2975 resultaten.
zó ken ik het...
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 185 een wintermorgen in december
fragiel als een dun laagje ijs...
zó ken ik het met kleine oogjes
over een drempel die met
de jaren hoger reikt
'hartverwarmend de mens'
broos als toast plukt hij
de dag met lange tanden…
sneeuw
hartenkreet
2.0 met 6 stemmen 497 Vlokken, vlokken, overal
dwarrelen zachtjes neer
dikker, dikker wordt de vacht
en langzaam verzacht
't straatrumoer
geruisloos wordt het verkeer
donker zakt op de witte wereld
het avondrood gloort
en de sneeuw valt voort.…
Het weer en alles wat erbij hoort
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 401 Als er iets gebeurt met het weer
Hebben we het hier niet meer
Alles stagneert en alles staat stil
Omdat het gewoon niet anders wil
Als het regent dat het giet
Doen de paraplus het niet
Staan de plassen torenhoog
Houdt de mens het echt niet droog
Als het warm is, puft iedereen
De warmte kan echt nergens heen
Airco’s en ook ventilatoren…
de dood van december
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 500 Traag valt een herfstblad op mijn pad
en ik dien nederig te wezen
- tegen elk wat wils -
wanneer ik mijn tred verzet
door afgestorven bladeren
geen schaduw of verlangen
bietst van het geluk om me te raken
en het is alsof
december de dood zacht in mij laat spreken
ofschoon ik met liefde de adem proef
welke in mij een weeïg gevoel…
NIEUWJAARSLIEDJE
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 971 Op de dwarse ribben van de aarde
onder de adem van de wind
bloeit een schoot vol vruchten
geen seizoen verbindt
Gedragen op aandachtige handen
onder de klanken van de stad
passeren kleine nieuwe liedjes
op een eigenzinnig pad
Op ribben,adem,schoot
en vruchten
op handen,klanken,liedjes
pad
heft nu het glas
en drinkt tezamen
wat wijngaard…
ongemerkt
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 329 de winter is mij sympathiek
heeft weinig te verbloemen
ontsluiert slapende geheimen
verstopt in het dorre hout
of onder het verstorven loof
de solitair maakt blij, naakt als hij is
scherp afgetekend in de ruimte
doorzichtig als mijn haag
onthult hij rustig wachten
op leven van de koude grond
haast onbespied komt 't licht
in dit seizoen…
Witte winterstilte
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 670 Wakker worden in een wereld
die plots alle kleur verloren heeft
waar alles geruisloos en anders is
door een zachte deken van sneeuw
en aan tak en stengel witte wimpers geeft
waarop met speelse schittering
in glinsterende schoonheid
een winters zonnetje schijnt
dat voelt als een geluksmoment
dat in winterse stilte gedijdt
en zo kan bekoren…
V
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 234 Daar gaat een ganzen-V.
Ik fiets een stukje mee,
denk ik, in grootheidswaan.
Oké, ik laat ze gaan.
’t Is gek, maar van gegak
ga’k altijd uit m’n dak.
Hoog uit het wolkendek
klinkt nog lang gak gegek.…
Stilte en eenvoud
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 698 December brengt kilte, en soms is het steenkoud.
Toch heerst er geen stilte en allerminst eenvoud.
Die wordt men pas later, veel later, gewaar,
daarvoor moet men wachten tot ver na nieuwjaar.
Dan ligt het diner niet meer zwaar op de maag,
nog wel in ’t geheugen, doch tamelijk vaag.
Een enkele oliebol blijft in de schaal,
want wat men verkiest…
tuinstoelenblues
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 281 gevieren, zo twee aan twee
staren ze me triestig aan;
nog maar enkele maanden
te gaan en dan mogen ze
van mij weer buiten staan;
en ik geef het maar toe
ik kan er even niets aan doen
't is ook niet mijn seizoen…
Voortreffelijk
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 246 zo superieur
wisselen de seizoenen
in verbondenheid…
Greensleeves
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 343 Ik dacht aan jouw hart
dat als verloren de nacht
ontstemde terwijl wij passievol
de vluchtende vogels hadden geteld
jouw stem, de toets van de piano
die ik niet mocht aanraken, slechts
het terug stuiterende licht
ontfermde zich over mijn ziel
en nu, nu de tijd de kerst al
kleedt in gedaantes van
herinneringen die ik niet kan
vergeten,…
uitzicht.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 174 verloren dragen de bomen hun takken,
deze dagen die bloeden als wonden
en de wind waait hartstochtelijk
over alles heen: de straten huizen
pleinen en door de bomen dus,
ze staan verwilderd wezenloos
in de vruchteloze kou, blauw-
bekkend, bibberend als bange
dieren, al kun je het niet bewijzen,
daarom is poëzie ook: om te laten…
Winterlied van een landjongeling
poëzie
3.0 met 6 stemmen 1.427 Hoe sneeuwt, mijn geliefde! de vlokkige wol,
Zo blank als uw boezem, de dalvelden vol!
Het noorden ombuldert ons hutje op 't norst,
En hek en geboomte is met rijp overkorst.
't Is winter! het ijs nam de beek in bezit;
De daken der landlijke stulpen zijn wit,
En grauw en eerwaardig, met zilveren top,
Rijst ginter de staatlijke kerktoren…
na het laatste blad
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 223 ze zijn me dierbaar
zowel de doden als de levenden
waar ik nu aan denk
de bomen hebben even stilgestaan
een rij gevormd als een erehaag
maar gaan nu weer hun eigen weg
’t is goed geweest ritselen ze zachtjes
voor een laatste keer
eren koning winter
in een naaktheid die geen mens bezitten kan…
herfst
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 363 't Licht
dat terugkeert
in gevouwen handen
de diepe moederschoot
de aarde
die halfslag maakt
oerdromen die zuigen
de koestering
die elke dood geneest
even stil blijven liggen
in de kromming
het groeien en het rijpen
geboorte en het afsterven
het ongenaakbare ligt er
aan cirkels van naakte eenvoud
het kleedt zich met het leven…
HERFST
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 528 Het is donker hier en ik slenter wat.
