Alle inzendingen over III

Hedwige wordt nog een berg met een trog met in Doel III een waterkracht-plant.…

Voorzichtig proeven van de zoele voorjaarslucht: vanwaar komt de wind?…

het is nog nacht onder het slot van onaantastbaarheid en het kind ongehoord, nimmer gehoord en uit het verleden bidt alsof aan het eind van dit gewankel stilte wacht, sterren als woonst voor de dood waarin alles luistert, niets luistert de angst voor hem, de angst om haar voor hem, om haar om het kind dat telkens weer…

De zorgpremie dat was een incident En met moderne rommelhypotheken Heb ik de woninghobbel gladgestreken Maar niettemin zet ik een nieuwe trend Bij Rutte III breek ik nooit meer mijn woord We doen het dan zonder regeerakkoord…

CHRISTENEN, Joden, Parsen, Moslemin, zij dolen allen; voor wie toe wil zien, vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën, twee soorten enkel worden er ontdekt: intelligente mensen zonder vroomheid en vrome mensen zonder intellect.…

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal…

Liefde is niets dan daaglijks verder gaan Door dorre woestenijen, Om na de nacht saam moe weer op te staan Uit duistere valleien. Liefde is niet een wijdverklaard begrijpen, Een stijgen tot het licht, En niet oneindig zijn en ook niet rijpen Tot innerlijk gezicht. Want leven is geen vast geluk, maar een rampspoedig Dolen in 't labyrint…

Is ‘t waar dat ik, in langvervlogen dagen, Geloofde in dromen en een dichter was? Dat jonge meisjes met mijn verzen lagen Zich te verzadigen, eenzaam in ’t hoge gras? Waarom wil geen mij, eenzaam nu, hergeven Wat van de liefde, aan hun bloei verloren? Nu ik verminderd ben, na zoveel leven Nog zelfs niet zeggen kan: ik ben geboren. Is de…

De gemeenschaplijke arbeid schiep de stammen, En doet de strijd tussen die stamme' opvlammen Rondom de hele aarde. Een woest gebeuren Waarin de stammen elkander verscheuren. Grotere samenarbeid schept de volken Uit de stammen, en doet ze in grote wolken De aard bewonen. En in bittre strijd Om de aarde vechten voor hunne arbeid.…

Het kind werd na veel aarzeling verwekt De zwangerschap, meer dan 200 dagen Maar eindelijk is het dan toch voldragen Er heeft zelfs hier en daar al wat gelekt De allerlaatste persweeën en zie: Vier blije ouders trots op Rutte III !…

Ik ben uit Gelders bloed! Geen vleitoon klinkt mij zoet; Mijn volksspraak, luttel rond, Geeft nog de klank terug, Uit onzer vaadren mond. Bij de eiken, aan de top Eens heuvels, wies ik op. In heiden zonder baan, Leerde ik, ter jacht geschort, Mijn eerste treden gaan. Mijn arm is 't wild geducht: De reebok helpt geen vlucht, Het zwijn…

Hoe woelt de poëzij In mij, En haakt aan ’t licht te komen; Als in ’t gebergte een volle bron, Begerig naar de glans der zon, Begerig uit te stromen! Hoe voel ik mij omringd, Omkringd, Door beelden, geesten, schimmen Van schoonheid, liefde, waarheld, kracht, Me omzwevende in een halve nacht, Waaruit een dag wil klimmen! Hoe ruist mij…

Ik voel mij van binnen bederven Nu weet ik waaraan ik zal sterven: Aan de oevers van de Taag. Aan de gele, afhellende oevers, Er is niets schoners en droevers, En 't bestaan verheven en traag. Ik bewandel 's middags de prado's En 's avonds hoor ik de fado's Aanklagen tot diep in de nacht: "A vida é immenso tristura" - Ik voel mij al samensnoeren…

Zij voelt zich onder 't donker van de bomen Zo eenzaam, dat zij zelf haar schouder liefkoost. Haar handje, met de ronding ingenomen, Die over 't zomerkleed is bloot gekomen, Daalt af, dwaalt af; zij richt zich op en bloost, Gaat dan weer voort een kledingstuk te zomen.…

Had ik uw adem, Nachtegalen! Uw zilvertoon, Langs alle heuvlen, alle dalen, Zou ik uw smeltend lied herhalen, Zo vol, zo schoon! Ik prees die God in mijn gezangen, Die veld en woud Weer 't groene kleed heeft omgehangen Na zoveel maanden van verlangen Zo blijde aanschouwd. Ik zou die grote Schepper loven, Die, ongezien, Zijn troon gevestigd…

