Alle inzendingen over kind

Ziedaar, lieve wichtjes! Een bundel gedichtjes, Vermaak u er mee! En spring naar uw woning; Maar... eerst ter beloning Een kusje of twee. Door liefde gedrongen Heb ik ze gezongen, En wilt gij er meer, Gij moogt er om vragen. Wanneer ze u behagen Komt huppelend weer.…

* bij de verdrinkingsdood van het oudste kind Suzanna van zijn enige dochter Geertruyd op 11 november 1672 * beleefde=gepaste…

zo zag ik je zitten gehurkt in het gras een klaverbloempje plukken alsof het iets gewichtigs was je rende over het water in stukken kringelklein brak je de weerspiegeling alsof het niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel…

Kijk hoe stil ze worden bij de luier die het kleine carcas omvat, zoals de scherf van een eierschaal het beetje leven dat de avond niet zal halen. De telefoon eruit, gordijnen dicht, zo groot en zo onwerkelijk hun huis vandaag. Kijk hoe stil ze zijn nu, niet ontwaken uit hun boze droom. Erheen, steeds maar weer erheen; in kijken schuilt…

Ze huppelt vrolijk aan zijn hand En babbelt aan één stuk door Kletst over alles wat ze ziet Voor hem is 't een leuk gehoor Hij ziet haar maar om de 2 weken Van 10 tot 5 uur, op zaterdagen Als hij haar vaker wil zien Moet hij dat netjes vragen Want haar moeder heeft een ander En houdt de touwtjes nogal strak Wil niet teveel contact met…

een klein handje steekt nieuwsgierig de kop op het geitje steekt gelijk over een likje, een schreeuw van plezier en een huppeltje in het hok van de jeugd een spel van over en weer geen win of verlies alleen de lach en niets meer…

Aan luiers kostten ze me een vermogen, ze knoeiden, vochten, sloopten heel de zaak, als dwarse pubers hebben ze ook vaak het bloed onder mijn nagels weggezogen. Nee, als toen mijn IQ niet was gedaald dan hadden ze de twintig niet gehaald.…

Die moet in een kind terechtkomen! En jawel we tellen af! Drie! De lepel wordt geheven! Twee! Het vliegtuig vliegt al aan! Een! De lucht gaat in het kind -------------------------------------- uit: 'De rivier als vlakte', 2003.…

Lieve Heer, 'k wil U iets vragen over het broertje dat U me gaf Mama zegt het is een zegen dat wij dat lieve kindje kregen ik vind het eigenlijk een straf Toen hij kwam was ik zo blij want met hem zou ik kunnen spelen voetballen en racen met de fiets maar deze baby kan werkelijk niets dus zit ik me stierlijk te vervelen Mama zegt dat…

Je kruipt met haar weg op de bank zij op jouw schoot geborgen jij je arm om haar tengere lijf veilig beeld spreekt voor zich mijn papa mijn dochter ontroerend moment van twee eenheid.…

(Opa, 66) De merels, dat zijn kerels, die dansen heel de dag hier rond en trekken pieren uit de grond met hun bijzonder lange mond. (Tom, 6) Oei, opa, ben je gek? Wat hebben vogels aan de voorkant van hun kopje staan? Een bek!…

een kind is weg we zoeken allemaal de roos laat moegebloeid haar bloemen vallen we zoeken door en door door struikgewas en zwarte nacht een bloem ligt rood als bloed verloren op de grond we zoeken door en door door 't middernachtlijk uur geen spoor de bloemen worden flets van kleur ze liggen er nog steeds we zoeken door…

