Alle inzendingen over troost

Ook als ze gesloten zijn en hun geheim voor ons verborgen houden troosten zij woordeloos, helen ze onze wonden, begrijpen ze ons stil verdriet. Hoe langer het leven duurt, hoe korter Het lijkt.…

Zich niet bewust van de troost die hij bood. Ik pluk hem niet, nee, waarvoor. Hij hoort hier op het Zeeuwse duin. Genietend van wind en zomer. Toevallige ontmoeting. met deze dwaze vrouw. Nooit heb ik hem weergezien. De overgang al lang vergeten. Toch zie ik in gedachten, die kleine rode bloem. Wat hij daar voor mij heeft gedaan.…

Zij is the Place To Be waar dichters strapatsen maken elkaar met talige humor troost en tragiek weten te raken. Woordenaar scherp de punt van uw ganzenveer kruis op de zandvloer fair de degens telkens weer. Welkom dichter van het hoogste woord balanceur op het schrijverskoord.…

Ik vlucht naar God toe, keer op keer Die mij troost en mij met Zijn liefde vult, Hij geeft mij kracht, Hij helpt en Hij begrijpt mij en Hij heeft ook met mij oneindig veel geduld.…

Haar bed troostte haar nog. maar de lamp op tafel gaf steeds minder licht. Haar brood werd zwaarder en niet meer te eten. En er kwamen ratten wonen in haar huis. Ze werd eenzamer en kon steeds moeilijker spreken. Haar twijfels werden erger. En de stekels in haar hart werden alsmaar pijnlijker.…

We hebben iemand nodig die ons troost… We kunnen niet zonder elkaar want je bent elkaar te dierbaar. Bloemen kunnen niet zonder water… Ze hebben het nodig om te kunnen leven. De wereld kan niet zonder zuurstof… Anders gaat alles en iedereen dood. Een last op onze schouders nodig… Om te dragen.…

hartje zo dichtbij, in werkelijkheid zo oneindig ver Dat ‘ie’ voor altijd mag schijnen Tot ver voorbij ‘t einde der tijden Je kijkt omhoog, denkt aan haar, de ‘mijne’ Weet dat jullie zielen ooit naar elkander zullen leiden Dat jullie voor altijd mogen kijken naar ‘haar’ schittering En ze diep verankerd moge zijn in jullie hart Zij jullie troost…

wanten aan gezicht verborgen in sjaal en capuchon Thuis zijn wij hier, halen diep adem conserveren wrakhout gedachten in zout Je pakt me vast als ik struikel de linkerhand om mijn rechterpols hijst mij omhoog van het koude zand ik zie bezorgdheid in je meerminnen ogen wijs losjes boven ons op de meeuwen hoog in de lucht met hun eenzame troost…

In zijn hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen in slaap wiegt op het gestaag ritme van stromend zand en wat ruisende tranen van de zoet zingende zangeres, die hun laatste zucht beantwoordt als ze de grond raken en sierlijk opgaan in de lucht.…

Intens leed in iedere traan, dag aan dag, wie kan haar troosten? Afgeslacht, nog erger dan beesten, vol met haat werden ze ter slachtbank geleid. Al die bange gezichten, wie? Wie kan ze omschrijven? Nog steeds wordt deze rivier gevoed, nog steeds komen er nieuwe tranen bij, waar is het einde?…

- Nu moet me komen de oude drentel-tred, nu moet me 't oude vreê-beeldje gaan komen, mijn grijs goed troost-moedertje om 't diepe bed waar zich de warme koorts een licht dierf dromen, en 't wegend wee in lede tranen berst... ...…

II In Loos kun je langs de achterzijde van het monument uitkijken over bloeiende velden, letterlijk of in de geest In Loos kun je langs je eigen kruis de doden zien, in de bloemen die zij daar doen groeien is troost ooit anders geweest dan bloemen in een veld?…

ik was vergeten, het lawaai van honderd stoelen net verlaten dat ze kraken in de stilte wat dat had moeten zijn ik was vergeten, mijn nieuwe pak drie keer gedragen toch voor donker dat mij eigenlijk zonder tranen misschien best wel goed zal staan ik was vergeten, witte gympies niet zo slim op natte aarde ik troost me wel met de gedachte…

Bleke chrysant, je bleef niet leven om mij Te troosten in ’t droef seizoen, maar wij zijn allebei Uit beetre tijden over, en beiden nu veeg en oud.…

