Alle inzendingen over Ochtend glorie

in de ochtend van haar glorie gaapte ze de euforie in wolkjes weg het had bijna iets werelds dat goddelijke happen van een boterham met pindakaas…

in alle rust en kalmte raken stralen hier de aarde bevrucht alles door de warmte om een mooie dag te maken dieren en vogels gaan naar buiten wolken drijven over die de blauwe lucht deed sluiten een felle bol zweeft hoger velden worden zichtbaar door knijpende ogen heen een nieuwe ochtend is daar laad alles op, neemt alles mee het…

in de herfst van haar leven een witte tutu nog eenmaal het park met heimwee naar de bloesems van de Japanse kers en echt, het ligt nog vers in haar geheugen zij danst naar het pijpen van pa en ma, legt haar sluier af, ze weet het was een leugen scootmobielt naar de supermarkt alwaar zij rijdt over tenen…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Mijn jonge buurman plantte vier vijf jaar geleden een trotse esdoorn aan nu blaakt zijn tuin van Canadese glorie er is geen houden aan…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Zachtjes loop ik op mijn tenen alles is sereen Ik kijk om me heen heel stil verklaren kan ik niet Maar het maakt me woordloos stille kracht die mij De kracht geeft om het negatieve te negeren…

Glorie aan de verzadigde dag die mensen naar verlichte holen drijft; aan de verlorenen van wie er altijd wel een paar overblijven, onder het dak van donkere honger. Glorie. --------------------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

Het is weer helemaal genieten. Zo zou het altijd moeten zijn: licht en vredig dus, alsof alles ineens voor altijd en nooit weer is. Geen lengte van dagen, geen gevoel van weg te moeten en te huilen. Nooit gaat meer iets voorbij. ------------------------------- Uit: 'Klein Diorama', 1974.…

Dwalend door verlaten straten van mij onbekende kille steden doodstil door Jan en alleman verlaten opgejaagd door spoken uit het verleden wandel ik op een vroege zaterdagochtend aarzelend door mijn hoofd op zoek naar zekerheden waarvan ik denk te zijn beroofd. In een kluwen van verlatenheid en nijd die de liefde even deed verzwinden. ben…

Met vredige hand strijkt zaterdagochtendlicht over Nederland…

Uitgestrekt, mistig en nog stil leunt de stad tegen de duinen uitkijkend op het natte, groene achterland ontdoet ze zich van haar nachtelijk vocht. Slechts een vale bleke zon komt op het mag nog geen dag heten gedempt licht verdringt de grijze schemer en doet de nacht vergeten. Schaduwen glippen geleidelijk geniepig weg langzaam verdwijnt…

Het is weer ochtend na de nacht bedrijvigheid in de oude havenstad we zijn dol op nieuwsgierige fotografen zegt de dolle diva tegen de kale kapper in de kappersstoel door een roze bril leest ze de eerste bladzijde van een roman over ouderdom vergane glorie en vergankelijkheid hoe lang nog denkt de oude vrouw en ze slaat de eerste bladzijde…

Zij zijn een glorie, en zoo na Aan mij, die zeg dat 't glorie heet: Ik enkel, daar 'k in glorie ga, Spreek uit mijn glorie wat ik weet.…

Glorie aan God, alle lof en eer Want Hij heeft aan ons gedacht En heel de schepping volbracht Geprezen zij God, onze Heer. Glorie aan God, die ons lief heeft Want Hij is met ons, dag en nacht En houdt trouw over ons de wacht Hij die in ons hart Zijn vrede geeft.…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

Zon die stralend De tere blaadjes Van de rozenboog verwarmt, Schoonheid die mij toelacht Op dit vroege uur; Vogels die er nog niet zijn Slapen een gat in de dag, Bijen die al druk op zoek zijn Naar bronnen voor hun honing, Zonnestralen die het donkerste duister Doorboren alsof het inktzwarte er niet is En ik die in mijn hart dat…

Mijn gedachten harken de duisternis bijeen In de groeven landt mijn spleen Een dag opent traag zijn luiken Mijn tuin aan ideeën netjes geschoffeld Angsten, onzekerheden weggemoffeld Een frisse herfstgeur dringt zich op…

van je ogen vergeet-mij-nietjes die zongen een eindeloze kus Ik zag je lokken golven in de tijdwind Het gefluister van de uren Het land was er nog in al zijn glorie maar brandend leeg zonder jouw aura Ik weende om jou om vervlogen dromen minder dan niets nu Waar is de tijd Ik weet het niet…

daar staat ze weer in al haar glorie zuster maan…

De ochtend van Pasen nauw merkbaar begonnen, Het Zwillbrocker Venn nog in neev'len gehuld. Die zullen verdwijnen, heb even geduld, De talmende nacht geeft zich spoedig gewonnen. Daar breekt door het grauwen in glorie de zon en, Van vaagheid ontdaan, worden vormen onthuld.…

Nu, hoge Vrouwe, weet ik wie gij zijt, Als de ochtend zie 'k uw blanke schoonheid klaren: Het Godlijke, dat mensenzielen wijdt, Komt zich in u volheerlijk openbaren! Gezegend zij mijn lang gestreden strijd.…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen KUNSTGREEP (truc) Voorbij de kunstgrepen…

Nu dat wij naar buiten treden vredigen in het nieuwe heden nu hangt de lucht vol van waaiende lichte dingen, onbeladene ademen kostelijk gedragen op vlakgestrekene windvlagen, wazen, half beschaduwde lanen aan weerskanten van zijden vanen, rozerode kreukbehangen in rimpelingen en met gangen van blije bewegingen, een mist bezijen…

gespeend van schaamte bloeiend in volle glorie niet wars van vrieskou…

Ik probeerde mijn armen maar weer om de wereld heen te gooien Het kindje dat werd gesmoord De vrachtwagen die de bocht veel te hard nam De maan die op de straten kapot kletterde De dooi die inzette En die piano, prachtig Oude man Amos die de zang op zich nam In die pijn had ik mijn doel bereikt Dan was daar de tijd Ik zei maar niks…

De eerste zonnestralen schijnen naar binnen We worden wakker en de pijn kan beginnen Vandaag de laatste dag dat je hier ligt De allerlaatste dag dat ik wakker word Met naast mijn wang jouw prachtige gezicht Die ik elke ochtend kus en streel en aanschouw Een verlangende herinnering is wat ik er aan overhou Dus hou ik je stevig in mijn armen gedrukt…

een fabrieksschoorsteen penseelt grijszwarte vegen in oranje lucht.…

De haan die kraait de dag kriekt dauw bedekt de aarde…

Door de kieren van het overgordijn Glijden zonnestralen binnen Fel verlichtend alles onthullend Brengt herinnering van de nacht Ontwaakt zie ik het eerst Jouw achtergelaten boodschap Drie hangers en wat kleding Ongeordend verspreid over de vloer IJlings verberg ik mijn hoofd Onder het bezwete kussen…