreven Overal zullen de wapens twee dagen zwijgen dan zal er aan alle zwaarden weer bloed kleven De kerstdagen zijn in aantocht In een schamele…

De traag ontwaakte hazelaar, die ’t niet vermoeden kon, staat nu in al zijn schamelheid beteuterd in de zon. Maar ‘k zie de bomen dichter zich verdringen om ’t gehucht en als de frisse daken, die er nu al zomer maken en die blinken in de lucht.…

toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht schreeuwt hij zijn waarheid de dichter slechts een enkele gek luistert en hoort zijn schamele…

Er werd een hele generatie groot sinds ik en jij ons lichaam deelden - maar het bestaat en steekt zijn kop op in de nacht, als dag en ik zijn uitgeschakeld, teruggebracht tot wat de kern is van mijn wezen die steeds wordt luchtgespiegeld in de slaap, die wolk, die ring, waarrond mijn schamele woorden zweven. ------------------------------…

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken!…

Daar fluistert nog wat schamele stilte - ontvlucht je eindelijk Mile End.…

Toch net niet Niet helemaal Meer moet het niet zijn Soms wat karig, ietwat kaal Teveel water, haast geen wijn Niet genoeg om van te leven Teveel uiteindelijk voor de dood Te weinig om iets weg te geven Dun bedekt maar net niet bloot Te schamel om het uit te delen Of om helemaal af te staan Een beetje gaat al gauw vervelen Omdat je niet vol…

dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad ik wentel mij in de lijnen van het landschap en tover er paadjes en sporen die het land nooit bezat de zon zakt door het ven, kleurt de avond rood ik koester de wegen, ook al lopen ze dood Waar ook ter wereld mijn stappen nog staan verzameld, geraapt en zonder een traan geruild voor de schamele…

II Ik heb u lief, m'n schamele armen, Ik weet u schijnbaar blij Tussen de mensen gaan, Te fier, om gierge gunst van menselijk erbarmen Te zwak, om heel alleen te staan.…

het schrijvershuis zorgt voor ongekende onrust de auteur gewezen kan niet anders dan huilen, met en zonder pet op er is misschien geen zoeter offer dan de pijn van zonder letters zijn voor de kalmte van een warme lege dag de kalender scheurt zich voorbij de voorbije dag hij zint op nieuwe zichten maar brengt slechts gisteren aan de schamele…

‘s Nachts bij het kampvuur, als de stilte zich op het land heeft neergevlijd en wij gedwongen door de kilte verenigd zijn in schamelheid, als van het hout nerveus een knappen en van het vuur een guur gesis, hoorbaar zijn, wij desondanks dapper proberen te doen, en gewis, dan roeren soms zich de bosschages rondom het lager alsof iets daar…

Machtig lallend avondklef De staldeur van het dichterschap Staat open voor zijn zelfkritiek Denken is als schamel oogsten Schrijven met een riek-repliek Hoe zal zijn echo klinken?…

Een arme stal – Daar lag en lachte zoetjes, In schamel stro het stralend Godekind En hief zijn handje zegenend met groetjes. De wijzen bogen door zijn glans verblind En vlijden, wenend, blij door Hem bemind, Goud, mirre en wierook aan zijn blote voetjes.…

Met de eenvoudigen woon ik als een schamel struikje aan de boorden van het verstand de oude bomen hier overheersen het bospaneel ze broeden op slangeneieren langs het lome pad zijn de dagen verlaten stranden verschroeid zand vol littekens soms, heel even, tilt een milde regen van herkenning mij in het ritme van de vergezichten veegt…

De zelf-beloofde wonderen van uw jeugd zijn weggedoezeld tot een schamelheid; en weggedwerreld is in daaglijksheid, de tuin vol wilde geur, die niet meer heugt. Uw jaren vonden banen vast omlijnd. Het liep als ’t lopen moest en zelden spaak. Iets anders deed gij dan uw diepste taak – en nu ontwaakt gij even voor het eind.…

meenden herders engelengezang te horen en zijn over de heuvels naar Bethlehem gegaan Zij dachten dat Gods zoon moest zijn geboren bij het aanschouwen van een flikkerende ster en de moeder die door God was uitverkoren vond geen plaats meer in de drukke herberg Terwijl engelen aan de hemel ‘vrede’ zongen baarde Maria haar Kindje in een schamele…

££ A Foggy Day In London Town in Londen aan de Thames €€ De act van May in 't Lagerhuis één schorre horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline -…

poetskatoen We kropen door het zenegroen Soms schoten we een parelhoen Dames kwamen zakendoen Wie ontkwam aan krijgsgeweld Werd door de syfilis geveld We waren trots op ons blazoen Ooit vormden wij een legioen Ik zou het zo weer overdoen Ridderordes opgeprikt Heldenmoed zwaar aangedikt Rest mij een schamel…

Zo wil God bij ons wonen in schamelheid en nood en zo straalt door het duister opnieuw het morgenrood. Laat ons de hoop bewaren: God laat ons nooit alleen. Zijn teken is dit Kindje, de ster die ons verscheen. Kan gezongen worden op een melodie uit 1608 afkomstig uit Keulen. Daar komt een schip...…

'O humtum klaar en koel in 't land van late regen en ik voel mijn schamelheid.' 'n Heer met een kwitantie? Zeg maar: m'n moeder is met kerstvakantie. 'mijn schamelheid.' Wat is dat? Hoofdje zeer? M'n schatje toch... Gevallen met je beer? Je moeder komt... na na... daar is ze al.…

Boven hun lichaams donkre zuil Verscheen een zacht bewogen tuil Van licht, en glinsterende gleed Het neder langs hun schamel kleed. Hun mengelmoes van woorden vaal Klonk ieder als zijn moedertaal. In mensenwoord, op mensenwijs Geeft God zijn heilgeheimen prijs.…