365 resultaten.
Dierentemmer
netgedicht
3.0 met 28 stemmen 501 Het is hem door zijn moeder verteld
dat hij omgekeerd werd geboren en
hoe de vroedvrouw met de zweep
om zijn voeten hem naar buitenwereld trok
en zei ze nog, het zou niet gebeuren
als hij niet in de buik, gelijk een man,
wilde staan, wat op zich weinig goeds belooft
want wie het dierlijke niet kent die is
ook van de menselijkheid vervreemd…
poppenstoet
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 291 -druppels
uit al mijn lichamen
dringen het kind binnen-
morgen zou het gaan varen
ver weg van de grijze pantalon
en het openscheuren van de donder
op zolder, van de minibomen langs het treinspoor
dat de seizoenen deed vervreemden
van het kunstlicht, ratelend
en zonder pardon
morgen
zou het gaan varen
in de namiddag, licht en…
Broze vreugde
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 195 Grafstenen, rechtop
vervreemding van de doden,
geschreven in de zon.
Slagboom van de geest,
houden dromen niet tegen,
in een vloek of zucht.
Groetings aan schoonheid
broze momenten van vreugd,
ontvreemd aan de dood.…
ken je ook
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 317 ook
dat ontglippen
van wat je dacht
vast te hebben
of de idee je wereld
dagelijks uit de krant
te kunnen knippen,
dat het blijkt
niet meer te zijn
dan een farce,
iets dat was
mijn handen lijken
dan te trillen
alles, ja alles wil als zand
door mijn vingers slippen
zo voelt ook soms
de liefde dralend aan
haast stuurloos en vervreemd…
na jou
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.902 voor jac van someren
na jou
zo rauw
heel koud
de rouw
voel me zo ontheemd
van mezelf vervreemd
niets is hetzelfde
ik ben niet dezelfde
die jouw leven deelde
nu voel ik die weelde
van met jou te zijn
gedachtes doen pijn
zal verder gaan
zal anders in
’t leven staan
dan voor jou
na jou
voel ik nog
steeds heel veel
van jou…
Stralende kijkers gezocht
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 346 zoveel ogen die passeren
onbewogen en vervreemd
wie kijkt nog met zijn kijkers
wil zien wat werkelijk leeft
zeldzaam is die ene knik
waar wel begrip uit straalt
het ogenblik dat zoveel zegt
waarvoor geschreven en verbaal
geen alomvattend woord bestaat
uit ogenspraak ontspringt
soms heel spontaan
een welbewuste mensenkracht
die in…
Onpeilbaar
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 1.059 Er zijn van die dagen
Dan maakt het mij niet uit
Hoe ik mijn lot zal dragen
Waar ik mijn ogen sluit
Dagen van vervreemding
Altijd op de loer
Waarin ik desinteresse toon
Niets boeit mij, geen moer
Het kleine beetje zelfrespect
Dat ik moeizaam had verkregen
Is ongemerkt weggelekt
Dat kom ik dan niet tegen
Ondanks dat draag ik dit lot
Je hoort…
Elfje
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 347 er was eens een man
die zich vervreemd voelde
bij de koppenwinkel
had hij zijn oude hoofd
af laten schroeven
omdat hij jong wilde zijn
de mensen lachten hem uit
het was ook geen gezicht
zo'n krakerig kreukellijf
met een uitgestreken snoet
na een jaar keerde hij terug
vroeg om zijn eigen gezicht
dat was echter al verkocht
aan een rondreizend…
Kus de regen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 80 zij schrijft zinnen in de wolken
in alle kleuren net zo lang
niet dat iemand ze kan lezen
gaan woorden geruisloos over in gezang
zo vervreemd zijn van het daar
kust zij de regen in de zoektocht
naar hetgeen zij ontbeert
hopend dat zij vinden zal wat ze zocht
springend tegen vuurrode muren
vliegt ze met hoge snelheid door ’t geluid
tot…
Een nieuwe taal
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 321 de taal om met de ontslapene
te praten bestaat uit zwijgen
oog in oog niet spreken
in stilheid alles ondergaan
ik kan huilen zonder tranen
jij kon ooit lachen mét
maar ik voel mijn oude winterhart
en in mijn borst is het koud
bij het verre noorderlicht
zullen eeuwen anders zijn
dagen als vervreemde vrienden
voor animus en gezelligheid…
alles wat was
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 93 nest op de schoorsteen
de blauwe sluier rook die over de daken reist
de overgroeide kuil bij de rivier
een vogel die in de verte roept
het is de verdwenen zandweg
de oude afgepelde verflaag op een deur
de dag van nevel en dauw
het stuurse zwijgen
het is de beklemmende namiddag
het dorp dat nooit het mijne werd
de korst van afstand en vervreemding…
VERVREEMD ( Taal: AFRIKAANS )
gedicht
4.0 met 9 stemmen 5.588 Jy het my gegooi soos ‘n inkspatsel
teen die muur,
oor my geloop, my lewe versuur.
