Alle inzendingen over De bank in het park

languit rust de dood op banken in het park harkt de zon wat oude bladeren er zit een gele tussen rood en ik zie een abri wachten…

er zit een man op een bank in het park hij huilt de vogels die hem zien zijn stil staken hun lied de honden die voorbij komen zijn er verlegen mee en kijken de andere kant op net als de mensen die bij hen zijn in zijn samengevoegde handen ligt zijn hart het bloedt herinneringen gedachten wanhoop en ongeloof spelen zichtbaar op…

in het park…

er zit een oude man op een bank in het park hij kijkt rond hij ziet jeugd heel veel jeugd jeugd, dat was hij eens ook hij zong, sprong en genoot van die zekere onbezorgdheid die jeugd heette maar nu… telt hij niet meer mee hij is immers oud zijn wilde haren kwijt droevig is zijn blik hij denkt: waarom wordt men eigenlijk…

een man zat zwijgzaam op een bank in het park en at een boterham met kwark een klein meisje kwam en vroeg: heb je ook mijn popje gezien? de man zweeg en at zijn boterham met kwark het meisje vroeg: wat eet jij?…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

Liefste, als je niet meer van me wil houden mijn vlees geen koorts meer opwekt in je bloed als je niet langer week wordt van de wijze waarop ik mijn handen vouwde toen ik je talenten prees strooi mijn as dan uit op de plaatsen waar we de duivels in elkaar ontbonden met lichamen vol gretigheid de natte banken in het park de groezelige…

De zon maakt de eenzamen dwaas, doet voorlopen op wat niet is, zo heb ik laatst ervaren; Gezeten op een bank in het park, ontwaarde ik hoe een vrouw met een kwispelhondje naderde.…

Slijt veel tijd op mijn bank, in het park weliswaar. Laatst gleed er een blitse kar langs me heen. Full option, de mijne, dat zag ik meteen! Ik dacht: Kijk 's aan, wie hebben we hier? Achter 't kalfsleren stuur, zat mijn bankier.…

Er zit een man in het park op een bank. Vroeger vitaal en ook nog slank. Nu geen zin meer om verder te leven. De maatschappij kan hij niets meer geven. Er zit een man in het park op een bank. onverzorgd, de kleren omgeven door stank. Door voorbijgangers wordt hij vermeden, niet wetende hoe hij heeft geleden.…

in herfst gewaaide lege straten ademt de wind diep en vermoeid kristallen woorden ik kijk er doorheen en zie de dichter zijn lied schreeuwen nog harder dan vogels die langs jonge bruiden en oude zondes breken met de lichte val van de zomer hij draagt zijn pijn in verstilde akkoorden en zoekt troost bij allen die willen…

Het koppeltje zat in het park hij keek haar aan, zij lachte de bank voelde de warmte al maar hij moest nog wat wachten.…

vannacht op een bank midden in het park bedacht ik hoeveel liefde wel niet kan in zo'n park daarna dacht ik goudvissen hoeveel goudvissen kunnen daar wel niet bij hier in dit park eenmaal opgestaan dacht ik kijk daar in de plas en ja wat ik toen wel niet zag echt alleen maar liefde en goudvissen echt joh je wil niet weten…

hij wikkelde de krant van zijn verwarmde lijf en las dat zijn bank in het honden-mogen-loslopen-park voor sommigen nog te duur was…

een man en een vrouw samen oud geworden zaten samen zwijgend op een bank in een zomerend park en hij zag hoe herfst in hun bomen sloop…

lopen. het park licht zwanen zweven zacht wat regendruppels op een verlaten bank en jij alleen zee in je ogen meeuwen om je voeten en ik loop langs je.…

stad in de nacht park met een bank man die slaapt lege fles drank oude maan straalt in het gezicht de lege fles weerkaatst het licht zon komt op pijn in zijn hoofd een nieuwe dag die hem berooft blinden in het park kennen de man niet er is geen hond die de man ziet een kind vraagt naar zijn naam zijn vader neemt hem mee een…

hard heel hard zocht hij haar harder veel harder ging hij in haar hard snoei snoeiend hard vond hij zichzelf kleumend zacht als boter schreeuwend hart op een bank in de nacht in een zwart park - bij volle maan -…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

, een zitplaats voor nu de bank, buiten in het park de plek, aan het water romantiek is, ja het is er niet en het gesprek blijft bestaan…

het heeft gesneeuwd in het park banken heten nu wit grijze boomtakken verspreiden gedempt gotisch stille taal nergens hoorbaar. een kartuizer zou hier gaan in witte pij zorgvuldig de getijden biddend die herinneren aan zijn cel een doorlopende stilte.…

jazzybomen kuieren door het park en eenden fluisteren hun veren langs de waterspiegel heen een borst vergaapt zich aan een kleintje een bank dommelt onder 't oudje terwijl grasveld geurt naar fris en frisser tuimelt een wolkje boven die stad mijn woorden…

Een plekje dat ik zo bewonder dat is toch wel het mooie park, waar ik een man zie staren z'n armen rustend op zijn hark. De bankjes langs de paden waar mensen zitten hand in hand, verliefde blikken naar elkaar werpen met naast de bank een picknickmand.…

Bomen en kroegen zwervers die zwoegen over straten en pleinen met soms zelfs konijnen in groene parken en tuinen waarboven wolken bazuinen stenen en beton een zonnig balkon oude kerken en nieuwe banken en een tongval van klanken tussen huizen en fabrieken ziekenhuizen voor de zieken het stedelijk landschap is nooit af.…

na mijn wandeling in het park smeet ik mij even op een bank wat geritsel in de struiken liet me plots toch even schrikken een verbaasde kop met grote ogen keek mij zo onwennig aan alsof hij me iets wilde vragen: "neem me mee en… zorg voor mij" sinds die dag heb ik nu een vriend een viervoeter met kwispelende staart de bruine labrador…

een helm berooft zijn hoofd van licht en wapperend haren moeder neemt hem mee voor de eenden in de vijver heeft hij geen oog voor vogels en bomen evenmin zijn hand omklemt een flesje met de andere houdt hij de blaastuit vast dit is zijn heilige Graal de onvaste stappen van een onwillig lichaam zijn vergeten het innerlijke kind…

Je probeert de lelijkheid te pareren van boze mensen in het zomerse park sublimeren in kwetsbare schoonheid alleen in jouw ondergoed op de bank je ziet de vogels foerageren de bomen aan de waterkant de heldere zon breekt door sombere wolken verdwijnen ik wandel in jouw stem ik zwem in jouw gedachten alles sterkt me in wie ik ben ik neem…

Je bent zo'n park vol stille bomen midden in een zomerdrukke stad Zo'n lege bank aan spiegelwater Een knisperend oktoberblad Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld de ijsjas om een tere tak Zo'n krokusveld op een rotonde lichtparels door een wolkendak Je bestaan kleurt mijn seizoenen Van mijn decembers maak je mei Ik kan alleen…

Het landschap gaat bewegen vol van leven als de wijdse wind het glooiend goud doet stuiven worden de zandvlakten steeds weer herschreven. Nachtzwaluw, boomleeuwerik, heivlinders zweven over paarse velden, vennen en groene wuiven van boswilg, beuken en eiken, soms verheven dan weer bedolven, de duinen verschuiven. Ree en dassensporen in het…