Alle inzendingen over emoties

Ik kwam aan een oase, een vrouw stond blootsvoets in zichzelf geschaard lege ogen boven een mond vol krijt levende afwezigheid. Zij strekte zich tot in de verten uit, eindeloze bruid. Lemen voeten kreeg ik, veren van de vogels die haar omhalsden ik voelde mij zo wijd als zij. Zij openbaarde mij een glimp van heiligheid, mijn afgeleefde…

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend, die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn. Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig. ----------------------------------- uit…

Danste ik nog maar met God onder de zon in warmte en licht voordat mijn tere vleugels verschrompelen en één werden met de gladde waterspiegel Nu verweken zij en zinken zij samen met mijn herinneringen diep naar de vergetelheid……

Mais oui, zei ik, tu as raison maar toch, zei ik haar, weet je wat ik nodig heb is geen excursie ook geen uitje, maar een schat Ik beeld mij in een Alladin dan haal ik eerst mijn toverlamp en zet hem met de grootste zorg op 't altaar naast mijn tafel pak de staaf en sluit mijn ogen buig vol deemoed naar het oosten en als ik zeg simsalabim…

Durf jij de vraag Te stellen ? Wat leg ik In de schaal? Om mijn leven Op te geven En een ander Te beginnen…

Het is goed dat je bent gaan joggen om alle stress uit je vermoeide lijfje te lopen het is goed dat je alle stress in je lijfje door je bloed naar je gekwelde hoofdje laat lopen het is goed dat je weet en beseft en beleeft wat het is om bevrijd te zijn van de kramp in je hoofd en je bloedende hart het is goed dat dat dreigende…

Laten we het menselijk hart niet laten wezen als het hart van de winter. IJskoud, kleurloos en stil! Maar als het hart van de zomer. Warm, vol bloemen en vogelzang.…

vroeger had ik iets waar ik heel trots op was het was mijn schat die ik voorzichtig bewaarde in mijn jaszakken het waren mijn warme handen altijd was er wel iemand die het onderwerp aanroerde met een eigen ervaring vooral de meisjes waren buitengewoon geinteresseerd want jongens waren bonkig en ruw hadden altijd koude tengels…

Een bomenrij langs het landhuis, gehuld in vuilgele lakens Over de straten liggen roodwitte linten, als vergeten herinneringen Ze rijgt de veter door haar hoge plastic laarzen, en bindt een blauw strikje in haar opgebonden haar Uren rekken zich langer dan een dag, terwijl de wind de linten optilt, een glimp van marmeren straatstenen onthullend…

laten we eerlijk zijn eerlijk is zoiets als geloven je wil het zo graag echt kunnen beleven maar soms blijft het enkel bij streven voor de volle honderd procent lukt het geen een want bij de meesten van ons ligt op het aller diepste punt van ons hart een kiezeltje een kleine gemene steen gevormd door eigenbelang het paradijs blijft…

Onder de groeven van duizend jaar oude restanten in steen gehouwen bevinden zich nauwe catacomben te laag om te staan hoog genoeg om te bukken hier leeft in alle stilte de dood een dolende rat een dwalende raaf kijken naar mij verdwaasd kijk ik ze aan mij bekruipt heel aarzelend een schoorvoetend gevoel dat zij niet kennen benauwende…

Ik was Emotieloos Totdat Jij voor mij koos…

Jij kwam als Icarus uit de hemel vallend doorkliefde mijn geijkte nachten sloeg een bres in mijn verhaal. Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af. Een droomvogel en een bijziende, het water wiegt ons samen zo stormen wij, zo vlagen wij ooit…

Daar rijst me in 't hart een droef gedicht, Terwijl de hemel straalt en lacht: 'Een bloem ontluikt bij stervend licht En leeft - een enkele lentenacht. De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht. Zij waakt en wacht totdat de trans Gekleurd wordt…

O Novemberlicht dat mij gezonden werd vanwaar, vanwaar? O mild, weldadig Novemberlicht hoe kon ik je haten Hoe kon ik haten de statige regelmaat van mijn dagen en nachten zonder kwaal, zonder last moest ik eerst weten wat zou komen en wat zou kwellen ten einde toe?…

De vensters behangen met langdurige landschappen, een zak met slanke handen aan een meisje voeren van achter de tralies die mijn vingers zijn. Een ooggetuige van het zwart uithoren op de hoek van twee nachten en geduldig wachten tot de schaduw uit de bomen valt. Mijn ogen wegens verbouwing sluiten en haarfijn dromen dat ik een ver verwant…

