Alle inzendingen over slaan

gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het haastig slaan…

Kon met mijn hartbloed ik u 't leven hergeven, u de zonnige ogen weer op doen slaan, of in mijn armen door het duister der stille dodengangen dragen, en met u gaan...…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

Diegene die zo zijn geluk mag Beleven, zal zich er ooit rekenschap Van moeten geven, Dat inmiddels iets Voorbij is gegaan dat niet toestaat de weg terug in te slaan. Onomkeerbaar, die rimpel in het Bestaan; grijzende haren gaan iets Vervangen van wat eerst onomkeerbaar Leek, maar nu nog iets is van verlangen.…

En onze harten slaan de tijd, beng, beng, om het logeermatras te kloppen.…

als de romeinen ooit onder een hemel vol sterren smachtend lonkt naar een blinde afspraak met kennelijk verzwegen liefde nestel ik mij in het zeker weten van vurige hartstocht doorheen de jaren die zich vlammend wakkerde tot zekere geborgenheid waar in cupido’s vizier met rozerode romantiek de geschoten pijlen harten op hol doen slaan…

Wat op een strand tevoorschijn komt is het geheim gebod niemand in zee te laten gaan die bij je hoort, op alles acht slaan wat wellicht wegdrijft, onderstuift. ------------------------------ uit: 'Hartenbeest', 2009.…

Alles telt, de uren slaan in aanzien naar de dag. Ik wacht, en raak gestaag, mezelf kwijt. Het zijn van die momenten.. Die onverhoopte, zacht omfloerste componenten. Een klein gebaar, die ene snaar. Je treft een woord, een blik die essentieel de diepte raakt. Zo zacht. Zo vol van onverwachte pracht. Zo ongelofelijk intens..…

Laten we aan het einde van het seizoen Artis Natura Magister nog eens aandoen Ons goed fatsoen gewis van zijn eer ontdaan Ten overstaan der mispuntige apenrots Slaan we knotsgek de papagaaienlaan op Prietpraat nabouwend en verrek! Hobbelt daar niet die vogelvrije Van Gogh Met klapgomkauwende drommel om zijn nek?…

zij was het korenblonde meisje met sproeten als een sterrennacht op klompen langs het smalle pad de lange weg naar het oude dorp de hemel kraakt, de stilte kruipt Duitse ulanen op hoge paarden als moe geplaagde horzels in hun Grooten Oorlog, slaan de avond blauw, het volk huilt, het dorp brandt, de onschuld sterft, de nacht likt het zwartgeblakerde…

Elke rondje is er één waar een patroon wordt uitgewist dat niet langer de weg van de gelijke kansen in mag slaan. Zitten blijven, staan of doorlopend voor het leven gaan. Eén stoel te weinig bepaalt de strijd om ons bestaan.…

vallen nooit maar drijven voort heel tevree water moet stromen en ooit zal het stilstaand in een doodlopende sloot levenloosheid tegemoet dromen licht wordt afgewisseld door nacht tot de nieuwe dag haar weer weglacht de afspraak: iedereen en alles onderwerpt zich aan de wetten van de natuur ze houden zich daar aan alleen wij mensen slaan…

zit zich te verbijten op zoek naar een uitweg langzaam valt de avond geruisloos sluit ik de piano kon ik hem maar helpen voet voor voet vier passen tot achter zijn stoel, voorzichtig raak ik hem aan, streel een arm, hij legt het scherm weg en leunt achterover, laat me mijn armen om hem heen slaan legt stil zijn handen op de mijne…

Dit werd pas 's winters even vrij gegeven, om er dan snel een loofdoek voor te slaan. Een kleine bal, een zwarte volle maan, lijkt al wat in de verte is gebleven. De bomen zijn steeds ijler weggedreven. Van dichterbij zie ik een pony staan.…

Ik heb niets van het leven begrepen en nog minder als die of gene iets zinnigs bedoelde te zeggen om over gelovigen maar te zwijgen die slaan het leven gewoon over voor een eeuwig leven na hun dood mijn persoonlijke unieke innige ik zegt wat een flauwe kul er is niets wellicht kan je iets of wat of dat van je verborgen verleden lichten in…

Als verkeerslichten laat het herfstloof mijn gedachtenloopjes halt houden of stuwt het mij in een niet nadere richting, alle kanten op … Zwevende bladeren en woorden, oog in oog in de loop van de herfst, slaan op de vlucht. De bonte gelederen van de hovaardige zomer, gedecimeerd, storten met bosjes neer in bedrekte loopgraven.…

een appel een val een afstand de verbroken band een leven los van de stam en toch hebben die appels iets blijvend gemeen ook al zijn ze nu vrij losgelaten helemaal alleen de een voelt de ander net iets beter aan ook al zullen ze verschillende wegen in slaan hun band verbroken door rijpheid en tijd gedwongen herinnert aan dat waar ze…

