Alle inzendingen over kunst

Ik ben woordje Zo. Dan zal jij wel Zus zijn. Allebei onderdeel van iets groots. Twee snippers van de waarheid. Blijkbaar vullen, voelen wij elkaar aan: we beginnen te spiegelen... Zien elkaars trots om te zijn wat we bedoelen. Op te gaan in een groter geheel. Van alle kanten joelen voor- en tegenstanders: niet zómaar krijgen we applaus…

’t Is de kunst die verstaat niet jij en ik kunsthuizen die champignons worden het zeer gestileerd kunnen zwammen in de niches tot zelfs de sporen ontsporen in de lamellen zoals de Hoet van Jan maar dan in vakjes het mycelium van een andere nieuwe gedachte die nog geen hoeken heeft gekregen…

Als een vlucht van mooie duiven, pauwenstaarten, blank van veren, Strijkend op een mollig grasperk, zacht, met zacht geroekedoe, Als een golf van schuim, aanzwellend met een ruisen als van kleren, Borlend, ziedend, bruisend, spattend, schitterblank naar d’oever toe, Zó de zwerm der ballerinen, als zij, bij ’t gejoel der snaren, In een licht wolk…

sneeuwklokjes die met hun onovertroffen klokkenspel het voorjaar inluiden krokussen die haar liefdevol wakker weten te kussen door hun lippen te ontsluiten narcissen die zich van al dat fraais maar wat graag willen vergewissen een gretige te vroege zwaluw uit het verre warme zuiden allen willen meedoen aan het leven een ook de…

Mijn kunst is als een fijn-geslepen kelk Van klaar kristal, waarin een purpren wijn Als vol robijnen fonkelt .... Zie, wanneer Mijn lippen, laafziek, licht de rand van 't glas Beroeren, koost de smaak mij als een kus ... Nog zoeter dan zijn smaak is mij de aroom Des wijns, wen ze, als de geur dier rode bloem, Aan 't glas ontwelt, en mij bezwijmlen…

als vlinders in hars is mijn schilder een mummel die niet meer uit zijn kleuren komt, een slome, uit de rails gelopen. Een knakker die gebroken, versplinterd, er aan toe is in de open haard op te gaan. Een ladder, afgekeurd door de inspectie, die nu tussen het kleefkruid ligt, onzichtbaar in de achtertuin. Soms zitten er kraaien, af en toe vallen…

Meesters maken meesterwerken. Leerlingen experimenteren. Leerlingen maken onnodige fouten. Vaak knoeien ze maar wat, vinden hun meesters. Ze doen maar raak. Grootmeesters zoeken leerlingen, omdat je van kleinmeesters, veel kunt leren. De grootste fout van meesters is, dat ze geen fouten durven maken. Goede leerlingen durven veel. Grootmeesters…

Mona Lisa, grote diva uit het verleden maar ook van de toekomstige tijd. Jouw glimlach is een mysterie. Is als een verrassing tot in de eeuwigheid. Mona Lisa, grote diva een schilderachtige Maria zal je altijd zijn. Jouw glimlach koestert het verlangen bij al die mannen die virtueel in jou gevangen zijn. Mona Lisa, grote diva Eva…

Kennen dennen zichzelf? Kunnen dennen denken? Dennen denk-en van wel. Een den denkt als den. Natuurlijk! Uiteraard! Dennen leven! Zoals wij! Weten mensen wel wie ze zijn? Natuurlijk weten mensen dat! Weten hoe grof dennen zijn. Geleerden zijn verslaafden. Ze denken dóór. Dat moet! Helaas. Biologen wéten wat leven is. Waarom dennen…

Niet ieder die de dood is aangezegd Verstaat de kunst dat monter te verwerken. Vol levenslust nog is er niks te merken, Van Merwijk voert geen ‘ongelijk gevecht’. Zijn joie de vivre was nog nooit zo groot, Er is nog volop leven voor de dood.…

een vogeltje een kopje zo rood vol toegedichte symboliek op menig schilderij verwijzend naar Jezus z’n dood? Of legde Carel Fabritius slechts de kleine schone dingen die wij soms over het hoofd zien en ons toch omringen aan de hand van ‘Het Puttertje’ bloot…

wandelen over het Lago van d’Iseo een Italiaans water-wonder op drijvende vlonders van het vasteland over water lopen naar Monte Isola en Isola di San Paolo twee eilandjes in het meer nooit eerder wandelden mensen over water naar isole Christo en Jeanne-Claude: zij geloofden ze fiksten het!…

Als ik aan een natuurgedicht denk worden mijn oogleden loodzwaar. Overweeg ik een stilleven dan bekruipt mij de angst bekneld te raken tussen een dode fazant en een tinnen schaal. Pisbakken, dansende letters, fietswielen, uitgerangeerde flessenrekken – kijk eens wat Marcel Duchamp uit zijn dokterstas haalt. Twee keer daags…

Zijn leerlingen maken uitsluitend handen en leggen die in kasten, naar soort gerangschikt, en hijzelf kneedt de restlichamen van klei waar hij de voorbereide handen aan bevestigt. Hij buigt openingen uiteen en bevochtigt de klei met speeksel uit zijn mond, om tijd te winnen. Hij loopt tussen de stapels klei en de op lakens knielende modellen…

