Alle inzendingen over verdriet

Snij jezelf vannacht, klonk een stem laat je bloed nu gerust maar stromen Snij, maande haar innerlijk met klem laat nu eindelijk wat vreugde komen Snij jezelf, bevrijd je eindelijk even zet de deur maar open voor je smart Je wilt toch ook vreugde in je leven? geef dan toch wat ruimte aan je hart Snij jezelf, geef nu lucht aan je pijn biedt…

Alleen: mijn geluk en mijn benodigdheden, namelijk God, de stilte en ik, verder niks. Ik mik nergens op, slik alles wel of niet maar brengt me telkens thuis, vredig bij mezelf; liefde en vergeving. Eigen krachtige beleving: God, stilte, ik. Neem verder niks. Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving…

Nog altijd tast mijn hand naar jou alsof je bij me bent. We waren altijd zo vertrouwd, zo aan elkaar gewend. De nacht is vaak zo stil, zo donker om mij heen. Het duister brengt me vrees, ben angstig en alleen. Pas als de ochtend gloort vind ik een beetje rust. Het licht verdrijft het duister, de spinsels in mijn hoofd worden gesust.…

Het huis sliep achter zijn gesloten blinden, Wij zaten samen op de kille bank, De dag was als haar oude vader krank, De blaren fluisterden met moede winden. Moe van de geuren die zij moeten dragen Van graven oud en rozen uitgebloeid, Weemoedig vlagend door verwarde hagen En 't armlijk loof dat om de zerken groeit.   Je hebt weinig gedacht…

Hij was met recht het kind van Sartre In zwarte kleren had hij rondgelopen Droefgeestige gesprekken gevoerd En donkere gedichten geschreven Veel gerookt en nog meer gedronken De Sartrejaren die volledig aan mij Voorbij waren gegaan hadden in hem Alle treurigheid ontstoken en het Zaad van duisternis had zich weten In te bedden Toen…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

het maakt niet uit of ik beweeg of stilsta, want sinds je me hebt verlaten weet ik niet meer wat ik doe! het maakt niet uit dat de dag twee keer zolang duurt, want sinds je me hebt verlaten gaat sowiezo alles fout! het maakt niet uit dat de zon achter de wolken schijnt, want sinds je me hebt verlaten zullen mijn tranen niet meer drogen…

De pet op, schuin schaduwgrote schoenen het kind lacht publiek dat kijkt Achter de ogen wellen steeds opnieuw tranen op In het wit, met neus rood lacht hij zijn verdriet, met veel ande- ren zeer graag gedeeld treurnis te snijden zichtbaar de lach onder door hem verhulde traan…

voel een traan ah, hij daagt mij uit deze keer echter is de traan de overwinnaar wat gek… het voelt warm aan langs mijn wang normaliter huil ik niet…

de zee loost zonder einde het hoofd vol met gedachten de meeste verdwijnen weer snel als verse voetstappen langs de vloedlijn ik laat ze maar komen en weer gaan een enkele wee blijft heimen zoals dat gaat bij hersenspinsels in het land van Halfslaap terwijl de regen al weer boogt vlijmt één wolk nog scherp na ik groet de dag, verwelkom…

Ik droomde altijd van mijn bed in de Berkelse Kerk. Gek hè, maar toch heel normaal voor mij omdat deze pracht in eenvoud de kerk is waar ik thuiskom. De enige plek op aarde waar ik aarden kan. God, als ik zou vragen: mijn bed, geplaatst in de kerk... tussen de houten banken waar ik me zo thuisvoel, om te kunnen dansen, springen, lachen…

Verdronken in schulden Verborgen in verdriet Muren die ons scheiden Kansen die je niet ziet Een andere taal Woorden die niks zeggen Slapen met de vragen Je hebt iets uit te leggen Blikken die doden Als een beeld voor buis Het onwetende Dit was ooit jouw huis Acceptaties op het verkeerde pad Acties bleven wachten Als sneeuw voor de…

Harde knuisten kliefden diepe wonden in de onschuld van zijn ziel Over de wangen van de oude man rollen de tranen van een kind Hij zet zich neer Zijn hoofd rust in zijn handen Hij kan niet meer De tijd bewaart verborgen leed en geeft het vleugels Diep verdriet uit ver verleden dat er vroeger niet toe deed vliegt uit De oude…

