Alle inzendingen over Vertering

Breed wiekend in een traag cadans volgevreten met vis, die al azend door zijn lange gerekte nek, de weg heeft gevonden naar verteer. Breed wiekend in een traag cadans is het water zijn podium waar de voorstelling begint, zonder publiek.…

een vrouw; nog een vrouw; een verterend gemis. het is alsof alles ten einde is: want één hart blijft thuis en één hart gaat op reis maar geen van twee vindt het Paradijs.…

nog vloeien langs ontelbare korrels nog wringen langs doorwrochte grond zich ontknopen en weer verwarren in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht van stervende ogen, duizend doden lang de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek zich nog blussen in het gelede landschap zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart vooraleer hij verteerbaar…

Zoals gedachten in ons brein, die als wolken binnendrijven, of jagen als verterend vuur. Soms maken ze ons leven mooi. Vaak maken ze ons leven zuur. Vanzelfsprekend?…

Het ligt in het geheim van de natuur besloten hoe gij het hart hebt weten te bevriezen het leven met ingenomen dood tot stilstand bracht om te verteren onder zuiverend maanlicht uit 't duister van de nacht gekomen volgt afscheid om nieuw geboren ochtendgloren van lente in stralend begin gelouterd om de kringloop te volmaken het is met het…

zo lang zon en maan op en ondergaan zal er een dag en een nacht blijven bestaan zo lang ik niet weg zal gaan voor een ander en jij mij ook nooit in de kou zal laten staan omdat de pijn te erg zal zijn voor jou maar ook voor mij en ons allebei zal verteren zolang zullen we bij elkaar blijven kan niets en niemand ons immers deren…

de zwoegende mensen de dorre aarde, het gestorven gras uitgeteerd vee en als de goden het wensen luizen en sprinkhanen op het gewas De inmenging van de rijken der aarde heeft het volk hier geen goed gedaan als sprinkhanen roofden zij alles van waarde en opgevet zijn zij weer verder gegaan Hoor de sinistere tsjirpende kreten de zwermen verteren…

laten we elkanders vleugels zijn nu de nacht valt in onze schoot en de wereld lijkt te stamelen om het vertrouwen dat dagelijks dooft laten we elkanders hartslag zijn nu onze lippen uitmonden in een laatste drift en herinneringen lijken te verschralen in een alles verterende kloof laten we elkanders handen zijn nu onze vleugels worden verzwaard…

Tien seconden lang wist hij verterend vuur te temmen tot een haard die door de vlieger scheen. Maar toen sloeg uit zee een forse windvlaag hem de toom uit handen en werd het frame op roestig prikkeldraad gespietst. tomeloos in lichterlaaie de zon…

de ontelbare niet verteerbare delen worden naast het bord geschoven kunnen slechte smaak niet verhelen de grote pot kan het niet gaar stoven proberen ingrediënten aan te passen lichte kost zonder zwaar te vallen op de maag waar zij wellicht vergassen de spijsvertering totaal vergallen blijft er over, lichte natuurlijke kost voor iedereen…

kijkend in de diepte zie ik in de duisternis mijzelf weerspiegeld op de bodem van de hel met de vlammen die mij verteren het water naar mijn lippen en de aarde die onder mij scheurt, reik ik in verstomde schreeuw naar het licht en snak naar lucht.…

oceanen neemt regen mee naar verder hoe zie jij wind zie je letters zie je bomen of zie je bladeren door onzichtbare handen voortgeduwd waar zal je over schrijven als de straat koud en grijs van grauwe regenwolken geen schuilplaats meer biedt als op winteravonden in zwijgend samenzijn verlangen naar herinneringen aan de zomer in verterend…

Waar momenten en ogen dromen laten vloeien zoals ze verteren en wederkeren. En waar haar scheidende ogen verzinnen wat ze zonder mij genezen als een wond die zijn pijn in woorden verliest en echo's weer laat dwalen en ontwaken in het ritme van het het gebed dat ze zelf het meest vreest.…

Hun silhouetten in het vroege ochtendlicht – dat dra het kille duister zal verteren – mogen nog even de historie domineren. Daarna verdwijnen zij voorgoed uit het gezicht. De schepping wacht als op haar Genesis, en in de ademloze stilte van de morgen ligt het mysterie van Gods plan verborgen. Dit is de stonde der herrijzenis.…

schrale woorden vangen de droeve schilder vaart over het water naar het galgenveld inkt, riet- en verenpen in zijn loden jas om jouw lot te bewenen bijl en wurgpaal als pover raamwerk hij zoekt slechts je gezicht op kostbaar papier dicht op je huid getekend de verborgen verlatenheid "de locht en 't gevogelte" zouden je verteren…

