Alle inzendingen over pad

vallen staat er altijd iemand klaar om ze op te rapen uit de dwaaltuin in de schemering met gebrek aan richtingaanwijzers en wandelkaarten Als ik mijn hart als poëzie recht uit moet spreken in de gevaren die mij omringen dan moet ik zeggen dat wanneer ik door het licht beschenen zelfs in onbewoonde streken zingend op haar paden…

de zon verschraalde takken stalen licht uit ogenblikken dat ik inzicht had ze zouden me de hemel moeten wijzen maar bogen over mij en tunnelden mijn pad ik kon niet verder gaan het dwarsbomen hield aan een angstsprong was de eis ultieme vrijheid als mijn prijs de vlucht bleef spoorloos in de lucht mijn gedachten zijn gevlogen…

iemand is heel stil opgestaan de verten in diepe rust verzonken zal iemand dan de eerste vogels horen nu het licht begint te wandelen de bomen kalm ruisen zal iemand dan het stromen van de blauwe rivieren zien iemand opent de handpalmen naar het licht zal iemand dan een pad tot aan de deur van het hart graven in het aanvangslicht…

Ga met de gids aan uw zijden, die waakt op uw zelfgekozen pad. Tot u huiswaarts kunt keren.…

Ze heeft geen protzels, moet op pad op korte, kromme beentjes. Ze heeft een protzelschinkeltuig en schinkelt om den brode. De weg is lang, het pad is ruig, maar protzels zijn de mode. Na lange tijd komt zij weer thuis, een grote tas vol protzels, haalt haar machientje uit de kluis en slurpt een bord met schnotzels.…

Die sukkel van een Skinny Hein, heeft echt jouw power onderschat. ’t is duidelijk geen slimpie als hij, zonder eerst te bellen, mijn sterkste vriend dacht te vertellen over het einde van zijn pad. Het is jouw pad en jij bepaalt waar en waarheen de richting gaat in overleg met wie jij liefhebt en vertrouwt en naast je staat.…

O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten.…

Juni, in de wieg al beeldschoon en buitengewoon met 21 - als je huwt... ...tussen hagen seringen en je bruidssluier lang op het pad, je boeket gemêleerd van het fijnste, vanzelf en natuurlijk pril blad de lucht is voor jou gedrapeerd in lichtblauw en het goud regent uit bomen en tekent…

zag de wereld kaal en glad die zonder zichtbaar pad onoverkomelijke obstakels had soms glinsterde in de spiegel van de gladde kant een stukje universum in de belichting van hogerhand ongenaakbaar in een setting van diamant strooiden zij in alle kleuren hun hemelse band een schitterend fenomeen waarvoor ook schaduw moest…

Drijvend op woeste golven van vurige passie en verlangen mijn gevoelens worden bedolven en mijn hart is erdoor gevangen Wandelend op gouden paden mijn ogen worden erdoor verblind alles wordt nu met liefde overladen het leven is omvangen met een roze tint Zwevend op prachtige wolken met de kleuren van heldere lelies deze ervaring is niet…

De pijn is ondragelijk Het zijn je laatste uren Een strijd van ongelijk Kan niet lang meer duren Zacht praat je in raadselen Over het vale licht op het pad Je ogen laten zich sluieren Moe gestreden en afgemat De dood nevelt om je heen Je leven brokkelt nu weg Voelend koud als steen Langzaam glij je zachtjes weg...…

zij zagen jouw blik keken mee ontdekten de magie van samen beleven een armzwaai je vinger wees ingehouden adem kwam ineens tot ontlading het was feest zij waren op pad gegaan maar kwamen niet aan het was of iedereen hun kleine bestaan zomaar vergat maar in jou herkenden zij stukjes leven waarvan zij dachten die zelf nog…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

ik ga over haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig…

o.a. margraten geschoren grasvelden bomen gesnoeid paden geharkt witte kruisen maken de stilte knarsend grind verstoort de doodsheid er vallen hier echte tranen gedachten gaan op de loop jonge levens vernietigd een loden last voor allen de dodenzang van kruisen schreit ten hemel…

