Alle inzendingen over Doofheid

geef me geen dagen van gebeden wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp maar geef me een lichaam waarin ik kan wonen ongewijzigd gillen tegen de schrijvers en de makers van een dichtgemetselde eeuwigheid waar ik kan rouwen om de leugen steen per steen geworpen in woorden van het lot bewaak mijn huis en het eenzame…

De aardse stilte; luid en duidelijk hoorbaar voor dove kwartels…

In bossen dansen op de donkere bodem De dovenetels in de volle gangen Quadrupel stereofonische zangen Turn up the bass, tril uit je mono modem Volume van de amplitudewijzer Maakt beide buizen van Eustachius Blij met gehoorgestoorde dooie mus Doof als een kwartel of een pinguïnkeizer ...................................................…

Wie is zij die mij ooit zo na was, zachte woorden fluistert zij Ze draagt mij over rotsige heuvels wier toppen mijn vleugels kneusden Wie is zij toch van wie ik in mijn doofheid ben vervreemd In het verlangen haar weer te kennen wil ik luisteren naar haar stille stem…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

wie zal de meeuwen terugwerpen als ook jij verdwijnt in niets meer dan een druppel of in de doofheid van de duinen die, ongenesteld mijn armoede zullen dragen ik zal droever worden mijn gedichten zwijgzamer en uit de nachten zal ik wanhoop plunderen, de donkerte van de eeuwen omdat geen enkel ogenblik meer zal bestaan…

de talen zijn gesproken in babylonisch verstaan er zijn geen woorden meer de geest heeft zich geopend stom en doofheid zijn verleden tijd in het openbaren naar elkaar het volledige begrijpen kan de mens al tijdens leven gaan bereiken de geest tongt vurig vrede het is feest vandaag…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

met gedempte doofheid ligt het uitzicht kort op het oog want hier is niets, geen waarheid geen eigen gelijk geen vuil om woorden in te dopen midden in de kamer schijnt een middernachtzon is dit een ets in steenvlees? misschien een foto van de vader nergens is verte buiten spelen kinderen bal op dak…

Een menuet van woorden zijn dansende letters op papier o kon ik het maar verwoorden echt mijn doofheid is geen plezier. Een blijvende stilte is mij omgeven en moet daarmee nu verder leven want mijn oren willen niet meer horen O mijn God wat heb ik veel verloren.…

Het geesteskind uit ons geboren is van uitzonderlijke bloede in onze doofheid kan het horen hoe God een stille dood verhoedde het draagt de waarheid van ons leven over een zee van zijrivieren waarin de liefde is verweven met brute kracht van wilde dieren het overstemt kwetsbare klanken in het concert van overleven wij hoeven nooit meer…

muren moedigen doofheid aan, mijn aanwezigheid is louter postnataal ondeelbaar in wormgaten, wormstekig de trap kraakt naar hoogte als geratel van ketenen, als de vroomheid van een gewatteerde nacht tot hier reikt mijn schaduw, onwetend van halvering, vervalwind, ranonkel, van begrip zonder begrijpen smaak van evenwicht aan keelrand…

Ik vervloek mezelf om niet gezette stappen om mijn angst grip te verliezen om ondoordachte grappen om uitstel zonder echte reden om zwijgen als ik vragen wilde om zoeken in te ver verleden om denken dat ik wachten moet om stoer alleen zijn in mijn schulp om doofheid voor een goed advies om afweer tegen elke hulp om passie die ik binnenhoud…

- naar ik hoop - zijn met blindheid, doofheid geslagen houden zich plots dood.…

het huis is groter dan mijn schedeldak de vloeren piepen en kraken, alles lijkt aangeraakt schemer daalt op de tast in het trappenhuis stof dempt hier de stemmen, de tijd lijkt geel en ijlt na in rammelende, zware houten spiegelkasten met geraas dat smoort in late doofheid er hangt nog etenslucht boven de afgeruimde tafel…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

jij met je droge mond gestorven geen woorden meer uit kan kramen daar zal ik op je wachten nog enkele jaren van hier een jong leven nog te vormen voorbereiding op een levensslot dat je dan tranen zal huilen uitgekristaliseerde hoopjes zout en vergiffenis zoeken, eindelijk op dan toch kapotgesteunde knieën voorspel ik nietsontziende doofheid…