Een schouderklop te slaan, In elkaars ogen te kijken. Ook omhelzen gaan zoals, mensen hartelijk doen. Geliefden zijn aandachtig. Onze harten kennen redenen, die ons brein niet kent. Eerder zei Pascal zoiets. Ja! Zo goed moeten woorden zijn, die dichters schrijven. Verliefde mensen stamelen ze. Ze smoren ze nog liever. Met een zoen.…

De mangedachten zijn niet langer kuis: de zuigers en de pompen en de peilstok, de spuitmond en het spruitstuk slaan de mijlklok, dan zijn er nog de drijfstang en de kruis- en topsnelheid en inspanningsvermogen. Aan alles moet je denken als je bak- kenist bent voor een wereldtopcoureur, E.…

brullende golven hemelhoog spattend schuim die op de Zeeuwse kust beuken en spoelen 's avonds davert het woeste wind- en zeeorkest rondom geborgen leven in schijnbaar veilige huizen is een nietig voorspel van komend nachtgebeuren omkneld door grimmig duister rollen wilde waterkolken en dwingende stromen voort verwinnen polderland slaan…

Tweemaal slaan - driemaal nooit. Mag niet. Dan as. De troostende handen waren daaruit allang tot taal verworden. Het soldaatje moet rusten tussen fel beschreven lakens met een lege droom. Luister, dit is een verlicht gebed. Niemand mag het horen. --------------------------- uit: 'Het feestmaal', 1997.…

Door jou staat mijn wereld op zijn kop, slaan mijn gevoelens soms op tilt. Deze liefde die houd nooit meer op, dit is een liefde die niet meer verstild. Deze liefde creëert eindeloos gedichten, die jou continu over mijn gevoelens blijven berichten.…

Ik wou wel meegaan, ik geloofde ook in morgenstonden met vergulde monden en armen die een brug van liefde slaan; maar toen ik opkeek was het al te laat: ik had een ogenblik niet meegeleefd en reeds was ik een eeuwigheid ten achter. ------------------------------------------ uit: Stormen en stilten (1956)…

Maar dan rolt april de zon over de evenaar zwaait de westenwind weidse warmte toe ontkiemt de aarde duizendvoudig leven vlechten boomtakken een groen bladerdek slaan katten klauwen uit en bejagen ze vlinders bemin ik je buiten van de weeromstuit.…

Het stormt inwendig, vlagen herinneringen slaan striemend neer, woelen, razen, botsen, zo dicht bij de oorsprong. Puur. Even geraakt door een kille luchtstroom vertroebelt de spiegel. Een rimpeling schuift over het gladde vlak vanuit het midden naar de oever. Verdwenen, maar voor altijd geweest, voor wie het zag….…

Vannacht zal het met mij ten einde gaan, Mijn harte hoor ik haast niet meer slaan, Toch troost het mij, dat in hoogheid scheidde, De koning der vogels aan mijn zijde. Ik mag niet wenen, niet klagen, Vannacht word ik omhoog gedragen, Op koninklijke wieken, trots en groot, Met koninklijke pracht ga ik in de dood.…

'n blik het huis verhaalt oud gekromde levens kamers ontvluchten een verbeten geur herinneringen spreiden schrijven volle muren krijten angst door onzichtbare kreten de vloer is doordrenkt muren zijn vochtig woede buit driftig de bloedende pijn tranen vreten demonen vechten verwonden opnieuw door zinnen geschreeuwd hard slaan…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

de meeuw heeft het wel gehad met zee duin en strand ziet ze krijsen slaan woest hun vleugels uit op Rapenburg Levendaal Hoogwoerd den Burcht Claresteeg ja op de Stille Mare burgers klagen zeg wat mot dat durven niet meer uit hun huizen een misstand net vele pluizen heden kan ik verklaren: geen tot gering presteren als meeuwenverschrikker…

In schem’rig groen stukje van de oceaan Zweeft als een schim het zeedier, transparant: Zich vergetend, ziet door glazen wand De mensengeest ‘t ontzaglijk wonder aan, Hoe ‘t zieltje, dat in elk trillend orgaan, Teer van doorschijnendheid, onzichtbaar brandt, ‘t vreemd, glazen vogeltje, zijn fijn als kant Geweven vleugeltjes doet slaan.…