ik ga over haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig…

aan weerskanten van mijn pad hangen als 't ware van mijn schouders diepe sloten af vol kattestaarten koolwitjes op jacht minivlinders snikheet bijna van streek gebracht rietkragen grote lisdodden kolven kolf aan kolf man aan vrouw aan elkaar gesmeed een libel daarentegen altijd een buitenbeentje verzoekt het op zijn eentje.…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

oh heer en meester vergeeft mij mijn zonden ik bega gekweld zij die kwellen een groot schuldig geweten ik onderga daden mijn ondeugd onheilsgebaren beslecht uw paden ik loop genadeloos vlam ik vuur mijn vingers tot blaren beklemd de dag des oordeels ik neem verantwoording geteisterd mijn ziel want toegestaan mijn voordeel…

op drift langs paden van een verlaten stadsplantsoen doorprikt zij kil het zwervend gillen van resten consumentenleven in gedrukte schetterwoorden met halfgeschoeide vuile handen vouwt zij scherpe kerven als sporen van berouw voor kassabanden vol bederf in zwaar gevulde plasticzakken draagt zij ons nog vragend na de lasten en de stank…

Nu mijn leeftijd zacht bij jou aan aanschuift en ik de rozen zie verwelken in de vaas die jouw herinnering is verbijt ik me in miskleunde uren en graaf een tunnel naar ’t begin in jouw geborgen hand slechts een pad vol knarsende schelpen loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde voor altijd jouw leegte vullen…

Dat huis, dat lichaam, gelegen aan kruispunt van onoverzichtelijke wegen,maakt geen verschil in de gelegenheid, het zijn de keuzes waarmee de paden zijn geplaveid, het had niet anders gekund.…

ze kleurde al dat somber was troostte, verwarmde, maakte blij liep samen met mij ‘uit de pas’ vertrouwde blind en hield van mij en het was zeker wederzijds ‘k hield van die lieve oude schat loop nu de eenzaamheid voorbij voortaan alleen ‘ons dagelijks pad’ opgedragen aan Sara de hond juli 2009 © JS…

Gebroken dromen blijven onherroepelijk komen dagen als vandaag en die in de dagen erna spelen met woorden en altijd die vraag naar de weerspiegeling in de bloem der symmetrie zie loskoppelend van het super helder azuren kleurrijk gesteente de wegen en paden en door haar landschappen jou laten vergapen maar toch zo wakker als wat geen woorden…

Is het enige wat gebeurde wat bedacht, werd geschapen kwam uit missen en beloven, maar als stenen gaan ontdooien, schrijft de wereld geschiedenis, zal het gebeuren, dat as zich baant een weg naar boven,het warme zaad de harten breekt van lang versteende graven, wie zal daaruit opstaan, tot de uiterste grens te durven gaan tot het pad…

mijn kind, verstrikt geraakt in het zwarte loverwoud kale armen omklemmen haar het hoofd leeg, de ogen koud mooie woordenfluisteraar hij heeft haar meegezogen met takken haar huid gekerfd vilein zijn zinnen gelogen help mij Heer, het pad te vinden waarlangs zij is verdwenen laat mij haar tranen drogen stervend op de koude stenen…

mijn kind, verstrikt geraakt in het zwarte loverwoud kale armen omklemmen haar het hoofd leeg, de ogen koud mooie woordenfluisteraar hij heeft haar meegezogen met takken haar huid gekerfd vilein zijn zinnen gelogen help mij Heer, het pad te vinden waarlangs zij is verdwenen laat mij haar tranen drogen stervend op de koude stenen…

Wie komt er op het pad der tijden?…

het is als het verbloemde sjansen van dichters een tonen om het tonen in tonen die blijven soms hangen op zekere hoogte in zich gekeerd met schroom die geen handreiking doet zo gaan onze paden zijdelings samen en wijken uiteen waar het woud dichter wordt er wordt zoveel geboomd en ook nog geschreven het ontvangen vaak niet…