Netgedichten

netgedicht (nr. 31.825):

de tijd gestild

het voelde zo gewoon

we hadden de tijd zowaar gestild
met zachte hand verdreven

terwijl de nacht tevoorschijn kroop
en wij in het milde licht van de maan
als kinderen naar de sterrenhemel keken

hoe wonderschoon ook het ijle ontwaken
de zon nog rijpend tussen takken en twijgen
langzaam klimmend boven het slapend land

waar vogels hun verre nog ingetogen klanken
tot een puur gezang tezamen weefden

en wij geen uur en dag meer kenden
door de tijd met rust gelaten