"Een stad aan de overkant, met torens, poorten, daken, Walschoeiingen en aken, Wolkschaduw, zonnebrand. Wij zien van de overzij Het voegschrift in haar muren, Haar koele kleurglazuren, Haar verte en haar nabij. Hoe overtreft haar glans Haar spiegelschijn in 't water! - Straalt zo de Godsstad later Tot schijn mijn stad van thans?"…

Gelijk een grijs geweven deken valt de avondschemer naar benee Zwarte boomtakken als haarvaten vormen netwerken die ook in ons lichaam terug te vinden zijn Ganzen vliegen aan de horizon op weg naar verre oorden Al vloeit de inkt wat ongelijk een beeldrijk oneffen patroon onstaat en laat zo de hemel van marmer lijken Deze ets zal worden verfraaid…

jij had als kind al de kleine vocaaltjes hoog zitten je sprekende ogen formuleerden al heel jong een tekst die ons meenam jij pakte als kleine de toehoorder in met onschuld en aanhankelijke liefde pas later kreeg jouw gezicht de expressie van het grote gebaar eigen aan de mezzosopraan juist in de wat barokke bewerkingen…

De vreemde mensen die ik ben, zijn het zelden met me eens, omdat ik anders denk. De een wil steeds beter worden. De ander wil blijven wie ik ben. De een wil almaar verder reizen. De ander moet terug naar huis. De een wil gedichten schrijven, die de ander al gelezen heeft. Een en ander zijn mijn oude vijanden. Wanneer ze mijn vrienden worden…

Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen? Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt van geile bevaarbaarheid in de verte. Maar de…

As en ijs: het is dinsdag en winter. Zalen vol verkouden moeders bespreken de voordelen van vet. De dikke man, in tabak of textiel, kauwt op zijn sigaar, vloekt op een fietser. De wind, kaal als een geschoren rat, rent langs de huizen, knabbelt aan de kranten, de vuilnisbakken, de rokken van kleine meisjes. De stad is gelukkig tezamen…

Met de rode verf smeert hij het heelal tot één geheel Daarna spat hij er dikke klodders oranje tegenaan Vervolgens schildert hij gele vlakken met zijn mond En laat hij zich met groen helemaal gaan Met de zeemeerminstaarten tipt hij de sterren blauw Om uit te rusten in het indigo van amigo Boeddha die eeuwig verlicht fontein is in violet…

Het spel dat ons mooie leven is. De kunst om dat spel te spelen. In het theater, dat leven heet. Van toeval bedoeling maken. Dat is wat kunstenaars doen. Een levenskunstenaar zijn, is niet met pensioen gaan. Is kunst blijven maken. Is blijven fantaseren. Is verwonderen. Verbinden. Schrijven. Theaters veranderen met de tijden mee. Worden…

Het project uitvoeren, dat je eigen leven is. De decors ontwerpen, van de lekenspelen, die we samen spelen. Wie waren dan de regisseurs? Wie is die geleerde criticus, die jou nog steeds vertelt, wie jij zou moeten worden. Hoe jij acteren moet? Wie helpt ons de kunst verstaan? Wie leert je worden wie je bent? Wij zijn het zelf. Wij…

je zingt de sterren van de hemel vensters gaan open alles ademt licht je zingt zingt in harten door muren alles wat je zingt is poëzie…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte eromheen niet zonder reden juist daar geplaatst waar het moet zonder denken ziet het oog soms een glimp van de waarheid…

Eind september een feit het Mormel bijt zich verpletterend vast in de Renneflat de sloopmachine 80 ton en 26 meter hoog verbrijzelt, vermorzelt versplintert, vergruist vreet zich onbesuisd door de Renneflat. Mormel de veelvraat is pas verzadigd als niets meer overeind staat de kunst op de muren ziet hij niet interesseert hem niet zelfs…

aan het blauwe firmament is wolken wit gestreken een mouw heeft het uitgewreven dit langzaam voort bewegend stilleven abstracte kunst vaak onbegrepen gemaakt voor ons om naar te kijken als gunst…

Een oud boek staat als een huis, waarin een oude lezer wonen kan. Waarin een overleden schrijver leeft.…

De mensengeest, zei 'k? Ja, was dat maar waar! Iedere geest danst op zijn eigen koord; Dat de een, rechtlijnig eenzaam, de and're stoort, Die kans is klein; voor botsing geen gevaar: Ze dansen naast en om en langs elkaar, Elk door zijn eigen gratie zo bekoord, Dat hij de roep van de and're artist niet hoort, Die aandacht vraagt voor zijn…

De schilderijen van Karel zijn sterk. Ruimtelijk, Decoratief. Mooi van kleur. En met fijn, met echt beeldend vermogen geborsteld en gepenseeld. En wat is er met de compositie? De compositie is origineel. En de etsen van Gerrit en Japik zijn mooi in zwart wit verdeeld, gevoelig van lijn, hun droge naalden zijn als fluweel. En wat is er met…