Oude weefsels verteren want hongerige vormen dringen aan, dringen op, dringen aan op ontplooiing... Dan - tijdens een milde namiddag ontstaat de knop, de beloofde welving. IJverig breekt de bloem door haar strengen! Dat is wat de mensen Lente noemen, de moeder van een moeizame drang.…

elk jaar dat jullie samen zijn is beter weer dan voorheen door de ontdekking in elkaar dat wederkerig vol de passie is jullie feesten en luisteren elkaar met meer dan vol geluk doet jullie blijde gezichten stralen ons verterend als zoete streling elk jaar wanneer deze dag komt vervuld ons met liefde en plezier daarom vieren wij deze…

daarom ben ik verslonden door de nawee die haar bekken samentrok, terug- geslokt door de vertering van haar ziel het had een vertaling van de bijbel kunnen zijn, dan wel testament loos en zonder nachtelijk geschreeuw het water reeds gelost, de sloep stond droog op de bodem van het hiernamaals, de klei gekneed in de vouwen van het gezicht…

Iets van mondholte, ik verlangde naar waar taal aan vertering mag beginnen, rijk literair speeksel kan inwerken, ofschoon biologische realiteiten soms afbreuk doen. Hoe woorden mijn wereld bouwden, omzetten. Afstanden onverwachte waarheden schiepen, visueel en verbaal beelden tot stand kwamen. Ik kon voelen zonder een tastbare aanraking.…

wie telt weet niet waar hij aan begint duizend dingen laten geen spoor na niemand volgt de dodentreinen telt de uitgestrekte mijlen niemand wil met een zwarte reis de witte wolken bereiken achter verre bergen de onberekenbare val van zwermen vogels witte brengers van engelenbrood niemand die het verteren kan gif laat sporen na…

Nu Kerstmis in het weekeinde valt, worden toch al vrije dagen verknald, is er te weinig tijd alles te verteren. En, wat schaf jij aan als Kerstcadeau? Och, vergulde oogkleppen, dacht ik zo……

Ik zie je verdwijnen in de kloof van je waan de grillen van het vlees zullen je hitte verteren. Misschien sterf ik eerder zo licht als een veertje dat je hebt weggeblazen.…

Op het land lekt de verterende massa uit de donder en rekt zich uit met barsten en bevingen.…

schranzende kaakmalende eetbarbaar rijt het uitgestalde koud buffet aan stukken zet zijn tanden in alles wat smaakt of niet matigheid is voor hem een ijdel woord eet niet de hoeveelheid beleefde honger overvol bord beladen met smakelijke spijzen bewaakt hij met argwaan en achterdocht vork en mes in gewelddadige aanslag happend, malend, verterend…

mijn vingers krommen in de nacht wanneer het bezetene me drijft en verjaagt en ik moet klimmen tegen horizontale vlaktes zonder enige vorm van inhoud nog brandt het restant in een afgedankt conservenblik het leven draagt mijn muntstuk als soldij langs de draden die me binden, spoorloos tastend naar vreemde tekens blijkt mijn inzicht te verteren…

mijn naam Zoek me en vind me overal Spreek me en zeg me dat het kan Draag me bespeel me met je hand Hoor mijn hart en voel mijn verstand Begeer me beken me wat je voelt Vertel en vertaal me wat je bedoelt Kom in me, bemin me totdat ik zucht Dans met me omarm me ontneem me de lucht Leer me en laat me als het moet Beroer me verteer…

In wouden van verlatenheid De natuur kent er geen tijd Dode stammen liggen er al jaren Mostapijten die naalden sparen Kaarsrechte stammen in een weg omhoog Een sponszwam waarop een vlieg zich voortbewoog Kleverige koraalzwammen verteren snipperhout De sfeer is vochtig en het voelt er koud Sparrenbossen mogen stilte uitstralen Rust die de…

Het schrokken, het haasten zonder te verteren. Een ziel vindt geen rust om wat van zichzelf te leren. 'Prima kassie, kassie an': zo, spoort het Oosten het Westen aan. Omdat met haast en met spoed zelden iets goeds in het leven kan bestaan.…

in haar vakanntie deed ze Sellingerbeetse aan niets te beleven waar ze om kon geven maar ze zag wel zonnedauw zeldzaam plantje vond in arme heidegrond weinig te eten verricht mirakels met kleverige tentakels insecten plakken die ze kan pakken en verteren zonnedauw verraderlijk kom maar gauw verleidelijk die mooie naam dadelijk…

Werelden die blijven veranderen, wanneer onze lichamen verteren. Wanneer we onze geesten geven. Wanneer wie we werkelijk zijn, weer naar huis toe gaan.…