Alle inzendingen over Bewust of onbewust?

De jonge grijze muis, een spring in ’t veld zich van gevaren niet bewust, ging spelen in ’t hoog gewas, vergat wat was verteld van 't kwaad der stille jacht of pikhouwelen ze dolde, woelde, wilde alles delen met vriendjes even grijs en piep als zij maar ’t zoet van muisjes ging al snel voorbij omdat gewiekste rovers 't leven stalen en groter…

De wereld in een interbellum zich bewust van het kwaad het tij liet zich niet keren door echt geen memorandum Oskar trommelde zich suf 't Kwaad liet zich niet storen grootheidswaanzin geboren dank voor al uw mooie boeken die steeds zullen bekoren…

kleine vlinder die zij wilde vangen in een gesponnen vleugels van woorden, verlangens die ze begreep maar bewust ontweek, voordat ik sprak.…

Sonja Francesca Pronk nimmer wordt jouw naam nog uitgesproken toch zijn de herinneringen nog altijd daar diep donkere geheimen blijven voor altijd vervlochten in jouw blonde haar verstopte je bewust de waarheid gemaskeerd door jouw ranke gezicht met je guitige lach de messcherpe pijn die in jou verankerd lag onontkoombaar haast…

misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust de schipper vaart behendig tussen de boeien, heel bewust de wind strijkt een lange pluim het weer is bestendig de zee wiegt het kalme schuim…

voldongen feit Na jaren ploeteren ben je ze kwijt De wrok en het verlies, de zilte zonden Je hebt jezelf weer enigszins hervonden Je voelt je ongebonden en bevrijd Bent zoveel meer dan je persoonlijkheid Je bloedrivier wist weer hoe uit te monden In een onwerelds gladde oceaan Waar zielenvonken dansend gaan en staan Je kronkelpaden maakten je bewust…

Het komt niet aan Op die twee dagen Vrede op aarde En dat soort shit Bewust geraakt Van het gegeven Dat het toch Iets anders zit Niet de rijkdom Van presentjes Het vele vreten De pracht en praal Die kan mij gestolen worden Het is zo nep Echt allemaal Die twee dagen Doen je beseffen Wat belangrijk is Wat niet Je eenzaam bent…

Uitgesloten van dit hemels gebeuren Snuift de steppewolf aan ongeordende herinneringen, Een vergeten onthoudput die alsmaar drumt tegen deuren van het bewuste, gedwongen slotnoteringen. Zal hij zich laten verscheuren door nostalgie, lome tijdspasseringen?…

We kijken, jongens, met de hele klas, in sportkantines, kroegen, op terrassen, waar grote mensen, allen heel volwassen, zich keurig houden bij een enkel glas. Je ziet: de grote mensenmaatschappij geeft hier het goede voorbeeld. En nu jij!…

In de namiddag komen vele mensen bijeen om aangenaam te huiveren bij brullende golven hemelhoog spattend schuim die op de Zeeuwse kust beuken en spoelen 's avonds davert het woeste wind- en zeeorkest rondom geborgen leven in schijnbaar veilige huizen is een nietig voorspel van komend nachtgebeuren omkneld door grimmig duister rollen…

doe de luiken van het leven dicht klop 't even op leg het teder neer op bed strijkvrij om op adem te komen ontwaak in het ochtendlicht om verder te dromen af te stoffen en glad te rimpelen de ruwe kanten van het leven…

smalle weg beweegt zich langs het kanaal tot aan de horizon wij passeren de oude sluis waarvan de waterkering is verdwenen slechts het eiland met het ijzeren wankele bruggetje verraadt de oude bestemming zij loopt voor mij uit haar lichte zomerjurk waait in de wind verbeeld ik het mij houdt zij soms heel even als een onbewuste…

Mooi meisje, dat met koelwit bruidsgewaad Verlangt te ontveinzen de heetdronkre gloed, Die onbewust haar slankheid stralen doet En uit de glans van 't haar en de ogen slaat, Nu voelt ze alsof ze, een uitverkoorne, gaat, Zij zij alleen, 't Geluk-zelf te gemoet: Haar eigen huis, haar man, zo knap, zo goed, Nobel en ridderlijk in woord en daad…

Ze danst de sterren van de hemel Gepassioneerd passievol en gedreven Mannen plotseling van hun onschuld vervreemd Ze willen haar hun lijf en liefde geven Kort gerokt met slanke gespierde benen Soepel draaiende heupen en haar strakke buik Maakt ze de salsa tot een ongekende kunst En vangt ze alle mannen onbewust in haar fuik Tequila gaat…

maar zo wat door de straten fier en losjes zonder doel hij heeft de tijd zo hier en daar stopt hij en praat wat met mensen vriendelijk en open wanneer hij weer gaat gaan zij glimlachend verder met wat ze aan het doen waren op een enkeling na die verstoord verloren tijd probeert in te halen tijd die verder loopt de man zich onbewust…

