Netgedichten

netgedicht (nr. 37.776):

neem me mee

“iedere droom stuurt me
naar de werkelijkheid
iedere werkelijkheid
stuurt me naar een droom”

neem me mee

de klok luidt nog meer dag
ik blijf achter, luister naar de herinnering
van mijn naaktheid waar echte vogels
de nacht wegvlogen, onbevreesd om uren
uit nieuw geluid te winnen

ik verwacht de zee, wil de doofheid
uit mezelf wegduwen naar de duinen,
rustig ademen zoals de wind rondom golven
en de leeshonger van het oninwisselbare

onder de ogen van liefde en leven
waarin je kunt plaatsnemen, steeds weer
op een ander moment, vrij van falen
en het schuilhouden voor het ochtendlicht

Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=8Di1-8iTz3s

Schrijver: kerima ellouise, 19 februari 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

neem me mee

4.2 met 18 stemmen

500

Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Steeds weer in het ontwaken van de morgen gedragen door het licht, dromen en toch de echtheid ervaren met de ogen van liefde.
Mooi Kerima!

Enes Tiric, 14 jaar geleden

Kwetsbaar, diepzinnig, breekbaar. Prachtig!

vg Enes

AstridV, 14 jaar geleden

Heel mooi, dit verlangen naar een rustig ademen zoals de wind rondom golven, slechts een droomvlucht verwijderd van de werkelijkheid.

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Jouw woorden "tussen droom en werkelijkheid" weer zo mooi!

Marije Hendrikx, 14 jaar geleden

Zo onder de ogen van liefde te kunnen plaatsnemen, telkens weer , na elk ontwaken kwetsbaar maar prachtig en krachtig!

jan haak, 14 jaar geleden

Hinkstapspringen tussen droom en werkelijkheid. Mooie beelden, Kerima...

lijda, 14 jaar geleden

De eerste strofe vind ik geniaal, het leven in dromen beleven, hoog op een berg, dicht bij de horizon, het is ons gegeven, dank je wel!

Joanan Rutgers, 14 jaar geleden

Je bent wel heel intiem in dit gedicht, poreus close. Je 'neem me mee' klinkt wanhopig dwingend en daarom zo ontroerend. Je verlangen naar de puurheid van gedeelde liefde raakt me in mijn ziel! Het beschermen tegen wereldlijk bederven dampt van onaardse, eeuwige liefde! Chapeau!

wietus, 14 jaar geleden

hoe ben je daar beland? waartoe, vanwaar? ergens ligt aan 't strand dat vreemde schip nog klaar. en als het anker is gelicht, naar waar, naar waar? stil, maak de deuren dicht, bemin elkaar...

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Daar waar droom en werkelijkheid ineenvloeien staat de mens in het middelpunt. Heel mooi gedicht!

Geef je reactie op deze inzending: