Alle inzendingen over eenzaamheid

met de tong uit de mond schuifelen de kaplaarzen door de bladeren die onder haar knisperen als papier - bedachtzaam ze was bijna zichzelf vergeten mee te nemen op zoek naar onaantastbare zaken speurt ze over de grond zich niet bewust van haar gedachten o - was ze maar zo'n varkentje u weet wel zo'n dure die truffeltjes vinden…

met ingehouden adem wankelt hij tussen rotswand en ravijn zijn flux de paroles vliegt angstig weg op het nauwe koude pad kraaien lachen zoveel zwarter is de leegte in zijn borst de stille weg naar een plek van diepe pijn…

de wereld versteent stoelen worden ornamenten de dag morsdood en hortensia geronnen bloed maar iets is dat nog beweegt langzaam trekt het een groezelig nachthemd aan wanneer ik muisstil en starogend boven een leeg glas tot godzijdank de ijskast slaat aan…

Geen nacht gunt rust; Geen dag brengt hoop; Een foltring is uw lot en 't mijne; Seizoenen komen en verdwijnen - Wat gaan ze ons aan? wat 's werelds loop? Ten ergste helt ons eigen baan: Saam lijden bleef geen saam dragen... Doodmoe vindt ons het licht bij 't dagen, En levensmoe bij 't ondergaan.…

Een gore zee; Aan 't strand daarvan: Van lieverlee Een eenzaam man. Zijn blik is naar Verlatenheid - Geen uitzicht, waar Men die vermijdt. In 't niets verglijdt, Zonder misbaar, De hooploosheid Van weer een jaar. De mond blijft stom Tegen den tijd, Want ouderdom Is eenzaamheid. ----------------------------------------- uit…

achter de heg, en 'n struik zit de man achter 't raam; 'n dubbel geluidswerend luik hij speelt in zijn theater "de eeuwigheid in spe", hoort al de stem, van later en spreekt van die ruisende zee…

het poreuze gaat gekleed over straat iemand zingt een klaaglied de ander vangt met rouwen aan iemand wordt bedolven een ander wordt belaagd iemand lijdt aan een afgestompt hart het poreuze gaat gekleed over straat…

Oud jaar De laatste dag Van het jaar 2021 Ik ben Alleen En verdwaald De weg Kwijt Maar Laat me Laat me vrij Vrij om Mijn eigen Weg te vinden…

Eens had ik bloemen lief en was om ’t springen Van beekjes blij zoals een eenzaam kind; En dromend zocht, en onder spel en zingen, Ik ’t leven door naar wat ik nimmer vind. Mijn waarheid zocht ik en ik droomde een logen; Om ’t eigen zelf heb ik mij zelf bedrogen. Ik heb verlangd naar lippen die mij kusten, Naar ’t lachen van een diep geliefde…

Ik ben de lapjespop die niet praat en zich alleen op je liefde verlaat 's Avonds lig ik blind en stil en doof en slap is dan mijn zaagselhoofd Mijn handen rusten en mijn lijf wordt na je heengaan koud en stijf Zonder je hulp kan ik niet lopen: je hebt me zomaar kunnen kopen en zult me nog op een oudejaarsnacht domweg verbranden terwijl…

Probeerde naar huis te gaan; Ben nooit echt aangekomen; Een deel van mijn geest en ziel raakte onderweg verloren; Ontnomen. Handen die reiken; Maar kan er niet bij; Net juist die anderhalve meter en veel meer; Maakt de weg niet vrij; Ben pas thuis als ik je mag vasthouden; Warmte mag ontvangen; De leegte verbannen; Intens verlangen.…

het gehemelte is ruw in mijn tong zit een snee van het lange zuigen op de stilte als zuur suikergoed draai ik ermee rond in het heelal van de holte van mijn mond ik wacht zo lang ik kan en als ik ooit weer een woord tussen mijn lippen zal nemen, zal het niets zijn dan zal het niets zijn --------------------------------------- uit…

't Meest in nachten als de maan haar stralen Koud en lusteloos door 't ruim laat dalen, Ben ik radeloos, denk: ik zal maar ergens Zwak en zwervens- Moe mij laten vallen in het zand, Plompverloren en mij wat bedekken En dan blijven liggen tot mij een komt wekken, Deernis koestrend op komt rapen En zo niet, dan blijf ik slapen. Maar ik weet…

Voor iedereen die met de kerst alleen is. voor iedereen waarvoor geen tafel is gedekt voor iedereen die voor zich uit moet staren voor iedereen die zich eenzaam voelt voor alle vluchtelingen wereldwijd laat ons zingen ‘Komt allen tezamen’ verschoond van haat en nijd voor iedereen die hunkert naar wat liefde naar wat warmte met…

Zij dolen langs doelloze wegen komen allerlei hindernissen tegen hongerig, afgemat en uitgeput voor de oorlogsgruwel gevlucht zij komen aan in een onbekend land iedereen kijkt hen argwanend aan kinderen op de arm en aan de hand zien zij deuren voor hen dichtslaan de winter komt met ijskoude nachten ze schuilen dicht in een tent bij elkaar…

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten, Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag in je leven. Maar het is geen gedachte. Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan…

(fragment) ..... Laat kranke schijn nu koortsen in mijn lamp een decadente gloed, een rode damp, waarin mijn lamp te sterven staat in ´t gulpend eigen bloed. Kleur tot karmijnen lach de kelke Uwer mond en dat een morgen rag zich om Uw ogen rondt; ´k wil dat Uw ogen zijn als flonkerend juweel in kolenzwarte schijn. .....…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagsd wat zij nog weet van de nacht is haar hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van clair-obscur wat zij nog…

Een sereen winterlandschap schilderde je vanaf je hand in verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand lief had maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten hield de radiostilte het zwijgen aan totdat alles verdween in absentie en wat de dood…

Eenzaam in dit huis Alleen, vaak met onbehulpzame gedachten Me voortjagend als wild Leef ik voort niet wetend waarom Zingeving niet vindend Geef ik het op papier…

De kroeg in een kruk op Daar zit hij Aan zijn vinger een trouwring Op de bar naast zijn vuist een pils In de hoek klinkt een lied uit de jukebox Maar in zijn hoofd daar is het stil Klok klok klok weer een slok door zijn keel Niemand praat, niemand wil.…

zwaait af. Het kletsen is gedaan. Ik praat nog enkel in mezelf. Mij wacht le vent fatal. Dag uitzicht, je was fenomenaal. Vaarwel moederboom, baar volgend jaar een fantastisch feuilleton! Waarin mijn exemplaar. Kom Feuille, waag de sprong...…

ik bewaar je tussen dwalingen bewaar ik je contouren, dieptes waar je mijn schaduw verlengt vertrekkende kleuren je omarmen het natuurgezang behangt je en de ogen van de nacht bewaken de verte waar ik je bewaar…

Terwijl hij zijn schoenveter strikte keek ik uit het raam en zag hoe de zon al verdween achter het dak van de buren nu wij zo lang vruchteloos hadden zitten praten over een later dat ontbreekt in ons verschiet Kijk, het betrekt, zei ik Hij lachte, niet vrolijk, niet triest en we gingen tóch naar buiten omdat het binnen donker was…

De avond ruist door de akkerlanden En draagt met ene zoete zucht Uit mijne warme stille handen De geuren naar de verre lucht, Naar – naar ik weet niet wat. De avondwind begint te waaien, Ik voel hem aan mijn lijf, mijn haar, De fluisterende bomen zwaaien En buigen al maar samen naar – Naar ik – ik weet niet wat. De avond waait aan mijne…

Ik heb aan de afgrond gestaan, Omlaag kijkend naar een oneindige diepte. Ik keek over mijn schouders, Maar ik zag enkel gestaltes in de verte. Ze liepen zonder omkijken van mij weg.…

De ramen staan open, de wind waait zoel. Ik wil stil hopen, dat er komt wat ik voel. Ik doel op ‘t geluk, dat mij bedreigt. Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

Net als bij die onnatuurlijke stilte steun ik op het leenwoord, gewend aan lokale verdoving als ik ben. Ik vul. Net als. Mijn plaats. Maar waar? Op het strand laat ik mij deze eenmalige zomer niet zien, zelfs anoniem niet, gewend als ik ben. Het onweer blijft uit. Maar waar? Net als. Was ik maar weer plaatselijk verdoofd!…

Mensen beloven elkaar eeuwige trouw Tot de dood ons scheidt Tijdens zo’n onecht verbond toont men reeds een keer berouw Het leven gehuld in gestrande rouw De liefde is tevens tot haat bereid Kinderen offeren zich in de stof De een is schuldig, voor de ander de lof Een enkeling gaat samen tot het bittere eind Diamanten schitteren verfijnd…

Niemand kwam er. Hij werd steeds eenzamer En alsmaar bekwamer In het bewonen van zijn kamer. De ramen groeiden dicht Van vet en stof, geen zicht Had hij nog op enig licht Of schemering, een lichtgewicht Werd hij, vel over been. Een kapstok, zo ging hij heen. Alleen en alleen en alleen. Allang toen hij was heen - Gegaan, ging plotseling…