Elkaar begrijpen zonder woorden alsof je voor elkaar bent geboren Geen spel meer hoeven spelen alles met elkaar kunnen delen Dat je van elkaar kunt leren gelukkiger bent dan al die keren Dat je elkaar aan kunt vullen je diepste geheimen kunt onthullen Het beste in elkaar boven haalt onbewust elkaars dromen vertaalt Voelt wat de ander nodig…

voorgevoel het diepste te verwoorden in een kort gedicht met beelden uit een nog onzichtbaar koninkrijk het blijft toch een uit de lucht gegrepen praktijk waardoor het oude bijgeloof ook is gesticht realiteit is een verzameling apart met geesten, spoken, angsten op de eerste rang het meeste is nog dwaling van gedachtengang geboren in een onbewust…

(Gegeven: leerling doet zo maar lampen uit zonder opdracht, uit nobele motieven, in de pauze, onbewust pre-milieubewust denkend en handelend na WC-bezoek…) De meester gaat verder met zijn tirade, duwend tegen mijn borst, sputterend in mijn gezicht. Met stomheid geslagen onderga ik de blikken opgewondenheid.…

waar de zoete babbelaar uit het vierkante blik dat de schoorsteen sierde, mijn kinderhart deed opjagen het was somber in de kamer van het haast uitgezeten levenspaar de eeuwige stilte leek nabij slechts wachten op de dood, onderbroken door de gong, ze waren er voor klaar ik zie ze graag komen, kruipen op mijn knie en omarm hun onbewuste…

haar staart hangt tussen haar benen ik heb het definitief uitgemaakt voor deze onzin laat ik me niet lenen ze haalde het bloed van achter m'n nagels en verwachtte niet dat ik zo zou reageren ik begon over die ander die ik niet kan vergeten ineens begon haar hart te propageren ik denk nog steeds aan haar zij die de ruzies in mijn relatie onbewust…

Op mijn buik in het bad, het gezicht net boven de spiegel van heel heel water, probeer ik een oog te pakken, net onder het vlak, bovenop de diepte - maar alles wat ik zie is werk van Duchamp bijvoorbeeld of van Man Ray, Ernst, Margritte, Oursler, ooit aan me toevertrouwd door onbewust opgeborgen kijkers, veel ogen, vrouwenogen, vissen- ogen…

vierhoekige laden in koloniaal dragen elkaar van onder naar boven elk draagt een ovaal slot van staal dat herinneringen beschut tegen beroven ze zijn als mijn opgebouwd geheugen iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht ongeacht de kleine waarheid of grote leugen veel is naar een gistend onbewuste gebracht de toren draagt een kroon van ronde…

Dan is het antwoord heel beslist: "Zonder deze odyssee, waarin dichters wel eens overdrijven, naar ethiek en geest de pennen blijven slijpen, de taal en teken in hun voortgang te laten weken, in het onbewuste te laten rijpen, maar op het juiste uur geoogst, tijd en dood kan overstijgen, een immense reis intens beleefd, blijft het een…

Oranje kastanjes die spreken tot druilige droesem, een Indische drum met neuriënde nagalm in de onbewuste wateren van je geest, klaterende gedachten die overdríjven en óverdrijven; ook doorkijkjes op de uitdijende cijfervelden van pi...…

Ik zag hun toppen, beurtlings licht en donker, In vlammend opgaand en weer uitgeblust, Zich tot dit spel van schaduw en geflonker Alle gewillig lenen, onbewust. Doch ik, de blik gericht, het hoofd geheven, Zocht naar de speler, die deez’ scherts begon, En vond hem, waar de zomerwolken dreven In stille stoeten langs dat schild: de zon.…

koor repeteerden onder veel belangstelling jubileerden zonder mondkapjes het ov prefereerden iedereen op een rondje trakteerden ons op allerlei feestjes amuseerden handschudden en zoenen praktiseerden eenzaamheid soms idealiseerden Ook heimwee naar wat rust in de natuur en langs de kust wandelen was nog geen must relaxed fietsen deed je onbewust…

jaren waren zij al onderweg maar in toenemende mate vroegen zij vaak, onbewust, om meer ruimte en om wat "zekerheid" achter te laten ach, ik zag hen van klein naar groter groeien en toch, ze bleven zo teer in mijn veel oudere hart al doende zag ik ze bloeien, en ze vaak met hun innerlijk en uiterlijk stoeien.…

blanke zielen zijn zij nog niet besmeurd heerlijk vrij en ongelovig politiek onbewust in alles zo open en bloot geen echt idee van wat er rondom hen gebeurt vol eerlijke levenslust dus ook nog niet zo bozig geen kennis van de dood vrij van een oplegde moraal nog niet verblind door het alles bepalende kapitaal vrij van u weet wel die…

Wanneer ging het millennium nou in? De een weet zeker: al een twaalftal maanden Is onderhand dit nieuwe tijdperk gaande, De ander ziet vandaag als het begin. Maar welke grens er ook is overschreden, Toch komen wij niet los van het verleden.…

familietuinfeest oef, een meststrooier passeert gauw buikwind lossen…