Alle inzendingen over wellen

'k Hoor stemmen als kristallen klokjes, in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes, bij scherts en blij-zang ongetoomd; waar vol-geteugd de boezems zwellen, in 't levend blauw der ether-wellen - door wijde ramen ingestroomd.…

Beluister de fraaie drumbeats op de radio op je trommelvlies verneem je de klanken verzamel je beelden die meerdere tellen wellen. Laten we ons eiland dat van de muziek en taal maken, tuinen als terrasjes vrijgeven om aan te schuiven, onze eigen denkbeeldige levensmuziek niet staken maar genieten en aanschuiven, naar een ieder wuiven.…

Herinneringen en gevoelens wellen. Wat moest verdwijnen, wegglijden in de vergetelheid. Hoor hoe ook nu voorbij de half kale els en berkenbomen de lijster en merel een mus de stilte geleidelijk doorbreken. Weten zij en wij wellicht toch teveel anderzijds juist echt vele momenten veel te weinig over onwetendheid.…

je niks aan van mij overal waar ik langs ga is iedereen er gewoon niet schijnbaar weg en dood kan ik voor mijn goed fatsoen niet meer naar binnen ik weet alle dagen niet wat daarmee te beginnen onbeholpen wat uit te brengen paste ik maar op mijn tellen ze drukte druiven in mijn hand zo smaakt alleen het westland terwijl wat we voelden wellen…

Maar telkens wellen er weer bronnen, stromen beken van nieuwheid en wedergeboorte, van bevrijding en uittocht, doortocht en intocht, net als in het Boek der Boeken, net als in zovele heilige geschriften. Een brug van letters en woorden naar zin en betekenis die een ander in teksten wist te vangen en die jij mocht betreden.…

Brokken verstikken mij ’t verder gaan, trillend omklem ik mijn glas, tranen wellen gestaag steeds meer aan, visualiserend hoe het toen was. Je schrijft: ”Nimmer vergeten maar wel vergeven!” Ik herken je handschrift in zwart op wit. Met geëmotioneerde illustraties heb je ‘t omgeven, terwijl je voor bevrijding, lees ik: bid.…

in zijn ogen klieft de dag wellen tranen op verhoord vlies doorlopen met gedachten vastgehouden jaren achterom in zijn ogen grijnzen tanden geel opgegeten stil als een dode poel sijpelt zijn blik in de spiegel achter hem in zijn ogen rilt een zenuw een herinnering geleden schikt zich zijn dorre geest doorbroken wanden blauwe beken…

My language lingers thou my dear done thee unjust although sincere so fare enough I must confess my inner struggle more or less whilst poetry is not my thing Afresh thou love within my words although a well of pain endures I would not taunt to go along and jibber such in native tongue since poetry is not my thing Thou sees’st my lacking…

’t Is me af en toe gegeven van de wereld los te komen en voor even vrij te raken van het dagelijkse leven wat bestaat uit moeizaam kruipen over schijn beboomde dreven waar te vaak de tranen wellen van verdriet, in stille stromen.…

Niemand kan de wellen stoppen Van die Moord. Besluit Spiegelt, spiegelt u dan echter, Wie gij zijt: Vreest de worm, die deze rechter 't Hart afbijt. Schendt uw handen aan geen vaders, Dol van haat. Scheldt geen vromen voor verraders Van de Staat.…

Iets zoets ontstraalt uw dromende ogen, Iets, dat getuigt hoe gij geniet, Iets, als in de oge der gazelle, Wanneer zij in de klare welle Met lust zich weergespiegeld ziet. Bemerkt ge niet in ‘t teedre wichtje, Als in de bron, uw evenbeeld, In wiens onnozel aangezichtje Nu reeds de reine liefde speelt?…

Iets, dat getuigt hoe gij geniet, Iets, als in ‘t oge der gazelle, Wanneer zij in de klare welle Met lust zich rein weerspiegeld ziet. Bemerkt ge niet in ‘t teedre wichtje. Als in de bron, uw evenbeeld, In wiens onnozel aangezichtje Nu reeds de reine liefde speelt?…

Vandaag wil ik alles behalve de zon boven doven er wel in geloven dat niets deze dag kan ontwijden, deze stralen elkaar de verhalen van toen vertellen vernieuwd iets in mijn kamer verweven doen wellen.…

Getooid met een kroon van elanor Intens ervaar ik je nabijheid Vibrerend in de ether Je aura regent kleuren Ze zijn zo waarachtig, Fris en blij als jong leven Doen mij smachten Naar wat volmaakt is en blijvend, Oprecht liefdevol en levensecht Ik wil rusten in je schaduw In de diepten van je ogen Verten vol indigo, Reseda en karmozijn Wellen…

