Alle inzendingen over DROEFENIS

Intens diepe droefenis spraken daar haar ogen Dit drukte echt mijn stemming in Ulaanbaatar Zijn naam ontstond tijdens de socialistische revolutie en betekent Rode Held gelegen op een hoogte van 1350 meter boven de zeespiegel in tijd leek het land soms stil te hebben gestaan misschien daarom soms haar bewolkte, bruine ogen mooie kijkers…

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

Hij was met recht het kind van Sartre In zwarte kleren had hij rondgelopen Droefgeestige gesprekken gevoerd En donkere gedichten geschreven Veel gerookt en nog meer gedronken De Sartrejaren die volledig aan mij Voorbij waren gegaan hadden in hem Alle treurigheid ontstoken en het Zaad van duisternis had zich weten In te bedden Toen…

Duisternis en droefenis mijn geest lijkt daaraan verbonden niets kan ik nog doorgronden ik vecht me door dag en nacht de zon, sterren en maan zie ik met een leeg hart aan alles is zo onbeduidend het donker zo krachtig het leven alleen al is mij te machtig.…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…

Ze komen dan van ver, vanuit verzinken in poel van droefenis en tegenspoed. Maar plots schijnt dan de zon over de daken en doet die droefenis ineens weer staken.…

zij voelde zich in droefenis verzanden.…

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

Paard op pensioen droefenis bij de hoefsmid; Nu smeedt hij plannen.…

Verlaat mij en gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen; of dacht gij altijd bij mij binnen uw wil te hebben als voorheen? O, maar ik zeg u aan van neen; verstand zal u wel overwinnen, verlaat mij dan, gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen.…

Herfst, het regent weer de oude droefenis -- van mijn bange hart.…

Ik wilde alleen zijn met mijn droefenis En ik verborg mij in 't gewoekerd gras. Maar tevergeefs: mijn droefenis verried mij, Mijn smartkreet overstemt de roep der vogels.…

Ik huilde met mijn tranen een sluier van droefenis. Ik bedekte daarmee mijn dromen, zo dun als vlas. Ik huilde om iets wat bestond in mijn verbeeltenis. Ik huilde, om wat nooit zou komen en wat nooit was.…

het tunneltrauma knaagde almaar door diep treurig waren slapeloze nachten de ziel was aan het einde van z’n krachten zijn leven raakte kermend op dood spoor de zinnen werden lange jammerklachten de blik verstrakte en het hart bevroor z'n Haagse trots ging met de lach teloor het hoofd was zwaar van sombere gedachten het lijden werd de eiberzoon…

Don Quijote wenkt een windmolen, hij daagt hem uit in de strijd perk en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i. het schuim en de schade aan zijn schaduw. Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam losmaakt van het vasteland dat knarsetandt. Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken. En Sancho houdt zijn christelijke adem in.…

hier mijmerend zit krijg ik een goed gevoel mijn wensen worden steeds vervuld mijn gedachten zijn in nevelen gehuld al dwalend ga ik over bergen heen ik zie veel rotsen dus veel steen ik voel ineens daar moet ik heen het is een panoramapunt, kijk om mij heen al kijkend zie ik vergezicht voel een heel intens gedicht vol weemoed en vol droefenis…

't Wordt lichter in de kamer, elke dag een beetje meer dat komt door de blad'ren die vallen in rap tempo neer. 't Licht kwam daardoor minder binnen werd getemperd, als het ware maar wanneer ik naar de blaadjes kijk voel 'k me bedroefd gelijk. Want al klaart 't binnen op, de bomen raken steeds meer leeg dus 't licht wat ze me ontnamen…

Die slechts aan het aas dacht dat Loerde; zich niet bewust was van De droefenis van de lip obstructie Die hem weldra naar boven voerde.…

Ik rijm en dicht het aller allerbest in droefenis. Ik hoop dus van ganser harte dat dit mijn aller aller laatste versje is.…

een gedicht doet er toe afsluitend voelt het pijn droefenis want een blanke neger zingt de blues dat is een gedicht…

Van goeden huize tot in hun droefenis decent taai geleerd is schatoud belendend de straat stil als geel goud…

Wat een droefenis hagel striemt het tere groen lammetjes kreunen de rododendrons hangen het witte bruidskleed halfstok…

Er is geen droefenis voor wie met kinderogen nu kan kijken. De witte bloesems doen je juichen om al dat nieuwe leven. De hoop vervuld en dankbaarheid voor zoveel moois al is ’t maar even.…

Ik heb wat te lang in mijn droefenis vertoefd dat heeft niet alleen mijn stemming verpest maar de mensen om mij heen raakten ook bedroefd dat kan toch nooit de bedoeling zijn mensen die huilen door andermans pijn.…

Ik constateer dan tot mijn droefenis Dat Overweg nog lang niet jarig is.…

hartje zo kwetsbaar als van porselein Durf niet aan kinderen te beginnen Maar ik weet dat ik sterker ben En mocht ik ooit wel tot kinderen besluiten Weet dat ik hen met mijn liefde verwen Dat ik mijn emoties wel zal kunnen uiten Lieve mama hoe heeft het zo kunnen lopen Wanneer ging het mis Het is toch eigenlijk bezopen Een leven gevuld met droefenis…

Als men gestorven is, Dan gaan de mensen henen, En mee de droefenis... Dan lachen en dan praten Zij weder, als van ouds... Vér van de drukke straten, Daar ligt alleen iets kouds.…

Als beschimmeld zaad in het dorre land geplant groeit uit tot vrucht van droefenis een nagel door elke hand De schedel met dorens als horens op het hoofd verdoofd vervliegen haar woorden in een storm van smart Twee zielen voor eeuwig verbonden in een bloedend hart Zij werpt knielend een laatste blik naar ogen gebroken…

Ik durf met mijn denken Uw smart niet genaken, Niet aan te raken Uw droefenis; Hetgeen mij zou troosten Licht zou het u krenken, Het teerste en brooste Dat in u is.…

'In wijsheid schuilt veel droefenis.' Het Schriftwoord blijkt maar al te waar: wij worden wijzer, ieder jaar met minder monden rond de dis. Wij spreken er niet over waar wat dierbaar was verdwenen is, maar koesteren een stil gemis dat allen weten van elkaar.…