Jy het my geslaan soos ‘n hamer
spykers in ‘n muur,
my liefde met growwe skoen
deurgeskuur
Oor jou het ek nagte omgehuil,
grimering waaragter geswolle oë skuil,
kon niemand daarbuite flous of kul.
Ek is oor jou, jou liefde ‘n ronde nul.
Nou vra jy…
Ik raak vervreemd van alles en van allen
poëzie
3.0 met 32 stemmen 7.187 Ik raak vervreemd van alles en van allen,
van dingen die voor mij van waarde zijn geweest,
van vrienden en van vrouwen wel het allermeest;
zij duiken weg onder de duizendtallen.
Soms komen 's avonds zij mij overvallen.
Hij zegt: ga mee naar die of die, er is een feest;
zij klaagt: waar ben je al die weken toch geweest?…
Werkelijkheid
gedicht
3.0 met 82 stemmen 50.613 Ik doe zaken.
Ik heb een heel grote schrijftafel
En mijn gezicht staat moeilijk.
Ik praat in een telefoon
En ik heb een mijnheer,
Die juffrouwtjes kan laten werken
En nog meer mijnheren.
De juffrouwtjes ruiken zo lekker,
Ze ruiken allemaal verschillend.
De mijnheren zijn in grote jassen.
Ik bloos er wel van.
Het lijken wel Engelsen,
En ik…
Oorlog in Sebastopol
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 675 De vrouw bedrijft de liefde om zestien uur dertig.
Maar tevergeefs ga je op zoek naar
de aard van haar reumatische aandoeningen,
de schaduw van haar verdriet.
Wat een leven, mompel ik,
terwijl ik mijn koffie drink
voor het venster
dat de winden en de stormen
weerspiegelt. En dan, zeg ik:
foert, dan maar!
We eten,
we stoppen met ontwaken…
Buig
gedicht
2.0 met 11 stemmen 6.139 Ik sprak mijn woorden niet uit.
Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze
En, min of meer verwijfeld, probeerde ik
de bijbehorende bewegingen. Ongeveer
het omgekeerde van hoe een partituur
werkt: niet eerst schrift en dan spel,
maar eerst gespeeld en dan pijlsnel,
vrijwel vergeefs, geschreven. Of een
piano: de toetsen bewegen, en mijn
handen zijn…
Eindeloos Dichtbij
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.212 Met een kapot gezicht
Moet ik mij afwenden
Van het geziene leed
Dat ik in mij kerf
Eindeloos ver weg
Toch zit jij naast mij
Ik kan je warmte voelen
Maar jouw warmte is niet voor mij
Als een litteken
Is mijn gezicht vertrokken
Zoals jij nu ook bent
Vertrokken, voor eeuwig ver weg
En blijvend dichtbij
Eindeloos heen, en ver van mij…
bevalling gewenst
netgedicht
3.0 met 32 stemmen 5.052 Een vrouw ademt de verwachting uit
na de ontsluiting telt men de uren
tot de eerste schreeuw komt
toch nog onverwacht
een voetje op zoek naar steun
vindt de schaar, waarmee zij
net drie keer ingeknipt is
zij wacht totdat haar boreling
op haar rust, bloed, taai slijm
bevochtigen haar uitgezakte buik
de zachte onderkant van een stad
waar…
Ik ken je niet
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 3.989 je woorden komen zo vreemd voor
ben je niet een deel van mij?
ik kan niet geloven wat ik hoor
weet je nou wel wat je zei ?
je zo te zien doet me verdriet
ik troost me: één zo’n mensenleven
opgeofferd. Dat is ook een streven
maar je kennen? Nee, dat niet…
Na ommelandse reizen is geen evenwicht
gedicht
2.0 met 17 stemmen 12.446 Na ommelandse reizen is geen evenwicht
Hersteld. Ik herken de achtergrond weer
In de spiegel. Maar aan de kapstok
Hangt een verre jas. Het lila licht,
Waarmee ik samenval, analyseert
De tocht van keldervloer tot nok.