Zal ik nu blij zijn, enkel om bloemen, Enkel om bloemen en lenteblauw? Zal ik vergeten, nu bijen zoemen, Zal ik vergeten waarom ik rouw? Zal ik nu dromen, enkel om rozen, Enkel om rozen en zonneschijn? Zal ik vergeten mijn hart bevrozen? Zal ik vergeten mijn wondepijn? Zal ik nu zingen, om blauwe seringen, Enkel om bloemen en anders niet…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

Dinsdag nacht had zich het onverwachte gemeld, Een stem, een adrenaline stoot, een ambulance gebeld. Met zacht en gebroken hart, Naar de opvang gebracht. 2 uur in volkomen onwetendheid, Hersenspinsels gemaakt en verbroken. Leek dan eindelijk gevaar vermeden, En grootse confrontatie gekomen. Het verleden continue in het heden gebracht, Is…

’t Gedicht Uit plicht Gelukt niet licht, Maar hinkt aan ijzren boeien: ’t Heeft vier, Noch zwier, Noch bloei noch tier, En kruipt in plaats van vloeien. Maar brandt De hand, Die ’t speeltuig spant, Van ’t innig boezemgloeien; Geen toon Zo schoon Bij mens en Goôn, Dan die het hart ontvloeien. Voor mij, Ik wij’ Mijn Poëzy Geen dorre…

Het is zo makkelijk om keer op keer dezelfde fouten te maken. Het is zo simpel om iemand zijn vertrouwen te misbruiken. Het kost ons ook zo weinig moeite om mensen pijn te doen. Maar waarom kan het niet andersom zijn? Waarom kunnen wij niet doen wat wij verwachten van elkaar? Verwachten wij dan gewoon te veel van elkaar? Kunnen wij elkaar niet gewoon…

Ergens in de diepte waar het mistig is en koud, roert zich een stem donker en oud. Onder een oude boom, in vochtige aarde, staan koningsvarens, ze staren. Weggaan is wat ik wil, naar boven, naar de gouden zon, naar de bron. Kom dichterbij, wees maar niet bang. De zon zal schijnen, warm op je huid. Niets zal je kwellen onder deze…

ik dacht er moeten woorden voor bestaan dus zocht ik in mijn diepste diep naar woorden voor een zin maar hoe ik zocht en wat ik vond... een einde noch begin…

Omdat jij huilde, kuste ik jou teneinde je wat troost te geven Voor jou zag de hemel grauw; bleef de smart aan jou kleven Nu jij huilde, omarmde ik jou om jou mijn hart aan te bieden In je ogen schitterde het dauw; zou ‘t wonder dan geschieden Daar jij huilde troostte ik jou om jou wat geluk te schenken Plots zag toen je hemel blauw geen…

het is nu toch eindelijk wel gebleken dat een lach de traan doet verbleken…

ik rijg een ketting van gestolde tranen en hang hem om mijn hals de spiegel kijkt mij aan en vraagt vilein: die parels zijn die vals ?…

het lijkt al eeuwen geleden tegelijkertijd voel ik je handen kroelen door mijn haren ( in het nu …) lang geleden, pas geleden? zo zie je maar ... tijd zegt niet zoveel als je verdriet omarmt. het is het enig constante waar je bij kunt schuilen tot er een nieuwe optie zich aandient. geluk…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Pas laat in bed gleed haar ’t masker af pas laat in bed liet zij haar tranen gaan De weg, waarop ze zich destijds begaf bleek de weg van de gemaskerde traan Pas als de maan zijn vage licht gloeide pas dàn blonk ineens haar waar gezicht In de duisternis was dat ’t traan vloeide in ‘t reine eenzaam buiten het voetlicht Pas als het straatrumoer…

Ik sta hier met jou voor de rivier Terwijl jij glimlacht huilt mijn hart, mijn hele hart Nog nooit eerder zag ik iemand zó zonder vrees voor de dood Het is gewoon waar: ik ben veel banger dan jij Ik sta hier met jou voor de rivier Straks zal de stroom mijn bloemen meenemen Niemand zal er getuige van zijn: geen burgemeester, geen comité…

Als ik huilen wil maar de tranen willen niet komen troost ik mij met de gedachte dat ik niet de enige ben En dat van tijd tot tijd als de regen bij bakken uit de hemel valt het die verborgen tranen zijn van mij en vele anderen En dat als het ook nog gaat stormen en bliksemen er nog zo veel meer aan de hand is in de zielen van ons mensen…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

vandaag heb ik iets uitgevonden voor alle mensen met verdriet het is een ruitenwisser voor je ogen zodat je ook op kwade dagen toch nog een beetje helder ziet…