Alle inzendingen over jaargetijden

Als je hele leven kraakt een halve dood je raakt voel je dan gerust alleen met d'winter om je heen denk maar niet aan d'lente doorgaans kort van lengte denk maar niet aan d'zomer die maar niet wil komen denk maar niet aan d'herfst die 't beetje zomer bederft denk maar niet aan denken laat slaap uitkomst schenken beleef je eigen winterslaap…

De sneeuw is gesmolten de aarde heeft haar oorspronkelijke kleur en stoepen vegen hoeft niet meer voor onze deur maar wat was die witte wereld fotogeniek waarvan we de mooiste foto's maakten zo uniek en hebben genoten van het schaatsen op bevroren sloten nu is het voorbij de sneeuw is gesmolten en wachten we op de lente met haar ontluikend…

Als een loofboom in de herfst, Zorgen die van mij afvallen. Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

Zij strijkt de rimpels glad van haar winterhuid. Haar oog ontdooit bij voorjaarszonnegloed. Het aquamarijn dat glanst als zij ontwaakt. Zij straalt.…

de zomer staat nog even in de koelkast om straks weer lentefris tevoorschijn te komen…

De regen wiebelt met zijn gat en strijkt als loopse duinen De hemel nog niet aangepast in diepe blauwe kruinen De kou te diep geslagen nog het hart te kil beslopen Een plensbui die er ijskoud lult van zomers in de tropen De dagen zwart de zangers stil en rook die maar blijft pluimen De wolken dicht de adem laag en hoe de uren schuiven Een tango…

Wat duurt de winter ellenlang, verstuurt het een gerucht alleen nog uit een zucht, vanuit het borstbeen te horen in een voortvluchtig gericht, de tijd hijgt lichter in ons rond, stikt gaten in de ochtendstond, is amper bij te houden, beweegt verder uit het zicht, schaatsers op smeltende melk, trekken eigenwijs sporen over het…

En of het koud is 'k Dacht het wel Koud tot op het bot Een natte kou Zweeft in de lucht Een kou waar 'k niet van hou Ik breide mij Een warme sjaal Zo dik als warme deken Ik zwaai hem Driekeer om mijn hals 'k Zag dat er Naar mij werd gekeken...…

Dit is wat de matten der aarde voelen in koelen bloede van het weer: de eenzaamheid der kristallen, die als een vacht aan de grond vastgroeit de sneeuwschuivers der viervoetigen, de snuiten, de poten, de staarten de aangeslagenheid van het klimaat, haar vallen, de put in haar ogen de angst der binnenblijvers en het glijden der gelukuitbuiters…

Eén vlok die valt. Niet meer dan één. Kan dat? Nee. Twintig seconden later, drie meter verder, iets kleiner, wattiger valt de tweede. Nog een paar vlokken, de laatste, één laatste en het is weer roerloos in de struiken en de lucht, op de vogeltjes na en (de tijd verstrijkt) één vlok die valt.…

Een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren glijden over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen onder mutsen door de sneeuw gehaakt, over een ijzig pad heeft ook zijn stil verlies gehad, tussen donkeren muren hangt de dag in hengsels van bevroren regen…

het wegdek wit de daken wit de auto's wit sinds gisteren heb ook ik geen kleur meer…

Ronde na ronde vliegen ze de duiven in een vlucht Ze hebben weet van zon blauwe lucht en vrijheid Ze hebben alle tijd hun cirkeling te maken Acrobatiek tegen een herfstblauw decor en de nieuwbouw aan de IJssel Ze zitten goed in hun vel deze gevederde vrienden.…

vogels vallen mee ijzig striemend de wind takken kraken hard winterglinster spat aarde als versteend ijzig koud bevroren sneeuw jaagt onvermoeid alle kieren vol bomen huilen helse koren winter blaast z’n wangen bol…

