Alle inzendingen over Albatros

Zink je in mijn ogen achter de zonsondergang streel je de maan in mijn dromen in het licht, opspringend over bergen, beken, bruggen. Zing je een zeelied bespeel je de snaren van de wind spoor je harten vurig aan. Breng je vleugels dichterbij laten we de hemel plukken zij aan zij.…

Soms een wazig eiland aan de einder, een albatros of twee, een vis die zich verhief, de drift en het kompas, was alles wat er was. En soms misschien Cythère, een paradijs voor wie bejaard is, een lustoord voor wie van de aarde is. Mar niets, zelfs niet Hy-Breasail, voor wie de kaarten maakte en ze las.…

Jou redt, breekt eens 't verblind gewilde los, Niet weggeschrikt, jouw mystische albatros.…

in het stokoude tempelbos wonen vreemde wezens ze dragen baarden van een meter en hun haren los slofjes van kringloopbladeren en aan een biezen band slingert het hardstenen amulet van de albatros de vrouwen zijn er rondborstig en aanbidden aqua hun watergodin die opstijgt uit een mosgroene wolk boven het borrelend zwavelmeer tussen de rotsen…

- geruisloze omarming tussen twee stranden - Ik berg het zand en verleid een albatros tot mij zijn. Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

Ik voel ze, vleugelslagen albatros engel adelaar laat me kennen en ik ben daar waar het zwijgen er toe doet.…

Waarin zovele witte vogels vlokken Hun snavels gedoopt in teer De hoop in ’t vooronder Is niet meer Kluwen nylon Aangehaakte wier Een albatros Hoog en fier De kust dichtbij Machinerie op volle toeren Ahoi schipper Vanavond naar de hoeren…

Zo zou het eenvoudig worden brandstof voor vuur te zijn zich met de lucht verbinden Weg zweven met de wind opgewekt door een verschil tussen warm en koud Dan nog je verwonderd afvragen hoe het zou zijn met vleugels nieuwe landen te ontdekken als een albatros gemaakt voor zweven of hoger gegrepen een engel met harp zonder geslacht…

Een albatros landt zwijgend op je hoofd. Niets en alles beroert je.…

ga ik dood dan is het in het verlangen naar leven geen hoed zo passend als de rand met de veer en het gespleten zijn van de top de top, een verscheidenheid aan woorden spinsels zonder vreugde en oude klanken die zich versterven in het zeer waarin ze worden geuit ik spui mijn laatste bloed en vang de albatros die me komt halen, geen vrees…

Aasvogels blijven mijlen uit de kust; Alleen de albatros, die enkel rust Op raas van schepen, varend naar hun schipbreuk, Strijkt neer en krijst, zijn doodsroep maakt geen inbreuk.…

Scherend over zee bevalligheid in zwart-wit koningsalbatros.…

alle uren heeft hij hem in het vizier de albatros Rillend drentelt hij rond. Hij wil en zal hier zijn rede voor een wereldwijd gehoor vormgeven.…

terwijl een bries de morgen wekt het gouden blauw de zee bedekt een albatros in engelenvlucht stralend wit door wolkenlucht voeten speels warm zand beroeren langs de vloedlijn je wil ontvoeren wadend door sprankelend licht gevuld met zonnegloed koesterend de warmte die de huid zo tintelen doet geniet ik nog maar even van dromen…

Niet van een albatros of adelaar maar van een Messerschmidt. Hij vliegt van A naar B, van kast naar bed. Hij heeft te vroeg de landing ingezet en stort in zee. De Pipercup en Bristol-Blenheim vallen mee, ook raakt de zeemacht bij zijn val betrokken.…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

Niets blijft zoals het is, maar stroomt ongestoord de einder tegemoet waar hoog de albatros geluidloos zweeft op wijdgespreide vlerken. Kijk niet achterom want wat je ziet is meer dan voor je ligt. Je had nog niet geleerd waar je moest zoeken en vertrouwen op genoeg. Vandaag is een dag, één van de lange dagen.…

