Alle inzendingen over afscheid

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

Laat nog een beetje van jou over in mijn beleving der ziel. Laat nog een beetje van jouw liefde heersen over de haat en wrok jegens mij. Laat dan, ons in onze diepste kwaadste uren nader komen. Laat het hart achter en ook de boze geest, maar ja laat dan een beetje van de wereld over... over voor ons, wij twee, uiteen en toch dicht in elkaars…

pak je biezen pak je spullen het draait niet om de snelle pas enkel weten niet vergeten wie ik ook nog even was…

Laat mij alleen. dit is de tweesprong onzer wegen. gij hebt mij tot de verste rand geleid. maar keer hier om, ween niet. gij kunt de laatste tocht naast mij niet schrijden, noch ik met u, gij gaat hem eens alleen. gij zijt mij nochtans onverdeeld verpand: ik heb uw bloed de donkre kus gegeven van hen, die boven dood en leven ontstegen zijn…

Als ik je zo naar lucht zie happen, zo teer en toch nog dapper, wank’lend, terwijl je vroeger vast op flinke benen stond, je zachte stem nog zachter spreekt, en ernst je lach verdringt, je gladde haar nog grijzer glimt, omringend diepe rimpels, die zijn gaan passen bij je; zo zelfs ben je mooi en vrouw. Vanmiddag ruimde 'k je kast op,…

Dat was het dan oude vriend een dood in de goot nee, dat heb je niet verdiend je klom op tegen muren je zag er erg tegen op je sprak het niet uit misschien alleen in die eenzame duistere uren het einde kwam dan onverwacht in die diep donkere nacht.…

de dood heeft huisgehouden heeft dichters naar huis gehaald kinderen hun moeders ontnomen onverzien op de loer gelegen totdat het juiste moment daar was, om toe te slaan vele harten laat hij gebroken achter, 't gemis te groot tot zij langzaam op zal gaan…

buiten lijfelijk bereik vloeit een warme gloed als zwijgende voorbode van de tanende hartsvloed dit weemoedige vuur zinkt in de oever van het land de avondzon blijft achter als kringen in het zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind…

hoe doe je dat zijn er boeken over te lezen is 't als kruipen door 'n sleutelgat valt het te evenaren het loslaten van 't hier en nu is het werkelijk door de ruimte varen hemelen hoe doe je dat wie kan de garantie geven dat je niet stort in 'n groot zwart gat zul je je geliefden weer ontmoeten ook degene die je niet zo mocht…

“De winter komt terug.” hoort hij de weerdame in rode jurk hem welhaast plagend toeroepen. En meer nog dan de zon en de eerste lentebloemen, meer ook dan de lieflijkheid van de eerste plukken groen, mist hij Jan Pelleboer die –weer of geen weer- zon, regen en sneeuw altijd in zwart-wit voorspelde.…

Ik heb wat voor je meegebracht wat dingen van het Noordzeestrand die ik vond in het mulle zand of aan de vloedlijn half nat rond geschuurde stukjes baksteen betekenden voor ons een schat meerschuim,mesheft slakkenhuis alles ging toen mee naar huis we bukten en we zochten voort als kinderen zo ongestoord ik zag ons weer in een…

Je bent een schaduwvriend geworden vooral in de zomer wanneer de bomen vol bladeren langs de beekjes staan de vlinders die verraden je aanwezigheid ik kijk op en zie ze dwarrelen dwars door je heen maar als de zon achter de wolken verdwijnt besef ik te laat dat je in het duister alleen bent weggekwijnd.…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

Je vertrok en vergat mee te nemen uit pardoesheid wellicht Het goudschaaltje met al mijn woorden die je nog had willen wegen Mijn oren vol verhalen Het goud uit mijn haar Mijn mond van teveel woorden Mijn - o sorry - veel getrapte schenen De echo van mijn veel te harde lach Mijn op hol geslagen hoofd Dat balans zoekt op zwijgzame schouders…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

In de straten ruist `n lied tikken mijn voeten in de stap een vroege vogel tjilpt het gras nog groener zo de klinkers willen praten maar mijn ik is uitgegaan het verlangen van het zwerven stilaan in de nacht ontdaan…