Er zijn zo van die dagen met donkere onweerswolken boven je hoofd. Niets kan je nog behagen. Nare gedachten van elke realiteit beroofd. Op dat ogenblik heeft niets nog zin. Zelfs een stralende zon kan je niet bekoren. Futloos, geen einde, geen begin. Je voelt je machteloos en verloren. Het denken is niet te stoppen. Ook al probeer je nog…

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk: mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk. Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend. De stenen die ik uit de wand verwijderd heb zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep: ik kijk naar de wereld waarin gij woont en al zie ik onscherp en…

Lach, lach vandaag, lach de lach, die jij alleen kan lachen die lach, die elk mens veblijdt zelfs de zon doet schijnen. Lach, je lach brengt vreugde voor ieder die hem hoort, al heb je zelf pijn al heb je zelf verdriet lach steeds je vrolijke lach zonder ken ik je niet. Lach in een wereld vol ellende laat ieder weten dat je leeft lach…

Ze staat stiller dan een staande klok stil kan staan. Dieper dan stilte vallen kan tussen stoelen achter een tafel waarop twee flessen stil staan, neemt ze plaats in de ruimte vol van haar stervende beweging. Lager dan een engel vallen kan, zinkt ze in zichzelf. Als god dit ziet, noemt hij de kamer hemel, de seconde eeuwig.…

Zou hij van noesjka noten willen leren van eikeltjes en voetjes van de vloer blaast hij z'n schuiftrompetpartijtje door zou zij haar krullenkopje maltraiteren Het was bij ronalds rijke dokterstas een roze floyd draait er op volle toeren zij wipt haar schoenen op een paddestoel een dolle boel met platen uit de kas Haar ogen draaien in vergetelheid…

Ik zie een jongen naast een meisje lopen, hij kust haar en zij lacht om het geval. Genadige dood! Zij kirren en zij hopen zij zien het kind nog niet dat hen begraven zal. ------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Als ik niets meer te doen nergens meer naartoe hoef dan, dan is het mogelijk tijd mijn lichaam neer te leggen Daarom dank ik het universum dat ik nog steeds iets te doen, al lijkt het veel, soms niet weet hoe en waar te beginnen, bijvoorbeeld dingen wegdoen, leren en studeren en dat ik altijd wel zin, wel meewil, iets te zien…

Ik zie ook andere gelijkgezinden bezwaard gemoed en depressiviteit die ongeveer hetzelfde ondervinden in hun emoties van neerslachtigheid Ver heen lijkt weer het nazomergetij met klatergoud in blauwe rafelranden het licht dat eerst nog scheen maar nooit ontbrandde een strijd die in een nederlaag verzandde één man legt heel Amerika aan…

Ik zag je staan 
In de portiek naast het kraam
 Fluisterde je naam Je keek niet om 
mikte je peuk in de goot De assen smeulde na 
Jij weer in het kraam van alweer een baan Ik vecht tegen de drang om 
In de rij te gaan staan
 Dan zeggen hoe ik je mis 
Hoe we geknield naast ons bed 
gebedjes prevelden 
 Die werden verhoord…

Ik moet geregeld naar de apotheek, De assistentes daar zijn altijd bezig, Maar wat ik nodig had was niet aanwezig, M’n zelfbeheersing liet me in de steek. Toen riep ik: ‘Geef me dan maar, als het lukt, Een pil die m’n agressie onderdrukt!’…

Was vandaag net in de kringloop toen hij mij belde, aan het werk weer na twee week Thailand, nu in zijn pauze wandelend hoe zij het gehad en weer lekker thuis en aan werk alles opnieuw, alsof nieuw. En ik vertellend over diegene naar wiens uitvaart 'k was, had willen zeggen hoe mooi zijn kinderen de dienst verzorgd, de muziek 'Windmills…

Soms als ik schrijf heb ik nog geen idee waar dit vers leidt, het heden of verleden zoals naar tempo doeloe lang geleden waar allah meer dan christus werd aanbeden de gordel van smaragd rond java's zee maar wat ik zeggen wou is namasté en slamat datang, heren van de thee wees welkom in het land van stille kracht die onderhuidse werking van…

niet denken wat wil ik gevoel van falen van niet weten wat te doen van stemmen van verleden van ja en nee Niet weten wie er spreekt. De waarheid in mijzelf, de stem van verwarring. Niet weten, is niet erg. Niet weten..... Mag ik je even vragen? Mag ik mens zijn. mag ik falen. Mag ik helemaal fout zijn. Ja, en…

Het moet er zijn als aan een stil ontbijt, erinyen weggesloten in de honingpot - wat zij wraakzuchtig neuriën raakt ons niet meer. ----------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…