Ik verpakte mijn angsten in fraaie zinnen en kreeg er een albatros voor terug die nog jaren woonde op mijn oude kamer. Charles Baudelaire had gezwellen toen hij stierf, groot als appelsienen en ik weet te koesteren. Die onvermoede dag in Hyde Park, weet je dat nog ?…

als de zeearend boven het wad zweeft en de sperwer uit het bos tevoorschijn schiet klautert zij zonder klimtouw de hoogste berg op als de albatros te pletter vliegt en de kiekendief een kikker grijpt ligt zij lethargisch dagenlang in bed terwijl een leeuwerik de hemel bekleedt en de kievit boven de polder buitelt zingt zij op straat het…

Het opkomend tij is meeslepend, verder weg van de woelige baren vond de aan wal geraakte zeeman zijn ‘rust’ zonder schip en albatros dobberen geeft geen enkele zekerheid bij een anker dat lijdzaam meebeweegt het verlangen naar de wijde zee bracht tevens zijn laatste tijding mee het opkomend tij keerde en viel stil dichtbij de grenzen van…

olifant naar me keek vanuit een kauwgomballenboom en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in mijn schoen Ik liep door een veld dat niet eens echt was met 100 tinnen soldaten die aan mijn schouder stonden en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in mijn schoen (ik klom op de rug van een reuze albatros…

Mijn ogen zien het strand, mijn woorden vormen een albatros die over de toppen van de golven terugreist waar jij/ik de vorm vertaalt naar deze woorden.…

plotseling harder dan alle sportauto 's dankzij een klein toestel door professor Prlwytzkofsky uitgevonden de vernuftige doos jaagt op Slot Bommelstein het huishouden op vernielt mooie vloerkleden de stad Rommeldam is vol radeloze burgers die verrast worden door een boze wervelwind vol drang tot verwoesten het schip Albatros…

Als een albatros hoog in de lucht, vrij te zijn in een lange vlucht. Te tortelen als de duiven, fladderend omhoog te stuiven. Als mussen badderen in het zand, wanneer het weer warm is in het land. Ik zing ook als de merel in de morgen, en zelfs 's avonds zing ik zonder zorgen.…

Ek loop nou op Paternosterstrand, waar branders die huil uit my spoel. ’n Albatros se krasgeluid my kom vertel; jy was net nooit, vir my bedoel.…

Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont, mijn geschilderd hart bemerkt als van een albatros en zo de woorden ziet in de wijdste lucht. Vlieger, neem mijn liefde mee als een zachte feeërieke vlindervlucht. Maar vlieger kraakt onder druk, vlinders verdwijnen gedwee. Verloren illusies koelen de warme lucht.…

Krijsend spreekt een albatros hem tegen en waarschuwt haar voor nakende tegenspoed. Hypatia zal de hemelprins negeren, hoewel ze weet dat zij de goden tart. In ’t luchtruim mag de albatros regeren, kennis heerst in haar Helleense hart. Ze heeft een afspraak met de zwaartekracht die inzicht schenkt in kosmos en natuur.…

De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde. Bruinvissen lijken op gevonden land, vliegende vis springt boven golven mee en een dolfijn verheft zich boven zee. Het is teveel voor een gewoon verstand.…

Het schip Albatros biedt tijdig redding en rust aan beide vrienden. Een dor eiland komt; kale bergen omringen dampende kraters. Alle bergtrollen zien verbaasd die rode bol op hun grond landen. Het domme volkje eert Bommel, die de nieuwe volle maan hier brengt.…

dons houdt zijn warmte vast een jas van spek, streep boven het oog zwarte rug, witte buik de schutkleuren van zee en lucht kleine, platte veren als dakpannen over elkaar ingesmeerd met waterafstotend vet uit klieren verwant aan zeeduiker en albatros snelle zwemvogel van het verre zuiden met vleugelvinnen roeit en vliegt hij onder water…