Alle inzendingen over zowaar

vlijtige werker poets je handen schraap je tanden beweeg tot ontroeren wek met open mond de lentebloesem waakt zowaar tussen je gevleugelde dromen laat het meel maar stuiven ik zie je op de wind hommelen bedrijf je schone kunsten met zwermende woorden vallen de hemels keer op keer aanschouw je tempel van regenboog geluk wees welkom…

Een stadsdeelraadslid, die Jami, kiezer, gebruikt uw mandaat zowaar voor zijn loopbaan als ex-islami- tische TV talkshow-martelaar. Voor vrijheid van de regen in de drup: Kiest Jami van de rebellenclub!…

Voor Simone Begin zomer en de zee een opengebroken kweepeer de lucht als een kind z'n ballon hoog boven het water Onder de parasols als gestreept snoepgoed mieren van mensen en de gulle lach van de baai heeft gouden tanden Kind met het gele emmertje en de vergeten vlecht je mond is zowaar een klokje de kleine huig de kleine klepel…

Ik staar voor me uit Donker waar ik naar tuur Nevel op het veld Het nachtelijk uur In het zwerk zowaar Een uil stil in zijn vlucht Zwevend boven de nevel Voor de vijand beducht In het water voor me geruis Rimpels gaan over het nat Niet door de wind Maar door eenden gespat Scherend boven het water Door de einder verlicht Ontwaar ik…

tijdens mijn reis naar Assen liep de treinwagon zo vol dat ik maar ging verkassen want het werd me echt te dol maar de trein bleek veel te kort er was geen plek meer vrij het had iets van een veetransport er kon geen mens meer bij ik kon het echt niet snappen het leek de derde wereld wel ik liep zowaar naar lucht te happen en stond daarbij…

niet komen wat was het al weer lang gelee dat ze heerlijk weg kon dromen Vakantie, maar niet voor haar het onderhoud en ook nog schuld ze had zo graag wensen vervuld zomaar iets doen met elkaar De fiets wachtte in de schuur ze ging een route rijden plezier was heus niet altijd duur er komen weer andere tijden De Ridderkerkse poëzie, zowaar…

O merelke, o kerelke wat ben jij fraai aan het fluiten mijn hele dip is uitgedoofd nu jij zo galmt hier buiten O merelke, o kerelke wat ben jij schoon aan het zingen mijn goed humeur komt weer op gang ik kan zowaar wel springen O merelman, o Don Juan wat loof ik jou voor het helen…

hoe vormen zich passen in willekeur tot grillige hoekige fragiele fundamentele aforismen verlijdt het heden naar de bouwers van de eerste op maat gesneden steden zowaar is geen stad aan mij gelegen, ‘ k ben een stakker en schoof me buiten plicht en vreedzaam denken het cillicium wurgt me in een tot koud geregen aanhoudende greep…

Voorts en zowaar dik voldaan. Uitwasemend de grimas van een geledigde pop. De papieren rolmaat uit verleden, tijd geleden. Getuigen die langzaam wegsterven in beelden aftreden, niet meer verder te ontleden. Een flauwe echo blauwt nog na. In zo’n dag heel even de handen als stuurloos mandje. Toch ik, toch ik.…

hier, onder mijn vlinderstruik die roze is gesierd de takken hangen wat zwaar getopt, met hemels vocht bedekt zij schenken ons de zwangere schaduw waar een lichte geur zijn hoogtij viert en zowaar, een rijzende passie wordt verwekt ik lik de rood gezoete smaak van je lippen als langs je mond het groen wat druppels omlaag…

soms voel ik me eenzaam… zo alleen tussen vier witte muren zit ik naar de zwarte cirkeltjes te gluren die mijn halfgesloten ogen projecteren op die witte muren de seconden die dan uren duren wanneer mijn geest gaat zweven en spontaan mijn hartje laten wenen maken mij zowaar ellendig lam mijn handen rillen en zo ook mijn hart kleuren mijn…

musicerend beschouwd intens is dan de weg die leidt langs het lijden was als alleen, ik ging er in op, zo gezegd geheel ingevoerd, in trans en ondergeschikt aan de kracht, die in twaalf haltes was vastgelegd het moment van sterven en overgave van deze mens kwam twee tonen te vroeg ik vraag me nog af waarom mijn of een andere geest dit zowaar…

Het vandaag snijden van de wind met af en toe regen ervaar ik als zowaar met mijn gemoed als een zegen. Het is bijna Pinksteren en nu wellicht zonder zon ik zou willen dat de tijd van ons opnieuw begon.…

vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan - stapte uit de laatste halte dan zowaar…

geen geld, familie, was verweesd Ik heb me op een oplossing bezonnen Ik, kreupele, heb haar voor mij gewonnen Ik nam haar mee naar elk gegeven feest Ze heeft Madame de Monteban ontmoet Ik stierf na acht jaar samenzijn met haar Mijn hogere kringen vingen haar goed op Ze hield het kroost van haar Madame zoet Trad steeds meer toe tot intimi zowaar…

