Alle inzendingen over schouwen

laat en schuin de schaduw des Iwan Om het lijden dankbaar worden en schijnbaar blijde het scherpe vechten van spin en bij verbeiden Soms reeds is schoon mijn hand gesloten alsof er geen verlangen over mijn vingers lag Het is een verre weg naar de passieloze berg van het blote schouwen…

Als ik u in de moede ogen schouw ontwaar ik de waaier van herinnering. Van poppenspel en hink-stap-sprong naar de nooit vergeten eerste danspas. Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver.…

Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood. Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullen En op een dag beseft men dat het water weg is. annemieke steenbergen-spijkerman | 21 januari 2010…

Dat gevoel Alsof je stuurloos Rond dobbert In je zonnige zitkamer met Open haard omlijst door een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

Dat het fel in de ouwe schouwe vonken spat, eenmaal zult ge zeker bouwen nieuwe stad. Wèg wat drukt en wat doet lijden, wat u deert, in het vuur en moedig strijden, onverveerd. Hout in ’t vuur, uw vrije, rode vaan geplant, dapper sta en niet gevloden, hoog uw hand.…

Tussen bloemen en tussen kaarsen een beeldje van Maria op de schouw herinneringen uit mijn kinderjaren mijn moeder biddend voor O.L.Vrouw. Tussen werk en tussen zorgen vond ze 's avonds rustig de tijd ook bij het dauwen in de morgen was bidden voor haar prioriteit.…

Gebenedijd zijt gij en onder al de vrouwen, 't zij wie of waar dat 't zij, eerbiedig aan te schouwen; o Moeder Maagd, die Jesus draagt: eerbiedig aan te schouwen!…

ik verhaal u van de man schouw zijn diepste wezen, als dat al kan: naar binnengaan ofwel mijn ziel door eigen ogen lezen in mijn aard ben ik ziende blind niet dat ik dat zo wil of dat intimeit mij ontgaat nee, het is de waarneming van de immer schone vrouw te paard en het jachtgedrag waarop ik mij verlaat het versmalt…

ik heb je op een stoel voor het voetlicht gezet zonder tekst alleen je ogen presenteren open boek je lichaamstaal is de standaard die jouw aanwezigheid dragen moet in het bedrijf dat ik de voorstelling noem jij bent en blijft mimisch schouwen ik dans en zing grap en grol in gefixeerd zijn door alleen mijn eigen ding toch voelt…

Omdat het loon van mooie Miep uit Schouwen het einde van de maand maar zelden haalde, terwijl ze hevig naar gemeenschap taalde van goederen, was zij van plan te trouwen. Ze wist, dat zij een seksbom was en prijkte opvallend met gewaagd decolleté. Ze troonde zo een heer met stropdas mee en hoopte, dat een huw'lijk haar verrijkte.…

boven de schouw hield dat kunstwerk voor ons woordeloos een opdracht in. dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten. weet dat voor jullie the sky is everywhere dank voor dat ontzettend vertrouwen ! vader en moeder allebei.…

Lucht, die verduistert tot nacht, Een tikkende klok op de schouw: Het gebeurde, vergeefs overdacht, Verbittert, wat komt, met berouw. Een hoefslag, een ijdel gerucht, Is voorbij. En voorbij is het lied. Het wezen der dingen is vlucht. Het wezen der ziel is verdriet. ---------------------------------------- uit: HART VAN BRABANT (1936)…

Alle wondren van vertrouwen wil ik in uw ogen schouwen, nooit heb ik genoeg bemind, zwerver, dichter, wereld-kind.…

“Ibiza aan de Grevelingen” heet het. Wat straks de nieuwe eilanden gaan bieden is Zeeuwse welvaart dankzij rijke lieden. (Want wie het breed heeft hangen die besteedt het.) Als elke nieuwe eigenaar een plankje krijgt, wordt zo de surfsport ook niet meer bedreigd.…

zoals de koelte 's nachts langs lelies en langs rozen als wit koraal en parels diep in zee zoals wat schoon is rustig schuilt maar straalt wanneer ik schouwen wil zo meen ik dat ook jij bent als melk als leem en 't bleke rood van vaal gesteent of porselein zoals wat ver is en gering lang vergeten voor het oud is zoals een…

