Alle inzendingen over tilt

niets kleurt grijzer dan vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom dat zich superieur acht zowel toen als nu, want macht is geil, en tilt…

ist das Licht gegeben Dem Mühseligen, Vraagt Brahms zich af In de gedragen klanken Van zijn Opus - Verrassend is dat niet, Muziek wekt mensen tot leven Waar zij in hun gedachten Al gestorven waren - Wat muziek vermag Is ook aan dichterlijke Woorden gegeven: Dat sprekende gedicht Dat op die stomme muur Is aangebracht Tilt…

onherkenbaar veranderd zeggen wij die nu leven, nu zien Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons die wij hier alleen vermoeden kunnen Het moment na de laatste toon voor de eerste herinnering: een ruimte die bij iedere ontdekking verder uitdijt De trein ratelt over de brug ik kijk naar beneden, naar een visser die even iets uit de diepte tilt…

De paardenjongen tilt mij op. We stappen langs het aan-af van de branding, zwijgend, soms raakt zijn heup mijn been. Hij, ik, het paard, het strand en alles om ons heen, de streling van de wind, zo warm en licht en vrij, zijn een. De pony hinnikt als we keren.…

schouders dragen eenzaamheid stap voor stap naar buiten handen zoeken in gestikte zakken ooit gevuld met haar hand in de mijne vinden gekromde vingers een tamme kastanje geraapt tijdens die laatste boswandeling goed tegen reuma zei je nog terwijl kleine deukjes in de schil haar glans juist versterkten een schuchtere lach tilt…

zo niet meer te versmaden groeit het stokje naar suikerspin vol en begerenswaardig door lippen bewonderd geraakt en gekust als een koningin in kostbare stilte zo stapje voor stapje gedrenkt in kermiskleuren geproefd en genoten hapje voor tongstrelend hapje als dan de draaimolen niet meer draait het dak van de rups haar ogen open tilt…

alles oneven en straten praten alsof wij zijn vergaan wegen slijten dit evenwicht waarachtig vlucht de zwaan zich een weg sneller als het licht de negen blijft nooit een negen in de tornado elf af op afstand blijven vuurvogel rijm nog een gedicht waar wind fel langs wangen jaagt de vrijheid tilt geen gewicht niemand heeft het…

ochtendgloren zacht en mild dat 't duister uit de stilte tilt waarbij de vogels in de bomen dan ontwaken uit hun dromen en bij het prille ontwaken zal 't duister het daglicht raken dat geleidelijk op zal doemen en 't gloren wil benoemen met het tjilpen van de dieren die het gloren komen vieren wordt de sfeer ermee verweven en het duister…

was, verenigbaar in het spoor van onverklaarbare dingen zetting in de onwaarschijnlijkheid van de opgerolde tijd van gisteren onder een verkruimeld bloemtapijt, verspreidt de onaangename geur van dank want als ik dat aanraak ben ik je kwijt in de schaduwspiegel van een gezicht voelt de wind zwaar van z’n gewicht je over zijn drempel tilt…

dichtbij de aarde fietst het kind de wind geeft het vleugels voor deze wervelende reis dichtbij de aarde fietst het kind de klaterende regen stort zich met met overgave neer dichtbij de aarde fietst het kind het vliegensvlugge avontuur eindigt abrupt in een schrijnende ontknoping dichtbij de aarde ligt het kind teder voorzichtig tilt…

rondslingerende gedachten door een verrekijker zien ze de vervlogen jaren dapper weven ze een deken van wolkenkliekjes ze omfloerst het licht als zijn rusteloze ogen de duistere waarheid van de lange slaap willen weren ze zet de deur op een kier als de stilte in hem aanwaait hij raakt los van de wereld alles ademt afscheid ze tilt…

Soms is er een moment van kalmte, rust Soms is er een moment van spanning, druk Verstand slaat op tilt en gevoel overheerst Of gevoel wordt beheerst en verstand regeert Overhoop met de een en rust met de ander Harmonie is verdwenen en beheersing is een rariteit Cirkels tollen en golven deinen Dieper in de confusie duiken Tot overhoop…

Gelukkig tilt een warme golf zout mij op en ik verdwijn weer in de hongerige en donkere buik van deze oceaan.…

Ze doet het keer op keer doet ze het gaat schaamteloos al haar oevers te buiten tilt zichzelf onverschrokken naar een hoger niveau tot aan velden en weiden likt aan deuren en ruiten verdrinkt het landschap in haar kolkende golfslag geen meanderende stroom zoals ik haar ken wel een losgeslagen, driftig element ze doet het éen keer om…

