Alle inzendingen over Begraafplaats Verborgen Vliegen

Een merel duikt op uit de braamstruik en kringelt blij over graven.…

hij kwam langs, onverwachts en toch gehoopt hij speelde met snaren van een verborgen viool wat heeft hem toch genoopt het klankspel niet voor zichzelf te bewaren of een stille plek te zoeken een verborgen begraafplaats waar hij voor niemand en toch allen een bescheiden triomf kon boeken waarom sneed hij mij door hart en ziel en…

Een rode ballon die zacht meedeint op de wind. In de vorm van een hart dat nog niet los wil laten. Bloemen hebben hun kopjes laten hangen Veelkleurig rozen koesteren dakpansgewijs het zand. Een zacht parfum komt me tegemoet Een pas gedolven graf.…

begraafplaats in gloed fris nog vers uit de nacht vogels maken leven…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

Knerpend grintpad koud en kil Marmeren stenen verweerd en stil Treurwilgen langs een groene heg Gestorven geliefden voor altijd weg Rouwende mensen geheel ontdaan Gebogen hoofden de ogen betraand Eind van een leven het aardse bestaan Alles voorbij waarom moest het zo gaan Eeuwige rustplaats wachtend op niets een laatste groet of is er toch…

't Is hier zo rustig en ik duw het zware hek dat toegang biedt tot de begraafplaats langzaam open Terwijl het piept, zoals altijd in zijn roestige scharnieren hou ik mijn adem in om de rust hier van tevoren voor hen niet te verstoren Want jong en oud hebben hier elkaar gevonden Arm en rijk liggen hier vredig naast elkaar Geluk en…

Stil geleden leed fluisterstemmen dragen het over grafheuvels.…

De mannetjes die hier wat werken doen alles maar op hun gemak, ze harken de paden en perken en scheren de sierheesters strak. Ze weten van elk van de zerken het nummer, de rij en het vak; ze zouden het zeker bemerken wanneer er een dode ontbrak. Dat zal ook wel nooit meer gebeuren. De mannetjes kennen hun plicht, het hek met de ijzeren…

serene stilte Het leven hebben zij doorgegeven Nu begraven in een zwarte kilte De wind ruist door de bomen Als ik wandel in het verleden Op de stenen lees ik hun namen In dit graf gingen zij naar beneden Geslachten die mij zijn voorgegaan Hebben nu deze rustieke plaats De dood heeft hun allen opgehaald Mogen zij allen rusten op deze begraafplaats…

De begraafplaats, vandaag was ik er weer even. Het viel mij op dat men door de grootte van de steen probeert aan te geven, hoe belangrijk deze persoon was in het leven. Met dode stenen wil men bereiken, dat iedereen met ontzag naar de steen zal kijken. Kleur uw leven prachtig in, na de dood heeft het geen zin!…

vanuit mijn venster kijk ik neer op de levenden van zeer weleer ze liggen onder zware zerken aan hun toekomst te werken die hemelvaart beslist beperken maar hoor nu eens de berken en zachtjes ruisen rare populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al…

op de begraafplaats, Het marmer is bedolven onder bladeren, Nat,goud rood en groen, Kan nog steeds niet geloven Dat je er nooit meer zal zijn De kaars is aangestoken De raampjes van de lantaarn zijn zwart Net zo zwart als de dag dat je bent gegaan En niet meer bent terug gekomen Mijn haren zijn nu grijs Jouw handen gingen door mijn donkere…

Een begraafplaats spreekt me aan daar zwijg ik graag als het graf respectvol voor de gestorvenen Slechts de bomen ruisen wat en wat bladeren dwarrelen er vanaf God's zonnelicht schijnt op de veeal inktzwarte zerken licht de namen op van die mij voorgingen Ik stap maar weer eens op met lood in de schoenen stap ik mijn leven in hap…

Ik was op de begraafplaats, het was niet voor mijzelf, maar voor mijn goede zwager om er zijn graf te delf. Wanneer ik zo al wand`lend daar op de stenen kijk, aanschouw ik de jaartallen van levens arm en rijk. Daar liggen al de lieden, die al zijn heengegaan, de atheïst en vrome, schouder aan schouder saam.…

De begraafplaats Vroeger liep ik daar met een grote boog om heen. Ik had daar niets te zoeken. Maar nu, nu kom ik er elke dag Om mijn overleden zoon Te bezoeken.…

Heel even weg jouw handjes om mij heen nu bij de begraafplaats helemaal alleen..........…

Ter Balkt ) hier in het dorpje bij de oude kerk schijnt ook nog een begraafplaats voor niet-rokers te zijn…

de kauwen die wonen in de hoge kerktoren vliegen al krijsend uit in de vroege morgen hun krassen kan je door de dikste muren horen de kauwen die wonen in de hoge kerktoren bezorgen overlast die alle dorpelingen storen of houden zich stil in 'n schoorsteen verborgen de kauwen die wonen in de hoge kerktoren vliegen al krijsend uit in de vroege…

soms in mijn dromen vlieg ik hoog door de lucht niemand houd mij tegen op zoek naar hemels geluk door wind gedragen zweef ik als een vogel vrij van alle zorgen zoals een doelgerichte kogel zweef ik over steile bergen, duik in diepste dalen, vlieg over blauwe zeeën, niet bang te verdwalen in hogere sferen komende wil mijn…

Want langs de begraafplaats daar op ‘t fietspad is ie gaan hemelen, daar lag die dode rat!…

Uren, dagen, maanden, jaren vliegen hard voorbij wat zal de tijd voor ons bewaren tranen of weer blij In de tijd ligt het verborgen wij vliegen er door heen met kleine of met grote zorgen samen of alleen Laat de hoop steeds overwinnen alle tegenspoed ten spijt iedere dag met kleur beginnen geef goede invulling aan de tijd…

Verwaaide namen de wind draagt hun stemmen mee stilte luistert toe Tussen de grafstenen ligt de tijd, verweven met de grond, waar namen langzaam vervagen onder de schaduw van het gras. De geschiedenis huivert in de winden die door de bomen trekken, terwijl de aarde de verhalen van hen die gingen, zachtjes bewaart. De wind fluistert over…

dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten. weet dat voor jullie the sky is everywhere dank voor dat ontzettend vertrouwen ! vader en moeder allebei.…

Het regent namelijk dat het giet en echt: dan zie je de vogels niet, laat staan dat je ze ze vliegen ziet!…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…