Alle inzendingen over wond

nog kan ik de stap niet maken om de grijze rolsteen aan te raken die zijn graf blokkeert waar nimfen hem in witte doeken hebben gewikkeld zijn wonden gereinigd van het kwade gif en jaloers venijn ik heb zijn tocht gelopen op de vrijdag na het avondmaal in gethsemane waar judas zijn verraad pleegde voor het haangekraai…

Mijn kind, geef alles maar aan mij en leg je leven voor mij neer, jouw zorgen maken je niet blij en zoveel wonden doen je zeer. Ik wil jouw leven heel gaan maken Ik wil je in mijn armen nemen, jouw wonden wil ik aan gaan raken Ik ben het antwoord op jouw problemen.…

Een grote vogel zag ik in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die bloedig rood al dalend ging vertolken de afschuw die een kind bekruipen kon. In het donker dwaal ik door de zalen waar spiegels licht van dode sterren vangen en hymnen slapend in 't gebinte hangen - en nergens kan ik ook maar iets verhalen.…

- zit zij in een hoekje van de kast te wachten tot hij zich verdrinkt om straks, als zij haar wonden wast te merken hoe hij stinkt naar zweet, naar bloed, naar liters drank naar alles wat zij haat en met in haar neus die verdomde stank staat zij alleen op straat … … zo vindt hij haar, haar broer, haar maat hij troost met zachte stem hij…

Wonden aan armen en benen, doch uiterlijk kalm en bedaard. Broeders van het leger des heils hebben hem netjes opgevangen. Hem van zijn rare goed ontdaan en het door een net pak vervangen. Toen hij zei: ’Ik ben de verlosser, de heiland, ja de zoon van God.’ Hebben ze hem uitgelachen, noemden ze hem een ouwe zot.…

heb ik niet echt de keuze waar ik loop is het asfalt gras woestijn of modder ben ik toch een mens die rechtop loopt in het complot en de gang der dingen loop ik kort of lang mee laat me sleuren laat me gaan werken en huilen en zingen en laat alles wat mogelijk is gebeuren tot ik moe ben en men alles over me uitstort leg mij neer lik mijn wonden…

In ’t duister diep van omgeploegde grond lig jij te sterven aan die nieuwe plant die uit je openbreekt naar hoger land, zich voedt met alle sappen uit je wond. De vraag is : draag je leven in je pit of ben j’als zaad niet meer dan poederstof waar hoop noch droom, maar enkel dood in zit ?…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

gelijktijdige aanraking ons uit elkaar kan jagen of omdat je mijn benen niet kent ook niet de stilte van mijn ogen mijn denken heeft me verraden Het lot heeft beslist om jou te kennen om jou te verwaaien vangend in mijn hand oplossend in mijn pen en je lonkend kolkend lichaam dat er altijd is over mij te strooien ik verberg je in mijn open wonden…

brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik in wrang verdriet je bent de woorden die ik zwijg de stift op mijn beide lippen mijn knieen als ik weer nijg maar ook de saus die ik wil dippen je bent de knipoog in de avond de houtblokken op het vuur de hechting van een diepe wond…

Ik leef tegen een volk dat zebrapaden aanlegt over wonden, Dat boven onze botten steen op steen Bewoont, dat leven wil voor zich alleen. Leeft dan in angst. Ons bloed wordt niet geronnen. Op hoeveel scherven vlees weerkeert het recht. En opgeblazen domme wraak en gal Is wat er rest, als hersenen gaan denken.…

het was niet liefde zoals in ‘t gedicht wij waren ons nog zeldzamer en dicht ondanks je muren bouwde ik een brug tussen te korte uren en ging de weg terug tot jij uiteindelijk zeggen kon: ik hou van jou en ’t toch verzweeg uit angst voor oude wonden jouw gisteren was te veel geschonden en jij wou niet vergeten hoe men in haat het meest begeert…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden.…

De carrousel verstikt in draden van de tijd, wat eeuwen leek verheelt zich in seconden en de lidtekens van gesloten wonden een eenzame strijd maskeert aan dwaze dromen gebonden.…

alle ervaring de kunst is vermoord geen oor meer dat nog valsheid hoort geen vaste hand en alles verstoord als elk verband met het verleden gewelddadig is doorgesneden is het leed nog lang niet geleden angsten, droefheid, haat en spijt zo goed als alle kennis kwijt slechts kleine restjes vaardigheid ingrijpende hulp van buiten laat de wonden…

dichtbij, zo ver af van deuren die hij wil sluiten de geur van lijken waarlangs hij liep en alle geluiden zoals vuisten in een voornacht van schuilkelders vol kinderen die het angstige huilen schreven op jonge en oude razernij op de dode mond van moeders en vaders en rondom de radeloze bomen zwijgend bij elkaar naast wapens, wonden…