Het voelt niet onaangenaam, het is een briesje
dat langs mijn gezicht waait.
De lucht is onheilspellend, maar ik slenter
door, het is niet zonder doel, mijn gedachten
nemen me soms in beslag, soms zijn die
gedachten pijnlijk.
Maar slenteren helpt zelfs door het donkere
onheilspellende herfstweer.…
Lenteoefening
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 371 Ze zingen nog -
de mannen,
alleen en ongehoord -
’t liedje uit hun
jongenstijd dat ze in ‘t
geheugen prentten.
Ze zingen weer -
de vrouwen,
neuriënd, soms voluit.
Het wijsje van hun
jeugd betaalt hen
uit, met rente.
Ze zingen al -
de merels,
fluisterend in zichzelf -
hun voorjaarsmelodie,
oefenend voor de
nieuwe lente.…
Geïriseerd
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 145 Een novemberse zaterdag
kaatst zonnetjes van schaterlach.
De wei glooit glanzend, onberoerd,
terwijl het water parelmoert.
Ik zie een hand tot groet geheven.
Ons 'goedemorgen' duurt maar even.
Stiertjes staan glazig in conclaaf.
Een veldmuis vlucht. Schaduw van raaf.
Een boze buizerd krijst: "Van mij!"
en daar draaft een 'hallo' voorbij.
Een…
Herfst
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 510 De wind raast met veel geweld
en kracht door de natuur.
De geluiden, de aanblik,
geweldig, en zo puur.
De wind gooit de golven
met kracht op het strand.
De mens biedt gebogen
enige tegenstand.
De bomen, ze schudden
en zwieren heen en weer.
De wind laat zich kennen
en blaast nog een keer.
De wind met zijn geluiden
gefluister of gedonder…
Herfstgedoe
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 523 Hoe anders zou de wereld zijn
met wat meer saamhorigheid
hoe blijer zouden mensen worden
met wat meer gezelligheid
'k Wou dat ik het kon veranderen
de tranen verruilen voor een lach
maar 't is voor mezelf zolang geleden
dat ik echte vrolijkheid zag
De herfst maakt me soms verdrietig
hoe kan ik dan anderen vermaken
ik doe de dingen die…
Nietsig
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 179 op de bodem van vermoeidheid
kom ik winterslaap tegen
hij maakt mijn lichaam loom
mijn hersenen op lage toer
de activiteitenmeter daalt gestaag
terwijl mijn agenda roept om handeling
zal ik mijzelf een baaldag gunnen
aan de zijlijn kijken en spijbelen?
ik dompel mij in nietsigheid
laat mij stromen in het nulpunt…
Correctio
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 174 Een blad valt met een plofje,
nee, licht knisperend,
net niet ritselend,
een verlegen landing
op de buik van de brink,
die blinkt van bladeren,
nee, die ingetogen glanst
in plooien en stroken
rond een donkere navel.…
herfstboom
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 297 daar sta je dan
in ijzig natte klei
diep gezogen
tussen harde blote basten
uitgekleed koud
dakloos in rij
je blauw te wachten
op winter en zijn gasten…
Herfst
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 388 Lief groen,
verbleekt.
Lief groen,
verkleurd.
Lief groen,
verkreukeld.
Kleurenpracht, donkere wolken,
woeste wind en snijdende regen.
De zon waait voorbij.
Lief groen,
ik wacht.…
Stilleven
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 371 Een tuin bezaaid met bladeren
Een verroeste
Verweerde trampoline
Een prachtig beeld
Voor een idyllisch stilleven
Mijn droom wordt ruw verstoord
Mijn trein dendert voort
Symbolisch voor
De tijd van het jaar en
De tred van het leven…
NAJAARSMORGEN
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 243 In 't Oosten
vangt de dag al aan
In 't blauw van het Westen
talmt nog de Maan
Een wilgenboom
met tak na tak
biedt zwerversvolk
kort onderdak
De zwervers vliegen
af en aan
begroeten Zon
behagen Maan
met luchtig
en weemoedig fluiten
dat hen achteloos ontsnavelt
onder 't vechten
met kornuiten
Druppels
die sereen
eerst blonken…
- Sprookjesglinsters van een ijskristal -
netgedicht
4.0 met 50 stemmen 345 Liefdevol lijk sprookjesijskristallen,
zacht witblauw getint en opgewarmd.
Ontdooit zacht dampend hete adem,
op een besneeuwd gesloten vensterraam.
Laat dagklaar in volle glaskristallen nacht
winterlicht in opgewekter zielsrust stralen.
Zacht kust de maan met winterglinsters
het diepbevroren hart wakker welk hoopt.
Schaatsend hart het…
Zilvermeeuwen
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 602 zwarte klei en noeste takken
stoppelriet en wilgentenen
langs de akkers weids en wit
met hier en daar wat zilver
van vogels in het verre
als blaadjes in ‘t verschiet
en door de wakken
van een aangevroren vaart
zakt de winterzon in ’t niet…
Vervagend
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 217 Schaduwen tussen bomen
fluisteren hun woorden
in akkoorden van zachte bries
groeien in mosstille geluiden
door zonlicht gestrekt
tot drempels over zanderige paden.
Sluipend door en over elkaar
geven elkander geen ruimte
vormen zacht licht van de dag
om tot nevelige schemer
tussen verduisterend eikenhout
tot nacht elk zicht ontneemt.…