Sterven is niet erg Maar creperen liever niet Janken vrolijk toegestaan Zielig doen dat weer niet Er zijn zo velen die voor gaan Naar een duister en ongekend gebied Tijd is dan ook zo betrekkelijk Zodat men elkaar nooit mist, noch ziet Het kan ook een troost zijn als men de ogen sluit En men ontspannen de zucht slaakt ik ga er even tussen…

jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien kinderen een verkruimeld broodje strooien om de zwaan tot naderen te verleiden pas als kille schaduwen zich lengen gaan schemering binnensluipt in wazig grauw verduisterend als nachtelijke suppoosten zal alles zwijgend sluiten en zich troosten…

waarom ze in haar wolkenloze koepel luid lacht, en in ontkenning stram volhardt De goede raad wordt morrend opgevolgd maar veel te laat en hopeloos verward als een gevangen dier moet ze zich overgeven De lijdensweg strekt zich lang uit Ze krimpt en schuilt bij de verdoemden Gepokt en gemazeld hebben die haar spot en ironie allang vergeven en troosten…

De grijns rondom zijn mond die ieder in het leven wacht wie om de wereld niet meer lacht, als troost gestrooid in 't rond. Scheef z'n hoedje en het gele haar, de wanhoop om wat is mislukt en toch te doen alsof het lukt, verraadt in hem de kunstenaar.…

vrouw die je bent geworden Ik zie je als wie je bent Ook al wil je dat misschien niet horen Ik zie je als wie je bent Die sterke vrouw die je altijd als was Ik zie je als wie je bent Ik zie je als wie je bent Je angsten in het open Ik zie je als wie je bent Ook al wil je dat misschien niet altijd horen Wanneer je verdrietig bent Troost…

, Quatre Saisons in mijn wezen Zo sta ik bekend in mijn regio En dat zal me boeien Een ongeleide projectiel, Van engel tot kameleon En ergens in de eenzame straten Speelde een vrouw de accordeon To be AND not to be, Voor mij is dat het antwoord Een klein geschenk uit het verre oosten En dat ik denk en daarom ben Kan mij niet langer troosten…

Maar weet dat moeder armen, altijd wachten op de dag, dat jij je wilt laten troosten, en ik je mama wezen mag…

En in de nacht zie 'k, laatste troost, alleen nog beven de matheid van uw wit gelaat, in stil geween.…

Armen die beschermen, liefhebben en troosten te moeten missen. Moeilijk om te accepteren dat de liefde niet sterk genoeg is. Niet sterk genoeg om voor te vechten of risico's voor te durven nemen. Riskeren te mislukken maar evengoed riskeren te slagen. Moeilijk om te begrijpen waar nog naar gezocht moet worden.…

Ik weet dat het elk moment afgelopen kan zijn, dat ik dakloos en zonder geld enkel nog de troost van de Noordzee voor me heb, mezelf verslikkend in het zoute water, wegzinkend als een baksteen. De tijdelijke haat overwinnend. Rillend naakt. Heine citerend. Krijsend omwille van mijn meest geliefden!…

‘Der lippen troost’, zei 't hart, ‘zal alles wel verzoeten.’ Maar 'k keerde ongetroost en sprak slechts zacht haar naam. Nooit zult gij weten, lief, hoe voor een schuchter groeten Ik óprees in de nacht en waakte voor uw raam.…

geest De vrijheid boeit me en veel meer Het warme zonlicht evenzeer een madeliefje in het gras Het fascineert me ja nu pas Mijn hennetje zo lief en zacht begroet me blij na kille nacht De heldre lucht zo schoon en klaar die maakt me blijde ja heus waar De droefenis die andren treft maakt dat mijn geest zich in mij heft tot steun en troost…

ik hield daaruit als onontvreemdbaar deel de troost van ’t eigen lied, wanneer ik stil gezeten, des avonds, op de hoge berm een wijsje speel, niet voor ’t heelal en de eeuwigheid, maar slechts voor ’t heden. Dat maakt me een blijde dag te meer. En dat is veel. -------------------------------------- uit: In den zoeten inval. (1955)…

Ergens zweeft een meeuw opvallend raar wat heeft haar vandaag meegevoerd, kan zij ons met bepaalde angsten troost geven het mooie en mindermooie nu verweven. Ik ruik nog even aan de violen in de bak, denk bij mijzelf hoe vind ik dat ze ruiken, ondanks de schoonheid van deze zomerdag zo omringd door die fleurige berkenstruiken.…

Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw willen zingen over nog even genoeg dingen en zeker nog geen kastanjebruin.…

maakt een band ik voel je warmte door mij gaan je ogen wachten tot mijn woorden je verstaan je hand druk harder als je mijn emoties leest tussen de regels ogen voelen hoe gedachten scheuren uit een lang vergeten web het ingekapselde verdriet pijn van de herinnering maar liever niet je hebt geholpen met het zoeken naar verbanden troostte…