Mijn zonde is ijdelheid, die niemand weet, Maar die ik niet lichtvaardig van mij stuur Als een onnutte dienstknecht. 'k Denk, Natuur Gaf mij geen slaaf, opdat 'k die buitensmeet. Want soms, als ik genot begeer, dan treedt Hij voor mij heen en weeft elk eenzaam uur Vol pracht van ijd'le fantasie – en 'k tuur Naar 't spel, waartoe 'k mijn…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei. Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad. Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar…

Gij hebt mij, lieve Buren! Uw t o o n s t u k niet te sturen; Ik zing niet gaarne op D u i t s; Houdt, daar gij mij door ’t oor boort Met uw afgrijslijk v o o r w o o r d, Uw l i e d e r t a f e l s thuis. Verlost mij van de d a a d z a a k, Waarover ik mij kwaadmaak, Gewis niet zonder grond! En w i j s, om mij te grieven, Niet h e e n naar…

Rijmloze verzen, in het metrum van de Griek, Zijn lekker als — tabak. Die maakt gezonden ziek; Wekt walging; ’t koude zweet breekt uit; het komt tot braken. Maar ’t went wel en begint van lieverlee te smaken. Ten laatste vindt men ’t heerlijk, en het heet: 'Zo’n fijn sigaartje is ’t keurigst dat ik weet.'…

IN winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende beloopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder…

Ik ken geen schoner kleuren Dan die van 't Hollands bos In bruine najaarsdos; Ik ken geen zoeter geuren, Dan die uit droge mos, Uit geelrode eikenbladeren En varenkruid dat bloeit, Mij op het koeltje naderen, Dat met mijn lokken stoeit. Ik ken geen schoner zangen Dan vink en lijster slaakt, Bij 't morgenlicht ontwaakt, Eer…

Het zijn de snaren, Die door de ruimte varen; Een uitgespannen schaal Van stijve paal tot paal. Die snerpen en die fluiten Door 't nachtelijke buiten En gonzen in de wind, Gespannen, doof en blind . . . De snaren zijn 't, de snaren, Waar langs de stemmen varen Van velen, doof en blind En wetend niet de wind. De wind die aan de snaren…

De koning heeft er nu een halfzus bij Zo zakt ook Leopold III plots door het ijs Liselotte Landbeck bracht hem van de wijs De womanizer was toevallig vrij Vóór hij haar pirouettes had bekeken Wist de koning al dat het ijs zou breken…

Geen Rutte III? Het blijft onaangedaan Er is geen enkele behoefte aan…

Ik hoopte dat hij riep tot zijn gehoor: “Goed nieuws, want Rutte III gaat tóch niet door!”…

(Aura III, tevens slot) Jouw reactie toen, was zo- wel be- als onbevre- digend naar tevre- denheid daar jij je in stilzwij- gen hult ontevreden echter door immer sto- rende pe- danterie…

(Slot Aura-III-luik) Doorgaans na de tijd van jong begint het oud te ge- dijen In de tijd die hen nog rest, loopt zij soms op hete kolen Ondertussen sluimerend.... zeer latent aanwezig Opnieuw…

Ik heb zo lang op u gewacht En nergens heil of heul gevonden. Ergens lachte het zoet en zacht…. Ach, zonder u is alles zonde. Ergens lachte het zoet en zacht… Ik weet wel, dat ik blij zijn konde, Als ik niet stadig u gedacht, Ach, zonder u is alles zonde. Had mijn verlangen maar de kracht Dat ik u tot mij trekken konde. Lichten…

Ver over de zonnige heide stond tot den golvende rand, die 't lichte van 't donkere scheidde, de dag, - stond de morgen in brand, en dralend en drijvend tegen het blauw, met elkander mee, zag men zich de wolken bewegen, als zeilen over de zee. Wij lagen onder de hemel, onder de machtige dom van wisseling en gewemel, van peilloze stilte…

Liefde, des mensen wezen, heeft drie delen: Liefde voor de Mensheid, de Vrouw, zich zelve. Hoewel alle die liefden schijnen vele, Zijn ze éne Liefde, - pijlers tot één gewelve. Wanneer men de Mensheid liefheeft, dan heeft men De Vrouw lief, of de Man, en ook zich zelve. En omgekeerd. Als de gedachte' één geest bewelven, Zijn alle die…