worden geboren hoe gezegend zijn we bij het horen ruisen van de zee hoe geïsoleerd raken ze, tellen ze zonder gehoor wel mee een operatie stemt tot hoop doch garantie minimaal emotionele achtbaan is geluid nu ineens kabaal de hoop als horende vervliegt zachtjes met der tijd de weg terug naar de stilte omarmen wij liefdevol hun doofheid…

onzichtbaar in deze stilte golven overspoelden, dun en donker het voelen opnieuw onleefbaar tot aan de hals ik legde mijn hart naast voetstappen, op ribben van het kale zand hoorde regen praten, nog smaller dan anders ik sprak van beminnelijkheid in reeds gebroken buiken de sprong vergeten en liep met mijn te kleine lijf de doofheid…

in geveinsde doofheid van de muren weerklinkt gefluister in kraken van de trap en piepen van de deur, als geratel van ketenen in de zwartheid van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende…

Doofheid is een ramp van 't leven, Die wel medelij verdient; Met geduld zou 'k willen schreeuwen Aan het oor van vrouw of vriend; Maar bij enklen, 'k wil 't bekennen, Staan geduld en ijver stil, 'k Heb geleerd; het doofst van allen Is hij die niet horen wil. 1846. -------------------------------------- uit: De dichtwerken (1886…

duetten huiveren in strakke spanning van vellen en haren secondanten en meelopers staan gretig klaar met kruisbogen van notenhout de tijd verstrijkt haar eigen rol hoog aangeblazen in stille gaten dirigeert doofheid de weeromstuit weg met ingevallen stukken bekoring springt stemmig uit banden vangt horigen in diepe gangen met een stok…

Ik herinner mij iets van bewuste doofheid. Het was mijn jeugd.…

“iedere droom stuurt me naar de werkelijkheid iedere werkelijkheid stuurt me naar een droom” neem me mee de klok luidt nog meer dag ik blijf achter, luister naar de herinnering van mijn naaktheid waar echte vogels de nacht wegvlogen, onbevreesd om uren uit nieuw geluid te winnen ik verwacht de zee, wil de doofheid uit mezelf wegduwen…

Ik draag 't geheel rustig mee en spiegel doofheid elders kunnen we niet voorkomen. Mijn handen zijn die van eekhoorntjes benen die van een paard, ik trek een wagen. Ik zal ook jou uilen schenken meer kan niet.…

Doofheid verbergt signalen van grof en oud, zozeer dat zwijgen de voorkeur heeft. Mijn zwijgen belet mij niet om te zien, te staren zelfs naar het verbleekte licht dat een betere invalshoek biedt bovendien. Het is de zon die ik van schuilen beticht. Denkbeeldig wakende ogen kijken helder groen, echo's vervagen en herinneringen sterven.…

geduld, en broeit onbegrip op de bakplaat van het licht, een fluisterende stem lijkt van gene zijne te komen, of zit veilig opgeborgen in het brein, hier blijkt de droom in onszelf te zijn vastgelopen, bovendien al eerder in een verlaten landschap gezien te zijn geweest, we worden bestuurd door ingeslepen gewoontes door blinddoek en doofheid…

De ouder die op grond van zijn geloof besluit zijn kind niet in te laten enten, riskeert een groei van rodehondpatiënten en maakt dus zijn gemeenschap blind en doof. We hebben onvermoede pelotons Fundamentalisten onder ons.…

in beste doen ja, die vergrootglazen gedragen zich soms als ventiel een van de muren is bekleed met het zachte mos zo hou ik mij dat voor daarachter ligt deels de rest van de wereld het geeft een vrije wijze van zijn en het doet mij deugd dat ik me niet stoor aan ronkende vogels in de lucht ik kan goed omgaan met ziende blind en horende doofheid…

Hij blijft alleen achter niet alleen zoals in een rij onmondige lotgenoten rood aangelopen van schaamte en kou daar staan ze voor uitgekleed, te kijk, voor schut, maar vooral als in een bos waar elke andere boom onvindbaar is en je uitgestorte grimas eindeloos weergalmt op eeuwenoude doofheid en dat je dan merkt dat de laatste vogel…