Alle inzendingen over vuurtoren OR brandaris OR terschelling

weer witte tulpen en sneeuwballen bloeien spontaan uit een vorig jaar de forsytia mijn urine geurend daagt haar hier terug een delicate wolk roze als mijn huid eens was hangt boven de tuin deze oproep wordt mede mogelijk gemaakt door bier en wijn geraakt door bliksem mist de vuurtoren geen flits van zijn rondgang -…

Terschelling heeft voor mij wel afgedaan: Ik ga eerdaags relaxen op de maan.…

Repen langs de weg: mijn dromen stegen zich stuk bezweken aan hun overdruk Lotgenoten hangen in het water gerimpeld, op gebroken benen mager van het wachten te moe om verder te gaan en niet sterk genoeg om stil te staan Ik huil alleen nog tranen die niet komen verlichten of verlossen Fel zwenkt het licht van de vuurtoren maar het…

Ze gingen naar een eiland van de Wadden. Dankzij het reukvermogen van zo’n hond Die wiet en drugs en hasjiesj bij hen vond, Greep men daar negen jongens bij hun kladden. Waardoor voor mij afdoende is verklaard Waarom de speedboot Koegelwieck daar vaart.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Zoals de meeuw In al zijn koninklijkheid Wordt gedragen door de wind Zo worden wij Dag in dag uit Gedragen door de liefde Van Hem die Uw zoon is, Net als Hij Zijn wij geborgen, Zijn wij Uw kind…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

Vrienden, het zijn nutte zaken Dat er aan het dorre strand Staat een hoog, een vurig baken, Dat gehele nachten brandt. Want als iemand komt gevaren Midden uit de woeste zee Midden uit de stoute baren, ’t Wijst het schip een goede ree. Dit is recht het eigen wezen Van een vroom en achtbaar man Die ten Hemel-waarts gerezen, Voor een baken…

De vuurtoren geeft de scheepsman rust Ziet hij de toren dan is zijn brand geblust Weldra zal hij weer bij de zijnen horen Zo niet dan voelt hij zich verloren Gedichten zijn ook een veilig baken Voor mensen bedroefd of vol met levenslust Gevoel en spel met woorden raken Het eerlijk hart dat graag de waarheid kust De ruwe zeeman en de dichter…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

zachte wolkensluimering bedekt kuis de weg naar huis klotsend kabbelt water schemerdonker langs de kajuit De storm ligt nu te rusten het land doemt duister op een toren boort haar gaten doorlichtend tullen regenwolken De kade is slechts hoorbaar verborgen in haar waas van witte schaduwplekken de dag verstopt haar komst…

de emoties botsen met elkaar als de golven onder het staketsel in mijn hart baart een woeste binnenzee van bittere ongezouten woorden de vuurtoren knippert zijn licht over het strand aan uit aan uit mijn omega maar ook mijn alfa mijn voeten zijn verankerd in deze wereld met een zekerheid die onnatuurlijk lijkt maar het wel is de…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Ze leerde hoe zich op te laden Van jutter, Triton, Jan- van- Gent Ze raakte aan haar taak gewend En dichtte kieren, scheuren, naden Zoals ze door het leven waadde Een Zeeuwse oester, vaak absent Somtijds geopend en attent Een werf voor averij en schade Het werd haar allerlaatste reis Vertelden haar de lichtsignalen Van vuurtoren en hemelzalen…

stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling doch toen zij sprak veranderde gestaag de droomvrouw op de veerboot naar Terschelling…

Zo is Terschelling in zijn dwarsdoorsnee.…

Ik hou toch zo van meringen met van die fluppen aan elke kant Ze kruipen als gewone bleringen maar verslonsen ieder argeloos kwasant De vuurtoren aan scheepse kraven spuit zijn licht naar ’t grobuit wanneer het volmondig langs komt traven en hun wapkleppen ontsluit Dan is de welling in het slonder en de mering geeft half stok Ik neem mijn…

. ________________________________ E-CIGAR Javaanse jongens hebben afgedaan De drum van donker dreigende tam-tam Ik zoog mijn longen vol, nu lurk ik an Een e-sigaar - de lol is mij vergaan Ja, rokers sterven jonger, zegt brandaris Maar 'k leef nog altijd - dus of dat nou waar is...…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Voor J. Gezegend met water en wind Geraakt door licht en lucht Werden we van man en vrouw Voor heel even weer kind, Bracht de liefde ons Naar onszelf terug…

web van schimmeldraden ik zie een tros van schelpen met een ingerolde rand van blauwgrijs tot grijsgeel ze rusten op een witte steel op een viltig behaarde voet gele lamellen dragen lila sporen als het vlies scheurt glippen ze weg wind draagt hen naar een toevallige plek naar pakweg een barst in een voeg in de ronde muur van de vuurtoren…

Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt geboren. Waar blijft haar hoeder, is iedere vrede afgezworen? Rust zacht mijn broeder!…

Af en toe varen we een stukje mee op de reling, Dan zing ik samen met mijn vrienden, “Ik wil terug naar Terschelling”, “Daar word ik wel honderd jaar”!…

Als laatste woning op Terschelling stond de Wierschuur op ons te wachten, meisjes en jongens die vakantie vierden. Op het wad vonden we krabben en kwallen, we moesten piepers pitten en 's avonds kusten we de meisjes aan de overkant.…

alleen vandaag ben ik het kind met ogen, niet vervloekt alleen vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert…

uitgevouwen getij -elk ogenblik beschreven- geen zoutige analyse opdat ik zou kunnen genezen van de stilte of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld die met stukjes spiegelglas de verte van een rivier nabootsen wanneer ik blootsvoets dwars door het requiem van de wind naar de nacht loop en naar de allerkleinste trilling van de vuurtoren…

Ziet de dichter, vuurtorend boven zijn knisperend domein zijn woorden tussen de lijnen, de letters in het gareel? Lijden ze geen schipbreuk tegen de scherpe kantjes van het blad of vallen in ongenade door stormen van onberekenbaar cliché?…

De golven trachten naar de hemel te stijgen de vuurtoren prijkt met haar licht mijn waarheid begint bij deze dag ik hoop dat ze veel moois brengen mag.…

stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt te stoppen met dit zielsgezeur, In ruimschootse verwardheid verdwaal ik, op een lange stortbetonnenlaan, tenminste, dat denk ik nog te weten, daar bij de vuurtoren…

De vuurtoren brand,en wijst hen de weg, naar een veilige haven,naar huis.…