Alle inzendingen over BOSSEN

Slechts aanschouwde ik, leunend, de gang van zaken, op aarde, in bossen der vroeger tijden. Niks en niets scheen mij te bevrijden. Alleen en nergens, met hart en geest vol betrokkenheid in het menselijk lot... zo machteloos! Totdat ik losliet, wegging, om terug te keren...…

kringen statig bos en wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van stappen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen alsof ze niet om bossen…

In het bosmeertje siddert zacht _ donker mosgroen: pijnbomenspiegel.…

men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren al het hartzeer in menselijk tekort verpakt geraakt in lucht en water we nemen de kleuren van de aarde aan wie ons ook beweent wie ook in de spiegel kijkt naar diep verdriet men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren…

De kleinste bossen doen verlaten aan, bergen grootse woestheid.…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

Stil graast de rikke; bij de bosrand beweegt iets. Schuwt haar jong het veld? Onverwoestbaar leeft de beuk voort, met doorkliefde stam... Het bos geurt fijntjes; veelstemmig gezoem klinkt op: paardenvijgenlied!…

Almaar schudt de struik, luid schurend en ritselend: het reekalf vecht door. Een kleine draaikolk glijdt traag voort in de bossloot: daar komt de ringslang. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept.…

Gedichten zijn geen fluistergalerijen Waar enkel stilte heerst en zoete dromen Slechts bossen ruisen, als zoemende bijen Doch wie goed luistert hoort soms meer dan bomen De moerbeitoppen ruischten;’ God ging voorbij; Neen, niet voorbij, hij toefde; wist wat ik behoefde, sprak tot mij den stillen nacht; Gedachten die mij kwelden, Vervolgden…

Anna, je bent nu vijfenzestig jaar geworden één jaar ouder, één jaar minder jong maar je weet het is maar schijn je was, je bent, je zal altijd zijn Anna van de bergen, Anna van de bossen, Anna van de zee altijd en veel langer Arnold van de bergen, Arnold van de bossen, Arnold van de zee…

Ongerept en wild geschapen waren bossen op zijn mooist maar door tijd en evolutie werden dierendromen stil vermoord wilde dieren moeten wijken want hun habitat werd afgenomen mede door de slimmen en de rijken die hun bossen kolossaal onthoofdden ik kan hier enkel maar wat hopen dat industrie en bondgenoten éérst wat denken alvorens zwaar…

leven me wenkte ik was vrij en alleen mensen, er waren er geen die zachte gloed op al dat groen de bladeren gaf ik een zoen het riet een dikke knuf daar werd ik weer suf ik kwam weer op beide benen te staan maar die ervaring liet me niet meer gaan die mooie lach van de natuur kreeg om een ceintuur het werd in de kiem gesmoord de bossen…

Grotere vleugels kan ik niet voor jou verzinnen je vliegt een eind landinwaarts want je komt van de zee het leven kleurt zich hier uit het grauwe en grijze om liefde te geven aan jouw zweefkracht boven bos en bomen kleurrijke liefde altijd bij ons en niet alleen in dromen visualiseer ik jouw vliegen ver weg van mijn ratio om heen…

zomerse wolkenregen dat dagelijks in stortbuien met tussenpozen is neergezegen in het lage Hollandse land Tikkend op het raam waarachter mensen engelen in mensen gedaante zien staan Poetsten de zuivere regen stromen alles blinkend schoon Een schone droom is mijn meisje poëzie dat trok als een zwaluw over naar de Siberische bossen…

Ochtendgloed verdrijft duistere nacht En kleedt de velden met kleuren Een deken van het zuiverste smaragd Overal begint men herfst te bespeuren De takken zijn behangen met zirkoon Struiken gehuld in beparelde tooi Boven de kim stijgt als gouden kroon Een stralende zon in vol allooi Over het water hangt nog een witte mist Een sluier voor…

We dromen van iets nieuws, plotseling een nieuw pad -- in onze bossen.…

armen vol geuren bezorg ik jou met bossen vol schone kleuren…

morgen gaat het gewoon verder omdat het uitsloven je hart eens opbreekt vier maar de pijl richt op die ritmische bossen…

over duinen en wilde braam bossen en geestrijke gronden scheren hemel en hellehonden ijlend langs mijn gedachteraam…

waar ruisende regen aarde proeft zullen bomen bossen vogels fluiten op het ritme van tijd in eeuwigheid…

Het kind dat ik was stapte door bossen en gras rook de geuren zag de kleuren droeg zijn kindervreugden en -tranen van gehucht tot gehucht.…

De duivel was woest toen hij je naar de Doesburgse kerktoren smeet; gelukkig gooide hij mis en belandde je in de bossen bij De Steeg. In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven.…

Het blijft wel bewegen de golven des leven de wind door tijd de bergen en bossen tot de zon ze weer beschijnt, Het blijft wel bewegen de heupen op muziek de goden die men riep op bergen in bossen valt er eigenlijk niets op te lossen, Maar bewegen doen we zeker door en met de tijd mee zegt men graag ja in plaats van nee ga je mee op…

Werkten we vroeger voor de kerken Nu is de ruimte om ons heen, de gebouwen, de lanen, de stranden, de bossen, die er allemaal al zijn of nooit geweest. Een zandvlakte bezaaid met olifanten. Een sneltrein spoor van Lelystad naar Amsterdam de duizenden huizen, de bossen, de standen de sportvelden Dat wat nog niet geweest is.…

bomen bossen eensgezind takken wuiven westenwind regens ranselen akkerland hoofden hoeden waterstand vlak ziltzompig lageland verzuipt langzamerhand…

de vele regen bracht iets moois we zagen het in Dwingeloo dwalend door bossen en heide zagen wij de paarse pracht kochten ook nog een potje honing…

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen, rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden…

Amerika heeft altijd wel iets geks: Omdat daar een relatie werd verbroken Heeft een mevrouw wat bomen aangestoken Met, naar men zegt, de bonsbrief van haar ex Terwijl die bossen juist verloren raken Omdat haar vlam het maar NIET uit wil maken…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

De dieren die leven in de bossen. De mens: laat hij het niet vernietigen!…