Dus als u mij ziet staan en denkt hij`s overbodig, zowaar een goede kruiwagen, die hebt u altijd nodig. Lukas 16 :9…

We zowaarlijk weer eens horen: “It Sil Heve” of eh "It Giet Oan !" Voor Ljouwert, Culturele Hoofdstad nu dit jaar, een kers op de taart. En zitten we, voor je het weet en al met al, toch maar weer lekker, dik in maart !…

Nadat we de boerderij hadden verpatst Verkasten we van het vlakke land Naar een flat in de grote stad Dan kon papa weer aan de slag Bij zijn reeds lang gewezen kantoor Want hij had het met het pezen wel gehad Toch bleek de hoogbouw zo traumatisch Dat mijn broertje psychosomatisch Zowaar de trap niet meer op wou En moeder die de grapjas…

klaar met de wet Nu klaar voor het toen in nu Niet bang meer voor de klu Lopend door het vuur Hotellova getekend op de muur Er staat ook geschreven dit een keer En lachend nu ga ik verder weer Met een nieuwe gedachten Alles zal ik verwachten Ik kan alles weer aan ook Kijk niet op voor wat rook Ga nu leven gebeurt zoals in ik Zowaar…

Veelal doen we maar wat hetzelfde wat een ander ook al doet elkaar beconcurreren iets wat marktwerking wordt genoemd Voor velen een uitputtingsslag vanuit het verstand het gevoel wordt uitgeschakeld modus overlevingsstand Dan is daar zowaar de drank, sigaret of pil wat het gevoel weer oppept tijdelijk bevrediging geeft Met de tijd…

herfst nog niet vervlogen Passie in haar zilte zucht Haar zinnen, de eeuwige jeugd Op de tast, hand in hand Aan de sterrenbeelden voorbij Schelpjes zoeken op het strand Spiegelbeeld, het oude zeer Een vreemde vriend in mij Maar ook zakenman, en kleine jan De man achter de man, en jij Jij die ogen vult met tranen En mijn lippen krullen zowaar…

Je zag er niet goed uit met het grauw al onder je huid en een magere oogopslag zo midden op de werkdag en van de weeromstuit Sprak ik in ongeveer jouw taal maar met een zacht vocaal bracht ik met bijna jouw gezicht de interactie weer in evenwicht ik mat mijn woorden op een schaal Behoedzaam spiegelden we elkaar en eindelijk durf ik zowaar…

laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand alwaar de haaien schuwen te gaan waar zijn oorspong brandt Zowaar…

haar ogen onbegrijpelijk traag haar pose uitgestrekt en loom ze glanst zowaar oogstrelend mooi ze heeft geen doel gaat op gevoel ze eet, ze slaapt, ze rekt en gaapt in trage tred gaat zij van huis sluipt in de nacht is ’s ochtends thuis wrijft langs je been je moet dan mee loopt voor je uit, jij volgt…

het voelde zo gewoon we hadden de tijd zowaar gestild met zachte hand verdreven terwijl de nacht tevoorschijn kroop en wij in het milde licht van de maan als kinderen naar de sterrenhemel keken hoe wonderschoon ook het ijle ontwaken de zon nog rijpend tussen takken en twijgen langzaam klimmend boven het slapend land waar vogels…

De tijd die trekt zijn sporen doorheen je donkere haar de kleur die gaat verloren en grijs wordt het zowaar er verschijnen groeven in ooit een strakke huid en wil je nu iets proeven zet je lichaam meteen uit maar lief je bent nog hemels voor mij blijf je de man en weinig jonge kerels kunnen aan wat jij nog kan je charisma ging niet…

In stofpluimen lijkt zich zowaar een gezicht af te tekenen. Het moet in de verbeelding zijn van de verworpenen die hun eigen schaduw opwerpen. Zoals zo vaak tijdens de naborrel van berustende stamgasten in de lokalen van angst. Een opschalend gemoed ten spijt, het verhult niet de symboliek van ineenstortende strijdkracht.…

haar noten samen walsen op de notenbalk niet te vlug wist ze te vertellen dat draaien is helemaal niets voor mij fluit liever een liefdesliedje misschien verdrink ik dan niet in mijn verdriet hij twijfelde even bracht zijn noten lippen op haar noten klanken kuste vurig het verdrietig deuntje kleurde rode wangen noten en werd zowaar…

blaam te zuiveren, maar zijn geheugen is een vergiet, want zie, die kopbal in eigen doel was natuurlijk niet zo fraai, maar kijk eens goed naar Danny's smoel, dat is nog erger om van te huiveren en hij heeft de spelers opgesteld, hij maakte er een zootje van, klaar, de sul heeft Cruijf niet teruggebeld en dat was zijn grootste fout, zowaar…

Zo sleet zij heel veel jaren alleen daar voor het raam steeds maar breiend en turend vergat zowaar haar eigen naam. Toen kwam voor haar de tijd dat zij haar huis moest verruilen voor een kamer in een tehuis waar zij eenzaam zat te huilen.…