betasten of snaterende eenden die U op Uwen bank uw courant lezend al kwetterend verrasten wat zingt gij lof op grauwe klingerstraten in steen geklonken smerig grachtenwater kende gij slechts het Losserzand met bruisend Dinkelwater of luchten fijn als kant gevangen in een welputrand blijf rustig van drie hoog de stadse herrie schouwen…

ergens tussen 8 uur 's ochtends en pakweg gewoon 6 uur 's avonds met je rationele uitleg over de liefde, je rake woorden om een ander helemaal te verdoven en te doen verdwalen in jouw woud van gepassioneerde logica op een kilometer afstand voel ik al de kilte die je zo geweldig draagt als een duurgeprijsde mantel jouw naaktheid niet te schouwen…

Een ziekte sloeg mij neer en liggend stil zag ik mijn oude dagen langs mij gaan, wetend-te-schouwen was mijn wens, mijn wil, en mijn verlangen om ze te verstaan. De droefste zag ik door mijn tranen heen, verstomd is veel wat eenmaal leefde en zong.…

mijn voeten beklimmen de trap door de dijkenbouwer ontworpen om te schouwen mijn neus vangt zilte geuren boven ontrolt zich het landschap 360 graden wijd. vóór mij laat de teruggetrokken Oosterschelde zijn zilveren plasjes oplichten in de zon met glibberig groen wier bekleed beton ligt er eeuwenoud te worden.…

Het mijn en het dijn, verjagen de werkelijkheid wereld vergeten, versnipperd in schouwen zonder materie om herop te bouwen zonder ommekeer, rest alleen nog vertrouwen na afgesloten zoeken, enkel nog een weten van een lang vermoeid verleden.…

Toen was ik waardig, aan die blonde slapen Eerbiedig de eene en de andre hand te drukken, En in de hemel van dat oog te schouwen... Ik zag en kuste en kuste... úw kind, geschapen Naar úw Madonna beeld, en diep verrukken Doorgolfde mij, o, lieflijkste aller vrouwen! -…

Zijn schouwen en denken dalen zacht neer, gaan door de wereld als verstilde geuren, vaak door niemand begrepen: de grootste eer!…

Op schommeltwijgen is het blijven staan, deinend schouwen over voedselvoorraden: heel het bos biedt smakelijke vruchten aan.…

zwaar en beklemmend hangt het verdriet, zo ver weggestopt, in de kleur van mijn ogen je krijgt een plaatsje op de schouw, je wordt een foto, ik kan je niet meer horen elke dag sterf je nog steeds in mijn bijzijn, in elke stilte maak ik ruimte voor jouw herinnering, ik ben je verloren ik glijd af in een leegte en dreig te stikken…

ik kleine gaatjes die focusten op alternatieve dimensies het schijnbaar gedachteloos en onverhoeds bekijken leverden niet alleen mutaties op in tijd maar ook in bewegen tekens van leven die horen bij het beeld dat wij negeren als het meerdere wereldenprobleem wij moeten daarvoor uit de kast ver weg van onze ivoren toren een schouw…

angst voor de waarheid weg te rennen Iedere keer voor de schone schijn overstag Schrille kreten van wanhoop na elke ontrouw Goede voornemens bleven in 't niets verzanden Het gezin zagen we in de prullenbak belanden Geborgenheid was een farce in jullie handen In de ene hand de pijn, in de andere berouw We waren maar een mooie foto op de schouw…

Nog maar kort Geleden is het Dat ik een vers Voor jullie schreef De pijn daalt neer Was opgedragen aan Jullie, vrienden van Mij in de Open Hof Een luttel aantal Dagen later nog maar Hangt de foto van jullie In Memoriam boven de schouw In de woonkamer van de pastorie - Herkenbaar jullie uitdrukking Nog maar zo kort geleê…

een huisje in het bos een heel klein huisje met één raampje en een klein deurtje het deurtje was wat scheef en de scharnieren kraakten er liep daar een scharrelaar die het allemaal wel maakte ook was er een sprokkel vrouwtje die rommelde met wat blaadjes en takjes voor de schouw en ze vulde alle gaatjes ze zagen het niet zo nauw zo…

Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij.…