Alle inzendingen over Leende-Strijp

Later trekken we Strijp binnen. Een prentbriefkaart, honderd jaar oud, waarop mijn grootvader rustig bij de opstal van het gehucht, de dingen van de dag te bespreken staat. De linden, eiken, vlierstruiken, waken bij de strobedekte, langgerekte donkere hoeven om het plein.…

Leende een glimlach zodat het bijna echt leek man wat was ik blij…

Den Haag lang geleden mijn opa en zijn zonen in karakteriserende houding begeven zich in een nat beregende straat naar een voor mij onbekende bestemming een sfeervol plaatje van weleer dat zich zo fraai leende voor een lijstje zodat het nog jaren meeging…

ik proef aan je tranen om wie je huilt ik zie aan je ogen waarom lees van mijn lippen troostende woorden het was al zo vaak andersom ik voel aan je hart om wie je weent ik merk aan je zuchten waardoor rust op mijn schouders maar even uit jij leende ze mij ook daarvoor…

In Griekenland wil het niet lekker lopen Het land heeft toch al niet zoveel geluk Eerst gooiden ze hun eigen borden stuk En leenden geld om nieuw servies te kopen En nu verdwijnt de glans van Zorba’s dans Voor een ijle minimale track van thans…

Zoals de maan mijn pad verlicht in ’t duister, Jouw stem mijn ziel verwarmd met zoet gefluister, De aarde – rood – mijn hart versterkt. De wind de muizenissen doet verdwijnen, De regen met het zout mijn huid laat schrijnen, De ether een verandering van toon bemerkt. Zo dwaal ik rond en denk mijn gedachten ledig, Morgen, nieuw en immer vredig,…

Een stratenmaker uit Steendam Hield niet van praatjes en gezwam Hij straatte ´t liefst aan één stuk door En leende zelden dus zijn oor Aan wat een ander hem vertelde Totdat iemand terloops vermeldde Dat hij waarschijnlijk met fatsoen Dit niet tot zijn pensioen kon doen Na zwaar beraad en overleg Plaveide hij zijn eigen weg Dus de moraal…

Hij is aan uitputting bezweken Hij had het zo goed met mij voor Ik leende hem mijn oog en oor Hij hielp mij bij het oversteken Hij zou mij nieuwe moed inspreken Maar langzaam ging er iets teloor Hij werd bedroefd, want hij verloor Ik zag al aan de wand het teken Hij heeft het hoopvol geprobeerd Zijn volle stem werd dun, benepen Mijn schutsengel…

getrouwd, had 3 kinderen Hij zou weer vader worden van de 4e Hij werd op 10 november 1944 opgepakt Hij en met hem nog eens 50.000 in Rotterdam Hij werd getransporteerd naar Hameln in het Duitse Rijk Hij werd daar opgevangen door een Dominees Familie Hij liep in april, mei 1945 terug naar Nederland Hij werd opgevangen door een Boerenfamilie in Leende…

schijnbaar achteloos gebaar de afleider als ogen op zoek gaan naar meer klaar zijn met uiterlijk vertoon want schoonheid wordt saai in een droom zonder ziel juist het unieke straalt onderscheid niet zoals bij anderen maar met jouw kwaliteit het is die spanning en aantrekkingskracht alsof magie van het vreemde iets moois uit de hemel leende…

Een bedankje voor allen die hem misbruikten, gebruikten, leenden en uitleenden, opvraten en weer uitscheten, "dood" trapten en wegsmeten. Een bedankje voor allen die hem niet meer wilden of hoefden, niet meer smaakten noch proeften, verdwenen en niet meer verschenen.…

jij wees mij de deur met harde hand onze lavendelgeur rook ineens verbrand ik was in je dromen toch zeker de man die eindelijk gekomen jou strikte in zijn ban jou niet meer losliet in je eigen bestaan zorgde voor verdriet je moest mij laten gaan ach, is zo'n korte liefde de heisa wel waard wat mij heel erg griefde je leende mij…

Wie leende zijn naam?…

ontwaak uit onbewuste slaap verlaat de goud vergulde toren vervang de huid waarin je staat grijp de horens die zich tonen vergeef de fouten met herinnering geen mens leende ter verwoesting sta op, doe, richt je op morgen speel de melodie van’t nieuwe doen vang het licht in beide ogen rol het deeg van goed fatsoen bouw de brug zonder…

Ik leende jou mijn luisterend oor, zodat je over je verdriet kon praten. Legde mijn hand voorzichtig op je schouder, voordat jij tranen zou gaan laten. Mijn stem sprak zacht, de troostende woorden. En in jouw bedroefde ogen, zag ik weer een begin van hoop gloren. Ik kwam die dag, zomaar toevallig langsgelopen.…