Voor binnenhuisarchitectuur gezwicht,
Zit ik op het gat in mijn tapijt, gelogeerd
In de aap van het eigen huis. Staan er…
Niets
gedicht
3.0 met 46 stemmen 24.176 Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld
In je slaap, een zon heeft je geslagen
Om de hoek en je koopt blind een brood,
Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop.
Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw
Die napraat over je begrafenis.
Je lag te roken in je kist, zegt zij,
En pakt een pan en bakt je dode hart.
Je weet niet wat er…
ark
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 427 we kusten wangen
en wisten
onze toon niet meer
ik meldde het geluk
van een drijvende ark
met acht zielen
ze wenste mij
het beste ermee
en ging heen
tenger
trots
alleen
4 februari 2002
ZONNELEEN De episoden van Amos 66…
Medeleven
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 88 langzaam schoven muren
in vervreemding nabij
nog had ik perspectief
maar een diepe angst
nam plotseling bezit van mij
ben naar buiten gegaan
onder de beklemming vandaan
maar niemand keek me aan
allen op pad naar hun doel
in een strak afgemeten pas
ik stond daar alleen
het spel dat zij speelden
was mij onbekend maar
zij waren met velen…
Is die zoen van jou wel echt?
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 569 Is die zoen van jou wel echt?
Die hand, die lach?
Ben je werkelijk zo aardig
Dat iedereen je mag?
Was dat geen zenuwtrek
Die je onrust haast verried?
Ligt er onder deze maskerade
Een diepe leegte niet?
Of is het wezenlijke dat ik van je ken
Of denk te weten
Zo vervormd door de tijd
Dat het is vergaan, versleten?
Ligt het soms verborgen…
Ontijdig
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 461 Onder de toren
razende voorbijgang.
Boven de toren
draaien de wolken.
Tussen de cijfers
op de klok
rusten bedachtzaam
de minuten.
In het uurwerk
hangen onverstoorde
webben en
zittend op een wijzer
klaagt de onbewogen nachtegaal
geen ochtend aan.…
Hitte
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 381 De lucht smelt als was
onder de hitte van de zon
en stroomt over
het sidderende landschap.
Ik beweeg me vertraagd
en op rekkende benen
door de roze massa
van de namiddag.
Geef me veren!
Schiet me als een pijl
omhoog de koude ruimte in
opdat ik,
met mijn diep-blauwe handen,
de verstikking
van deze kermende aarde
kan scheuren.…
Proef het bittere zout
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 124 ging
in elkaar niet meer verstaan
proef het bittere zout
van strijd tussen arm en rijk
nog zonder confrontatie
zo lang de bas het schemer strijkt
roer deze smeltkroes
van vele naties waar
nostalgie voelbaar aanwezig is
in beeld met goud gedekt gezicht
nog kaatst de maan
zacht golvend in de seine
na het laatste stil akkoord
vervreemden…
(in de hal)
gedicht
2.0 met 16 stemmen 7.790 Ik ben op handen en voeten vergaderd,
volwassen als een baby, volwassen als een aap.
In deze houding wordt alles onwezenlijk.
Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast:
andermans armen en andermans romp
schieten daarboven jagend voorbij.
Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht.
Zo vliegt de dag de tijd vooruit
en is de slang het meest volwassen…
Negentienhonderdveertig - vijfenveertig
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 969 Wanneer men een hele wereld ten grave draagt
weerklinkt ook niet meer het roepen van de doden.
Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd,
weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'.
Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer,
dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort.
Bezoekers melden zich al helemaal niet meer,…
versteend in de pop
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 326 tijd vertraagt
mijn groene vingers
de houten pop
een bomenelf
knoestig gezicht
knokige vuistjes
zijn bruin olieachtige huid
ademt
transpireert stil
en beweegt van binnen naar buiten
in dikke zwellende druppels
tijd vertraagt
ik heb hem geen wil meegegeven
maar
zijn glinsterende oogjes
verraden mij
het is niet hij
het is…