de tijd gaat verder en jij blijkt niet mijn redder je principes verstijven je gevoel je druft niet open te staan voor wat ik nog voor je voel de tijd zal wonden helen niet dat het jou iets kan schelen vergeven is er niet bij blij zonder mij?…

telkens weer Mijzelf tegen kom Het is makkelijk om te beoordelen Dat ik vast zit en waar ik niet zelf uitkom Het is veel te makkelijk Om te zeggen dat ik het allemaal heb gedaan Overmacht is waar ik in beland ben Een spinnenweb waar ik in vast zit Dus jij bent de spin die mij opeet Om daarna te zeggen dat je mij hebt bevrijd Ik probeer jouw wonden…

ik wil niet horen hoe het sterft hoe het lijdt of schreeuwt wanneer het been van een klavier zich snijdt in een te diepe wond * want hoe glansrijk de dichter zich ontdoet van door het leven getekend en gekregen moed scheurt mijn ziel het laatste album die nog zacht spreekt van hoe goed het was en slaat mijn hart met ingetogen pas en overschrijdt…

terwijl het zand roerloos rust in aanzwellende zuidenwind trekken dennen kragen op weldra barst de toorn los het land zet zich schrap verankert de karige boedel de zachte glooiing biedt ruimte voor hemelse cascades en duivels vuurwerk het gewest kent de kuren en grillen van steeds weer en wind en het verloop van de geseling wonden…

Dat de tijd alle wonden heelt, maakt recht wat krom is, de onbuigzaamheid een goed dat vluchten op vergeten lijken doet en waanbeelden tot werkelijkheid vlecht. Inhouden doe ik adem of jouw bloed aan de familieband nog waarde hecht.…

Wat bede om zieke- en stervensspond, Wat beet in brein en hart, Wat kreet bij nieuw geslagen wond, Wat snik van oude smart: Herinring van een laatste groet En van een oog dat breekt....! Hoor toe - ge ontvangt licht troost en moed - ‘Als 't uit de stilte spreekt!’…

Gans uitgehold en meer dan half gekloofd, verwint zijn taaie leven alle wonden: zijn gulden bloesems geuren in het ronde, een zilvren blarenkrans omstraalt zijn hoofd.…

En tussen toen en nu: 't verwarde Bestaan, dat steeds zijn heil verdreef; De scherpe dagen, waar de flarde Van 't wonde hart aan hangen bleef. Niet te verzoenen is het leven. Ten einde is dit wellicht nog 't meest: Te kunnen zeggen: het is even Tussen twee stilten luid geweest.…

vaker dan mij lief was Zat in zak en as Veel dagen vulde Vol kommer en met kwel Desondanks niet spreken wil Van een leven als een hel Mijn zegeningen telde Hoe klein ook of gering Een nieuwe dag aanvaarde Als een grote zegening De rust bleef bewaren Als ik schreeuwend huilen wou De warmte kon beminnen In een wereld vol met kou Iedere wond…

stukje weer aan elkaar naaien Ik kan wel stuk zijn van het leven Mijn hart gebroken door de liefde die het beleefde en kapot zijn van de problemen die het kan geven Gesloopt door de stress van het leven Maar wat kapot is kan ik maken Het is een beetje plakken, lijmen en naaien Maar de kapotte stukjes komen weer samen De tijd heelt alle wonden…

De scheiding van je moeder/vader maakte een diepe wond in je ziel, je moeder stierf, je vader de dader? je bibberde in je boerenkiel. In Zeeland ervoer je benepenheid en haat jegens oprechte homofielen, je streed moedig tegen hun verwijt, dat homo's met aids pielen.…

geen gepaste antwoorden waren Die de lucht bij veel mensen zouden opklaren Een nieuwe pad Een nieuwe koers Op dit nieuwe gegeven Waar gaat de wereld zich in begeven Rampspoed Door hoogmoed Die de stem van veel mensen negeerden Het volk is gaan spreken De verdeeldheid Is gaan wreken Op zoek naar een nieuwe eenheid In een verdeeld land Wonden…

uw doornen hebben mij diep geraakt en rozen heb ik voor u uitgestrooid ik ben u gevolgd in woord en daad en mijn hart met uw liefde getooid al moest ik van uw doornen dragen kreeg ik wonden die niet te helen zijn het gevoel dat u mij alleen had gelaten in stikkend verdriet en eenzame pijn toch blijft mijn leven een verwachten op uw liefde…

Rutte’s Hoekstra trekt de portemonnee Maar geld alleen maakt niet gelukkig Het is een lekkende trekpleister Op de wonden van het midden- & kleinbedrijf Zij die ook en vooral hoop wilden horen Dat bleef loos, dus dat blijft hopeloos?…