Het wit strekt zich over de wereld der mensen de meningsverschillen uitvlakkend van het eigenste einde beginnend tot over de daken van je vrienden heen alsof de aarde haar mantel aantrekt en zich op haar kinderen wil verlaten nu ze nog eens van huis is de adem onttrokken, verstoken van warmte de bundels hout wachtend onder hun ijshutten…

januari 2010 met oostenwind over de Deldeneresch... bevroren tranen in de bedding van mijn wangen…

de wereld is mij wat te wit verdoezeld zijn de harde tonen gedempt in alles dat bedekt kan het rauwe niet naar buiten komen ik mis de ruwe bomenbast de wilde takken en de stekels het grauwe drenzen van de regen zelfs het verbruinde eikenblad het is met toch te argeloos natuurlijk, euforie van zacht maar het maagdelijke kan er nu zo langzamerhand…

"Een dorp in de maas." verzucht de visserzoon, in zijn linkerhand een hengel en met zijn rechterhand wijzend naar een koperen haantje dat boven het water met de wind meedraait. "Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…

Met sneeuwvlokken vertrokken, door winterzon bestraald, door windkracht meegetrokken, door hagel aangehaald, voel ik aan lip en wang de storm en zijn bedaren, een kus, nat, warm en lang van weer dat op gaat klaren.…

in wat je zegt het onuitgesprokene nog verborgen het nieuwe jaar voorspel je met een gemak waarmee mijn moeder vroeger boontjes brak lekker makkelijk fluister ik zeg me liever of de dagen die ik achterlaat vrucht zullen dragen…

Weer komt het licht op ons pad Weer wordt de dag minuten langer Weer worden vorst en winter banger Trekken zich terug in zoom en vaart Proberen licht en zijn gloeien te weerstaan Achter bomenrij in bosschage,struikgewas verheimelijken verlies Verschijnt de eerste zanger heft lied van lente aan.…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind. Wacht je op het nieuwe voorjaar op het lengen van de dagen droom je van een warmere wereld vol van licht en welbehagen...?…

vanmorgen viel de sneeuw kleedde grauw in onschuld voedde de hoop op ooit in een witte wereld ademt mijn land nu stilte bevriest voor even het kwaad…

De sereenheid van de winter gevat in bittere kou de aarde bekleed met een wit tapijt waar de zachte wind door de kale takken glijdt en de stralen van de winterzon langzaam de maagdelijk witte deken laat smelten onder een hemel van sprookjesachtig blauw…

De winter is koud, nat en guur Warm is het bij het knappend vuur De wind giert om het huis Het is knus in huis bij de buis. Straks wordt het weer voorjaar Daar is het verlangen naar De natuur gaat dan ontwaken De eendjes gaan weer kwaken. De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs…

de winter drukt zijn neus tegen het raam en ademt koude bloemen in glas gegoten glinstert het boeket…

kom bij me wees nog één keer wintergast je neus zo koud die blossen na het schaatsen op je wangen ik ruik de winter zie de honger in je ogen als ik langzaam wanten van je handen schuif kom vlakbij me zitten laat me nu opnieuw het vuur opstoken vertel me van je leven de uiteindelijke keuzes die je maakte en de vrouwen die je hebt…

Vluchtige, schuwe schaduwen waardoor de nacht de ogen sloot, glinstert verse sneeuw op zerken van hen die leefden en er boven wier gemoed in aarde slaapt, het licht heeft z’n baan verlaten, de tijd waait nieuwe dromen schoon op de hoofden rust de keizerkroon, het zicht op de kortste dag is dood. Uit: 'Inspanning heeft zich uitgeput'…

in zuiver witte kristallen oneindig, doorschijnend glas, valt stille sneeuw, dwarrelend op de adem van de wind, zacht, uitdagend, maagdelijk wit, bedekt de sneeuw geil glinsterende olievlekken van meedogenloos asfalt, de sneeuw verbergt het vuil van de gewone straten, met donzig wit, bedekt zij alles wat ik vergat, verbijsterend mooi, de stilte…

Er is wat sneeuw gevallen; De lanen schitteren. Doch koud zijn boom en steen, Mijn dorre hart meteen, Daar korte vreugde schallen Die lang verbitteren. Ik voel de winter wegen Spijts al 't geflonker, En zie in liefs gelaat, Dat mij tot spiegel staat, Mijn hoop op lentezegen Nog immer donker. Steeds moet de dag gedogen, Bij…