We hebben een verleden, wij Mijn eerste liefde versierde jij Toen mijn charmes haar niet bekoorden leende ik schaamteloos uit jouw woorden "Klein gedichtje, klein gedichtje, klein gedichtje voor jou klein gedichtje,klein gedichtje, omdat ik van je hou" en, niet veel later, weer alleen begreep ik pas de stilte van Marleen negen…

heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een dialoog met loerende ogen kruipt omhoog langs wind en werkelijke dagen dagen die jou schoonheid leenden…

Hij leende geld en droomde al van goud. Bezwaarloos kreeg hij bij z'n bank krediet. (Een crisis was er in die tijd nog niet.) Twee nieuwe vleugels werden aangebouwd, Het werd een grand hotel, bijzonder groot, maar niet zo knus en gasten bleven weg. Zo kwam de man in financiële nood.…

We keken naar de letters in de beuk, groot gegroeid sinds onze geboorte, we prentten ons de stilte in, de taal die niet went en 'op jouw jas ben ik altijd veilig' besloot ze ze, de muze danste in haar lichaam, ving me het licht van haar ogen op in een kom, schraapte het beenmerg uit haar botten, ontbloot een mes dat ik later van haar leende…

Mijn leven leende ik aan de lieve pop. O glimlach niet: ik was zo jong, zo mild! Mijn popje doste ik uit en sierde ik op En kuste en minde ik, o zo teer, zo vroom, Zo lang! - Wee mij! ik heb mijn ziel verspild.…

We zullen zien, mijn prille boreling De herbergier leende hen een lantaren Boven de stal stond een soort megaster Drie wijze astrologen van heel ver Wees deze op Het Kind en engelenscharen De herders in het nachtelijke veld Werd aangeraden ga op kraamvisite Er klonk een lied voor massa en elite Dat uitkwam wat al tijden was voorspeld…

De afgang die het wordt als je niet wint: “Voor ons In Brabant is er één ding zeker, Ons PSV wint zo meteen de beker”, Aandoenlijk en naïef als van een kind. De schade die daardoor wordt aangericht: De stad verliest nu ook nog haar gezicht.…

jij nam mij terug mimiek in de bloesemnacht en liet mij stil slapen onder het zeven dwergen bed de nacht na onze gemeenschap ging ik met een zwaard naar het dorp en vroeg de bakker om een degelijk brood mijn vrienden over het water hadden mij werkelijk broodnodig er waren geen bloemen om te drogen en het Amerikaanse telefoonboek leende…

Daar moet je niks achter zoeken, ik leende van haar een paar boeken over de hedendaagse maatschappij, zei hij. Zo zo, boeiend thema, die maatschappij, was zij de zoveelste in de rij, vroeg zij. Ik vond die brief net in je zakken, je mag je koffers nu gaan pakken. Je collega krijgt je foto, je ring... en jou er gratis bij, zei zij.…

Je man ook niet gezond, die jou 'armen leende', is nu ontheemd, en moet tijdelijk naar 'adres onbekend'. Als we vrienden zouden zijn, mocht je bij me schuilen. Dat mag je toch wel, want soms is 't juist fijn, om bij een vreemde uit te huilen!…

Niet dat de weegschaal in haar handen Zou overslaan ter slinkerzij, Dewijl ge 't volk der Zeven landen Verguisdet door uw spotternij; Rechtvaardig zou zij allen horen En leende wis der bittre klacht Des Indiaans, door u geslacht, Ook tegen onze Vaad'ren de oren!…

En houd je in kluizen De meest tastbare relieken Niets verdrijft de angst Van een toekomst Die schromeloos Met een wisser in de hand De tuin van je verleden Hertekent tot een stad van nieuwe dromen zeker als die morgen dwaas heet en ‘s nachts in bed verhalen hoorde die je onbekend zijn als je de deur opent ben je groot je leende…

Wel leende ik nachten lang als knaap Mijn hoofd aan de gesterde wand Totdat het bloed zong in mijn slaap Als de echo van een hemels land... Wel droeg ik rijper vreugd en smart Tot waar aan zoom van zomerzee Het luide kloppen van mijn hart Zong met het hart van moeder mee...…

wat stofte ik op uw lied En leende 't oor aan 't paartje niet Door 't maanlicht schalk beschenen? Het kerkje langs verdwenen?…

En zij: de morgen leende eerst zijn dracht, nu werd de middagzon mijn bondgenoot; rood zijn mijn wangen, rood het bloedsatijn, rood is mijn mond, rood de gedronken wijn en dit is rood op rood en rood op rood.…