Heuvels die glooiden zie ik en soms zwemmen er Vissen doorheen. Mooie vissen die naar me zwaaien. Sluiers van gordijnen als het raam openstaat en de Wind naar binnen waait. En hemels de geur van verre Egyptische tabak, verpakt in platte sigaretten. Mijn lief, Ik wil niets meer dan dit uitzicht vol mooie, naar mij Zwaaiende vissen. De sluier…

Een aarzlend reiken Naar de overzij, Een angst, een wijken, Een: neen niet míj, Nog één gedachte, Een snelle droom, Over het zachte Van bloem en boom, Een laatst verlangen Naar akkerland, Hoe de appels hangen, Het najaar brandt; Dan…

stel je de dood voor als een lugubere man met een zeis dat was de landbouwtijd nu is het iets in de trant van nanodeeltjes die wegwaaien met de wind en de zon maar als ik wakker word in de nacht staat er opeens weer die schim van een man misschien in een clip op youtube hij zegt: ga snel op reis weg van mij en wees niet bang, want…

Welk belang heeft het om te weten, wie ik ben, wat ik ben, als er toch aan alles een einde is. Wat voor zin heeft het om te streven, naar roem, rijkdom, macht en glorie. Als het maar voor even is. Waarom zouden we vechten om roem, rijkdom, macht en glorie, om zielen. Als alles toch ooit verloren zal zijn. Als er toch een einde komt aan…

Ouderen worden wel heel zuur bezongen, we kosten te veel en we leven te lang. Oplossing? Simpel zat! Oprotverzorgenden. Lekkere pilletjes, wees maar niet bang.…

Ver van elkaar en toch zo heel dichtbij Ben jij mijn laatste dageraad in mij Bezweken voor de dag van morgen Moeizaam gericht dat schamel beetje licht Niet opgewassen en te zeer ontwricht Gevangen gevallen en in tijd geborgen…

De wind vroeg aan 't Meesje zing voor mij jouw allermooiste lied want de oude boom gaat hemelen of wist je dat nog niet De oude boom liet z'n bladeren vallen niet omdat de herfst was ingetreden bleek het tijd voor hem te zijn zijn bast nu uitgestreden De wind vertelde hoe zij op bijzondere dagen, danste met de bladeren van de boom nu gaat…

Achter het zijn van hoogmoed en wijn verscheen ze in mijn leven Annabel Ik zag haar wel en zij zag mij We zagen elkaar in leed en lief Symbiose van het hart Het eerste barstje viel nog mee Het tweede deed al pijn Het is niet bij een barst gebleven Ze kon het niet, ze kon het niet Ze kon me niet nemen voor wie ik was Verloren…

Als ze zullen komen om me aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door mij begaan, begeerte of de schaamte die me teistert, de onrust die me pelt, tot op de lagen van mijn kaal gedaante, spiegel van een morbide code. In die blauwdruk begint en beëindig ik het leven, het lijkt op zelfmoord waar geen vat op is, het zal…

dit is de laatste avond dat wij spreken, want dit vertrek duldt geen geluid dan van de mond het zoete breken. het wrijven tussen huid en huid doet alle woorden in jou groeien; mijn warme adem wist ze uit. verhevig het bewegen en leg het spreken stil tot alles is verzwegen. vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat…

nog voor zonsondergang die dag van dauw en druiven prikt ze een koolwitje midden op de lege muur van haar kamer vleugels wijd legt ze mijn gezicht omgekeerd onder het tafeltje met de droogbloemen bij het open raam laat de wind van slaap maar komen nu alle sterren en een glimlach van de maan hoe wreed ook schrijft ze in haar dagboek haar…

vol ongeloof na het nieuws dat insloeg als een bom staar ik verloren naar mijn eigen spiegelbeeld vraag me ten zeerste af waarom de ring die ooit onze liefde bezegelde nu voelt als 'n leugen is het gras daadwerkelijk groener daar waar hoop gloort aan de horizon blijf ik gebroken achter…

En hoe het licht dan binnen viel door het grote venster. Het eerste, het vroege. Voorzichtig, als om haar niet te wekken. Maar ze zag het niet. En hoe ik zei: Ik ben hier (en dacht: en ook de lente, met alles erop en eraan) maar dat ze dat niet wist. Alleen maar dat licht over haar haar, over haar gezicht. En hoe mijn woorden als…

er was geluk dus was er leven al ging het wel wat snel voorbij gezien in eeuwigheid 'slechts even' niets dan vluchtigheid zijn wij…