Alle inzendingen over Onrust doet stof opw

Veel winden doen water waaien slopen kust na kust in branding voor de duinen breken daar de rust verstoren gelijkmatige deining overspoelen ’t blanke strand. In werveling stuiven duinen het helm golft over land en in de diepe pannen staan fier de kleine struiken waar zelfs geen blad van kreukt terwijl uit hoge bomen de kruin zelfs breekt…

De November wind doet zich te goed aan mijn onrust.…

al wat ik in jou niet meer ben speelt onbegrepen verder in mijn dromen ik draal iedere dag in het herinneringslicht terwijl jij de koude wind verzamelt en de gaten in het raam zelfs het weer vlucht voor de vragen nog open in vreemde pijn er blijft niets meer over in de vertespiegel of van de toekomst morgen nabij…

Het doet pijn om dat te beseffen, Dat ik het me zelf allemaal aan doe. Dat is 1 van de vele fouten. En die fouten geven veel gedoe. Onrust in mijn hoofd, Onrust in mijn doen en laten. Ik wil weg uit de onrust, Uit de angst dat ik word verlaten. Maar dat zou weer een fout zijn, Waarvan ik bang ben hem te maken.…

De wind doet het zaait onrust in de geuren van mijn tuin je zou zeggen een nieuwe opwelling een soort van opschudding…

krachten verkrachten m’ n gedachten ik kan niet wachten onrust onder de pan mijn ‘ik ‘ doet smachten naar een fris nu en dan…

Waanzinnig soms het Levensrad Wie speelt de muis, wie doet de kat? Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad…

Stel je nu eens voor zeg eens hardop tsunami waarmee in een klap alle oerbossen wegvagen dan zijn veel problemen opgelost en kunnen wij het echt overleven hebben…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

Het uiterlijk in een nieuwe tijd niet te ontkennen zal met recht van zegen eens jouw kant uit vallen; die stof uit vervlogen tijden jij knap voorbij zal rennen, de schoonheid van binnenuit geurende stof doet stallen.…

" Zo blijkt hoe diep een kabinet kan vallen Bezuinigen dóet pijn. Ten enen male! Maar dit gaat ver voorbij het meest basale…

zelden breekt sereniteit pas als eeuwigheid weer lange vingers krijgt wordt onrust geboren geen inbreuk op de tijd het aardse is begrensd door haar vergankelijkheid pijlsnel kiest een ziel zijn mogelijkheid om in aards stof vorm te nemen een nieuwe mens betreedt het heden net nog zonder verleden nu al potentiële werkelijkheid…

Waar ik mij wendde is heel het woud betoverd: Onder de stammen spreidt een glanzig trijp Van ijsmos en de ruiselende rijp Heeft wonderlijk weer boom en struik geloverd. Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg…

Onrust in pleitersland Kwestie Bram Moszkowicz Uitspraak der Deken: Je doet niet meer mee Grond was formeel wel de Handje-contantjesfeer Maar - denk ik - ook Jalousie de métier…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

wat maak je mij onrustig is dat eerzuchtig? jouw niet meer te mogen knuffelen je wilt je vrouw immers niet beduvelen nu moet ik afstand van je nemen en kan en mag ik je niet meer claimen het doet zo onwijs veel pijn ik wil gewoon bij je zijn…

wat maakt het ons uit of ook het stof tot stof vergaat? wij zijn de douche-generatie, ordelijke gel-gebruikers, wij laten niets aan het toeval over. wij shockeren de pillenslikkers van de bestbeprijsde kwis. wij houden van de doofpot der sterren en kometen. wij zijn allergies voor knarsende sloten want wij roesten niet.…

ik stuif melig door de gangen die vandaag nog zijn behangen met wat schamele restjes jou fladder een stofdoek langs gedachten aan de afgelopen nachten, nog ver voor je vertrekken zou nooit eerder was je deelbaar zo weergaloos ongrijpbaar als in het stof dat nu verwaait dromerig verschoon ik de lakens verzet met liefde enkele bakens…

vanaf vandaag geen stof meer onder het kleedje want weet je ik ben nog niet jarig geweest maar`t was een feest in plaats van bloemen met hulpstukken extra zakken, én.. een vijf meter lang snoer hoe blij kan je een vrouw maken met zo`n aankoop plus garantiebewijs…

nachtgedachten eens zit ik hier niet meer lichtzinnige prikkels vinden hersendood tussendoor plet ik een motje op een wit scherm, licht trekt klaarblijkelijk aan hoever kun je gaan…

het goud aan m'n vinger blijkt roestvolstaal laat bruine kringen ik blik je lik de laatste druppel bubbels uit je glas, ik ga ik moet het stof nog sorteren m’n verliezen tellen m’n was binnenhalen m’n tranen drogen de vuilnis buiten zetten en m’n dromen overboord…

hij was er aan toe, de boekenkast na duimendik afstoffen zag ik mijn jeugd terug, science fiction, mijn tijd voorbij Jack Vance, Keith Laumer zomaar twee namen fantasie geprikkeld, het overdenken waard ik ga de kast weer in…

Blijkbaar ben je wakkerder dan ik zei ik ze lachte luid eet je ook een kiwi vroeg ze zo word je niet rap oud De cd-speler viel stil stof op de plaat riep ik Andsnes speelde Haydn Leif had ook wel eens pech…

begon zonder achterklap zonder pijn ik wil leren kennen wat de lust is kijkend in een spiegel door bronzen engeltjes omrand ik wil leren weten of het een gunst is wanneer je ziel al is verbrand ik wil leren te vertrouwen in een roze vingerige dauw ik wil de wereld leren zien zoals jij haar ziet de spiegel toont jou wij zijn allen stof…

Alles is stof…

Ik doe het licht aan en zie: de wereld bestaat – uit niets dan stofjes.…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

De regen tikt op het raam het weerspiegelt mijn zijn onrustig en onstuimig Mijn hart doet zeer ik voel me zo alleen en daar aan de rand van een nieuw leven sta jij waarom laat ik je niet gewoon binnen?…

Hoeveel precies vraagt zij waarop hij antwoordt met een opsomming van sterren manen, meteoren en planeten meer nog dan gemis tot zij onrustig wordt Dan vraagt zij of het misschien nog een ietsje meer mag zijn dat geeft hij met een kus Zij glimlacht, doet het terug…

je voelt me over het ruwe stof van donkere heimwee en ik kijk in te grote ogen ik ben maar wie ik zijn kan en minder onvermijdelijke woorden in bijeen geschraapte minuten die onrustig wiegen naar een nooit beloofd land de zee roeit naar droomlage wolken en ik gijzel ze nog korter bij mij want de aarde draagt niet verder dan het klad…