Zeeën baren vissersdorpen die tot steden wellen, Mensen kinderen die in kunstenaars vervellen Hij schilderde maskers die gezichten onthullen Stranden bleken bonte tableaus te verhullen Als de noorderwind de kust komt geselen moeten rolluiken Ensors schatten beschermen Voor wie belt neemt een mondain kunstenaarshok grijnzend zijn volks rijhuiswinkelmasker…

Vanuit het niets wellen ineens weer de tranen op. Ik laat ze vloeien totdat ik geen traan meer over heb. Ze doen recht aan het verlies. Ik kijk naar buiten. Een duif strijkt neer op de boom bij ons huis. Het dier kijkt bij mij naar binnen. Tranen rollen over mijn wang, maar dit keer is het een ander soort verdriet.…

lieven en hij voelde zich een man die zich lustig kon verlieven zo geeneen het nu nog kan Zijn geparfumeerde brieven van een stuk of nog wat lieven had hij handig zelf geschreven en met odeklonje bespat Want Angèle was zo belle en Mireille was een schat en Suzanne hield van mannen en van zeepsop in haar bad Ook Marianne mocht hij welle…

hoelang moet ik nog verder,hoeveel jaren moet ik nog gaan de heer dat is mijn herder, maar ziet mij niet meer staan mijn kinderen zijn uitgevlogen, ik zit hier maar alleen lieve god heb mededogen,ik ben toch niet van steen zit met mijn handen in mijn haren,want ik heb zo`n verdriet hoeveel leed moet ik vergaren,tot u mij eindelijk ziet tranen wellen…

Tranen wellen in mijn ogen, alles borrelt in mijn gemoed Voel me nietig en bedrogen, alles komt toch nog wel goed? Heb ik mij soms misdragen, o God geef mij een sein. Ik heb nog zoveel vragen en voel me o zo klein.…

o welle thans uit ons borsten door de vreugd bevrijd 't hooglied omhoog onzer verwonderingen, om 't licht Mirakel van al 't zijn te zingen, 't Geheim dat ook, in 't diepste van ons zelf, óns vlam is, één met ál rythme der dingen.…

Ach ja, dat was een feeks, zonder meer Voor jou, Suzanna, leed ik nog het meest  daar je me ontrouw bent geweest En jij Theresa, was zo mooi dat je mij volledig hebt berooid Door jou, Anne, kwam het dat ik Liliane plots vergat Anja, 'k was desolaat van jou maar je liet me in de kou Angéle, jij was zo belle ik wou je welle, maar jij mij…

De woeste wellen breken zo lijkt het door elke dam. En ik lijd in de zwaarte van de donkerheid in de nacht aan hallucinaties van vele aard. Gezichten herken ik niet meer. Zelfs de meest vertrouwde gezichten worden voor mij onherkenbaar. De nacht is zwaar en haar donkerheid een spook gelijk.…

dat door de zandzeebaren Zijn koers houdt, rijk bevracht met keur van Oosterwaren, ‘t Woestijnpaard, dat in ‘t zaal, hem door natuur gewrocht, Zijn ruiter rustig voert door d’eindeloze tocht, Hem knielend afwerpt en weer opvangt, en, waar de ogen Vergeefs een waterdrop als uit te lokken pogen, De karavane met zijn reuk ten dienste staat, En wellen…

Tranen wellen in mijn ogen Bij het zingen van mijn lied; Denk aan mij in uw gebeden, Liefste, neen, vergeet mij niet.…

die wij uiten, Die elkaar hun wissling spieglen, Die zich tot een keten sluiten, Hun schakeringen doen wieglen Tot ze ongrijpbaar gelijk water Wijken, deinen, vloeien, blinden, En in fluistring of geklater Geen de droppen zal hervinden, Geen de oorspronkelijke woorden Die hun zielbeladen snellen Dreven door dezelfde boorden Tot één wellen…

Maar het ruisen van de lieflijke wellen der zee gaat eeuwig door. En dag en nacht zijn er voor verschillende mensen en voor sommigen is er beide Is de bloem die openspringt in de nacht en voor de eerste zonnestraal weer in de knop gaat niet de meest poëtische bloem van allemaal?…

welle een enkle drop Uit uw gevoel'ge harten op, (Is slechts de geest die mij vervulde Zo liefelijk een hulde waard) Wanneer 'k zal rusten onder de aard!…

II Voor mij moet het wel eigen maaksel zijn van erwten die ik urenlang laat wellen. Je merkt al, mij hoef je niets te vertellen, de snertbereiding is bekend terrein. En dan natuurlijk kluif met vette vellen.…

Gij leekt zoo vol geheimen en ik vroeg Ze u en las z'en voelde ze in damp Van warmte uit u wellen. Welk een lamp Waart gij mijn handen, ik bij u de bij, uw zoete honing purend, zoete Mei. Soms is het als ik 's avonds laat vermoeid Tracht in te slapen, dat dicht langs mij vloeit Uw zachte adem en uw stroomend haar.…