Alle inzendingen over vergetelheid OR kunstmatig OR kinderloos

uiteen in een eeuwige glinstering van zwijgende woorden Ingehouden breekt de hemel uit zijn cocon in een vleugelloze dans en spreekt nimmer meer over het verschepen van zijn verloren geliefde * * * De aarde is als een ontheiligd altaar dat eindeloos kruipt door tijd en ruimte Het schuurt in haar ziel, oneindig en kinderloos…

het lichaam losgemaakt van haar innerlijke bron vormt zich naar de regels van het grote monster de angst met de lucifer ogen niet wetende dat hij ons wil vermorzelen onder het gewicht van zijn scheve tanden en riekende mond vlucht ik naar de lavendelvelden met de kennis en kracht van hemelmacht ver weg van het kunstmatige…

tegen de zin in draal ik weg in vergetelheid de waan is groot toch beeld ik me in de illusie…

ik zie hem nog voor mij zoals hij daar, aanvallig, ligt met licht gezicht, ogen dicht maar zo godvergeten voorbij nog immer niet uit het zicht, duivel uit het hoge noorden die trachtte woorden te vermoorden, het wordt tijd dat jij wordt ontwricht ik begraaf de bijl, die leidt naar strijd en wens jou, en mij, vergetelheid…

Bloemen blijvend uitgebloeid, vazen ongezien verder leeg vergeten op stapels onzichtbaarheid; opzet, onachtzaamheid of domweg onverschilligheid? Vergeet ook die dag vol gedoofd vuurwerk; begin maar bij morgen. Geen dag komt ooit terug. Wie wil de herdenking vieren, van vervlogen geluk? Vergeet maar rustig verder, tot onzichtbaar onbestaan…

in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is die krap gemeten in een volgende stap, sloopt de muren van de vergetelheid…

het is droog laten we wat lopen of zullen we kaarten nee bijna etenstijd tafel dekken dan maar waterkaarsjes doven drijvend in ‘t voorbije vredig bijna rook je pijp…

Een beeld dat verwatert en het moment dat in vergetelheid geraakt. Zij gaan voorbij als een zucht die wordt geslaakt.…

Een tragisch Noodlot, als dat van Couperus Zo non-verbaal, kunstmatig, inhumaan Zo woordeloos, ondankbaar hun vergaan Vooral als er voor hen geen wederkeer is…

anders dan men had verwacht ligt iedereen door elkaar achter de mouw van een kleine groep voorname mensen wordt kunstmatig gekiemd graan weer gedroogd en op de schouder van een bisschop gelegd…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

gebroken verzopen uitgekotst geslagen afgebrand herrezen geprezen en weer in vergetelheid beland…

Mijn liefste Rev Ik tast je af Teder streel ik buik, bol en haren? Mijn handen in mijn schoot Koesteren het droombeeld Zachtjes wiegend, terwijl ik ’t ledikant En commode al ’n plek in het huis plan Namen vliegend in gedachten Tot mijn strenge stem maant tot wachten Tijden lang verwacht ik… Hoe kan ik niets loslaten ? Een kwart leven…

Je hebt zoveel te geven je leven is zo rijk je wilt die liefde delen je hart is kinderrijk een kinderlijk verlangen en steeds maar weer die pijn verdriet is niet te vangen zou het eens zo mogen zijn... ik wil niet steeds maar vragen hoe is het nu met jou? de last die jij moet dragen is hard - voor elke vrouw Veel weet ik niet te zeggen…

Wanneer een verse baby zorgen baart, Dan helpt geen wiegeliedje, borst of kruik, Nee, gooi de kleine lekker door het luik, En speel de kinderlozen in de kaart. Die halen, zonder strenge kinderrechter, Gewoon een baby onder uit de trechter.…

Als Moeder Natuur een fout maakt in je leven kan dat soms heel wrang zijn; want je weet, met een kindje in je armen, dat is je niet gegeven... doch aan je innerlijk, je hart en ziel vreet het. Naar gelang de jaren verstrijken, met dit feit in je achterhoofd blijft het altijd nog zwaar. Een kraamvisite blijft voor jou een kwelling, maar deze…

Jullie hadden het zo graag gewild het mocht echter niet zo zijn Een lange tijd overheerste vooral het gevoel van pijn Jullie verdienen het ook vindt een ieder en jullie zouden zeker goede ouders zijn Ik hoop dat jullie inmiddels inzien; zonder kids kun je óók gelukkig zijn En wie weet op een onverwacht moment gebeurt er toch ineens…

Wanneer je hartenwens verdrinkt En het lijkt of je er langzaamaan in stikt De adem je soms ineens ontnomen wordt En de boeien nog zo ver weg Wanneer het zwemmen niet meer gaat Geen enkele slag lijkt ongeslagen Wetend ook; zó denken heeft geen zin En toch het brein díe hartenwens niet loslaat En, het hart al evenmin Dan dáár ineens een sprankje…

Onze idealen, uitzichtloos Hopend op geluk, dat nooit zal komen, Tranen vloeien en worden kunstmatig weggelachen Je vlucht weg in een eigen fantasierijke wereld, Waar je over alle mogelijkheden beschikt, Om te bereiken wat je wil. Maar het resultaat blijft uit En enkel een grote zeepbel blijft over, Klaar om stuk te springen.…

Zat heel even zonder ideetjes kwam door de narcose, zeker en vast Ben ontwaakt uit m'n kunstmatig slaapje dus weer op papier te gast.…

Misschien hebben ze wel behoefte aan dijken… Oh, ze hebben ze al, zelfs kunstmatige eilanden! Is er nog wel reden om te landen? Ze halen hun drinkwater nog uit rivieren en meren… Ja, maar het lijkt er ook op dat ze zich tegen ons zullen keren!…

jij lette altijd op mijn stappen maar in een gelijk ritme kwamen wij nooit hoewel als ik mijn lengtes regelde dan paradeerden wij wel tikje kunstmatig even schikken was er van jouw kant niet bij jij kon dat helemaal niet dat moeten benauwde jou het bewegen door een ander te laten regelen was fobisch…

De vele jonge vrouwen in Blok tien Zij hebben onbeschrijfelijk geleden Wat artsen allemaal niet met ze deden Dat moet herinnerd worden en gezien Zo was daar dokter Clauberg, klein en wreed Gynaecoloog, hij liet in grote lijnen Zijn licht vooral op kinderloosheid schijnen In Auschwitz brak hij met zijn artseneed Hij zou berekenen in hoeveel…

Waarom mocht jij niet bij mij blijven? Waarom kon jij maar even bij mij zijn? Waarom ik? En wat is hiervan de reden? Waarom moest ik ervaren deze pijn? Waarom mocht ik geen moeder worden? Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan? Waarom konden jullie niet verder groeien? Waarom hielden jullie op met te bestaan? Waarom blijven mijn tranen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

twee teefjes onder appel op die mooie zomerse dagen mijn stem herkenden zij wel ook al gingen zij op in het jagen ma en kind met hoge sprongen achter de konijnen aan om later met hangende tongen het koele water in te gaan braakliggend polderland hernomen door de natuur niet kunstmatig aangeplant een veld vol avontuur…

onderkelderd door kunstmatig zicht voorwaarts in herhaling graven het neolithicum voorbij ter plaatsbepaling naar de hals gegrepen met zachte dwangbuis doch doelmatig stevig ingesnoerd met monddode ogen aan gebeitelde verten doemt enig na de ander nader dan schaapachtig beton weliswaar verscholen achter ijzeren wil tenzij…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

afgesplitst land hemel komt los van de aarde oorsprong op afstand aloud besef verzonken in vergetelheid…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…