"Wat zal van de kindren geworden?..." Zij zat in het klein vertrek En zag ze buiten spelen; Zij hoorde niet hun gesprek. "Zo moeder eens moest sterven," Zei 't oudste van de drij, "De grote klok zou luiden, De kindren zeggen 't mij." Zijn broerken sprak: "Dan zouden Wij nooit naar school meer gaan En al de boomkens verplanten,…

ik vul de kuip tot aan de rand schuif schoorvoetend in het hete water zoek in mijn hoofd het laatste woord van een moeizaam gedicht laat mijn gedachten stilaan varen, dobber en drijf weer als een golvend schip geniet van het pure moment waarin het spelend kind met rust wordt gelaten…

Dromend over m’n toekomst Zag ik de sterren Vervagen voor m’n ogen Zonder dat ik het doorhad Wegzinkend in een droomloze slaap Om morgen weer wakker te worden en Vervolgens die avond weer weg te zinken In dromen waar ik als kind Over nadenk om het Als volwassene weer te vergeten.…

waar ijzige kringen bevroren water de rust van zacht gekabbel breekt kristallentranen als deken van wit deze verkleumde aarde toedekken wil zullen spelende kinderen hun droom beleven een levenszucht in dolle pret aanschouwen zij hun magische wensen feeëriek als winters tafereel…

uit witte weerbarstige klei groeit breekbaar porselein ontstaan uit water en aarde hoor het ritselen van de goede gave verweesd in Pandora’s doos laat ontroering stromen als de kleine mond zich naar mama’s aaah en oooh in trappelende verwoording vormt uit weerbarstige witte klei groeit breekbaar porselein…

Ik zie in jou nu niet de man maar slechts een heel verdrietig kind een kind dat nu na al die jaren nog steeds de rust niet vond of vindt.…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…

het vertrouwde ritueel: voordat de reus met vlammende ogen dreigt ze te brandmerken en de kinderen joelend de smidse uithollen zijn ze de halfduistere magische ruimte binnengedrenteld langs de geblakerde muren tot bij de zwoegende blaasbalg tot bij het vuur tot bij het aambeeld waar het gloeiende ijzer vorm krijgt tot bij het sissende…

Ach, wat wil een kind toch veel weten terwijl wij zo graag zoveel willen vergeten……

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

de hand op zijn rug duwt zachtjes naar voren zijn ogen zien schoenen glimmend lakleer een stem uit de hoogte bevriest rode oren hij stamelt excuses ontvangt nog een sneer de hand op zijn kin duwt zachtjes naar boven gloeiende wangen hoofd vol met storm de glimlach van moeder doet dromen beloven weerspiegelt zijn tranen en raakt mij…

Een kinderarts uit Hoevelaken kreeg met fabeldieren te maken, want op een consult schrok hij zich een bult: die kinderen leken wel draken! ---------- ...bijna 80% van de kinderartsen heeft met agressie van patiëntjes of hun ouders te maken...…

zoals ik als kind ooit ruggelings in het prikkelende gras 'n jonge lente welkom floot gelijk een vogel zwierend langs witte wolken en stralende zon door het hemelruim vloog zo fluit ik steeds weer vol verlangen bij het prille geel en groen het tere voorjaar tegemoet .…

jantje gaat op reis hij wil heel ver weg neemt gijs, het beertje onder de armpjes mee zo denkt hij nu ga ik een keertje op zijn rode sokjes stapt hij over de stoep en roept naar fietje ga met me mee we gaan naar de kerstman die rijdt op een grote slee het is wel ver lopen zegt het beertje o zegt jantje, dat is niet erg ik heb van…

ik heb de rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven…

de moeder van mijn kinderen wilde onafhankelijk van mij verhinderen dat ik met een ander zou slapen ze gebruikte ons kroost als wapen ik ben daar nooit meer overheen gekomen…

en over 't zicht van de weg lag sneeuw. Geluidsdicht afgesloten zwart teer waarop je liggen ging, met wiegarmen. Als engel; afdruk mals in ’t holwit. Hoe roze huid op steenbleke kou. Ogen als kolen flakkerden weerglans van bevroren luchten als ijsbergen. Dan mat je de afstand tussen sprong- kuilende stappen, sporen tot…