Tien jaar beleefde ik donkerte Geliefden wilden helpen Vrienden stonden klaar Om de gapende wond te stelpen Natuurlijk Het lag voor het oprapen Maar het voelde kwaadaardig Met mijn gesloten geest Ik ontwaar nu weer een geest Niet als een spook uit het verleden Nee, een die mij over de drempel tilt Ik betreed een schone ruimte Niet als leeg…

Hij waagt en tilt voor even maar hun rosse wonder dat een jaar geleden nog niet eens bestond hup zo maar van de grond en draagt het op zijn handen. Maar zoals zíjn Vader hém zou willen blijven tillen heel zijn lange leven lang en op een steeds maar hoger plan weet hij dat dit duwend dragen zo lang niet kan.…

Zachtjes ruisen de bladeren Storm is op tilt De regen komt eraan Wind, vertel mij, Waar kom ik toch vandaan?…

werkelijkheid raken waarheen wanneer een spin nadert een woordenskelet achterlaat brandend in de keel van de nacht zeg me waarheen zij moeten zij die nooit over blauwe luchten praten maar vanuit de donkere schemering zoemen met brekende schouders en de in flarden hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit uit zijn zinnen tilt…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

Van het varen moe legt de zeeman zich neer bij het leven op het land en tilt de kinderen door de branding heen op alweer hetzelfde strand.…

In een woelige zee Dansen golven rollend Naar de kust Oesters schuifelend Op de bodem van die Enorme watermassa Schijnbaar oneindig veel Ondenkbaar intens Verweven met de groei Van de schoonheid van de Oceaan die rein de illusie van Het leven tilt boven de Waarheid van de liefde tussen Jou en mij.…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

De vlier draagt mijn bruidsjurk lokt me dichterbij en tilt me terug in Zijn armen, vlijt me weer neer op het bed, vloeit uit over mijn schoonheid in de strandhut bij de waterval die ijskoud mijn handen striemde toen ik met Hem zijwaarts achter het geraas langs schuifelde over een richel van overgave waarvan het vuur onzichtbaar was…

het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen maar nu staat daar in lichte nevel naast de melkbus met de teems een vreemd en donker kind een juten zak bedekt zijn schouders daarachter rijzen takken van de vlier verstrengeld en verwrongen buurman haalt de jongen binnen de vinger op de lippen moeder tilt…

Jij tilt elke dag de bloemen liefdevol op om ze te laten pronken met hun schoonheid. Elke nacht vraag je de sterren en de maan te waken over al dat moois wat op je leeft. Ja, je flirt elke dag weer daar hoog in de hemel met jouw prachtige woning met zijn overvloed aan groen.…

waarin de vrije vogels die vliegen laten zien dat dit het eindstation is van het leven, maar ook na het einde is er een nieuwe start met een nieuwe uitdaging waarin de zachte wind je verder tilt in het hiernamaals.…

fijn ’s nachts lig ik op mijn rug En tel ik de sterren van het plafond De discotheekvloer voelt anders dan Badkamertegels, matrassen, vloerbedekkingen We bevinden ons op de bodem van de zee In een volgend leven ben ik een vis De mensen boven ons watertrappelen Steken hun armen uit Maar ze hoeven niet bang te zijn De man in het blauw tilt…

Toch gaan de dagen verder, ongevraagd tot plots de vragen hier geen vraag meer zijn, maar licht verschijnt dat elke nacht verdrijft en dat we weten; al is dit weten nimmer met ons hoofd en gaat het weer voorbij, - het duurt maar even – maar toch tilt het ons op en maakt meer nieuwe krachten vrij.…

Toch gaan de dagen verder, ongevraagd tot plots de vragen hier geen vraag meer zijn, maar licht verschijnt dat elke nacht verdrijft en dat we weten; al is dit weten nimmer met ons hoofd en gaat het weer voorbij, - het duurt maar even... maar toch tilt het ons op en maakt meer nieuwe krachten vrij.…

vergroeide met de tralies en het uitzicht op een blinde muur aan de overkant hij slaat zijn vuisten niet meer kapot noch trapt hij tegen muren in zijn oren suist de dood in tergend trage tijd torst zijn ziel een onuitwisbare last diepe rouw balt in hem samen als hij denkt aan dat ene ogenblik van volmaakt kindergeluk vader tilt…