Alle inzendingen over Oude pijn

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

Thuishaven van de geest Van oude pijn de archivaris Oogluikende streler Stil of spreekbuis van verlangen Drager van een hazenhart Witwasser van blinde vlekken In deze tempel zonder godheid Buig ik diep voor jouw wijsheid…

soms is de twijfel daar en legt een laatste hand aan loodjes ja daar waar ze niet horen en veel te zwaar je balanceert op strakgespannen draad het vangnet geeft geen raad voor als het misgaat in vertrouwen dan voel je weer de oude pijn er is geen veiligheid alleen eigen vrijheid geeft je kracht om altijd weer jezelf te zijn…

eerlijk Gisteren weer goedgemaakt Gelukkig Jij begrijpt het Dankjewel Was niet voor jou bedoeld Was die oude pijn Wat mij verwarde En dacht dat het lag aan jou Sorry Opgelucht Haal ik adem Gelukkig Heb je niet weggejaagd Lieverd bedankt…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

de warmte verstilt door de gedachten verkoeld vragende ogen oude pijn verstopt onder het nieuwe begin leven in leven vertrouwen voelbaar als twee lichamen ineen veilige handen de stilte tikt door afgesloten door ogen het gevoel nabij vraag zonder antwoord het gevoel is het antwoord antwoord op leven…

Dan zoek ik naar sporen van een weg waar ik vrij zal zijn van de oude pijn die mijn ziel zo heeft verwond.…

Je omknelt een woord, die oude pijn schopt tegen gehavende zwerfstenen. Een adem in je diepe land. Je braakt de kiltes, een aarzelend zoeken langs de wegkant. Een cirkel in je hand. Je telt de stiltes, die zichtbare lijn leidt naar jezelf … naar niemand.…

Langzaam ik benader en proef en niet hoeven te zijn genietende van oude pijn En daar was hij een andere, warme wind die mij uitademend vindt lucht die over mijn longen stroomt en de adem beneemt Blazende een kus een onbekende rust en ergens, ver weg Een stem verontrustend wie ik ben vertrouwdheid die ik ken maar blindheid die ik…

lang, heel lang geleden hadden vrouwen zeggenschap mannen eerden hen als draagsters van leven vroede vrouwen heelden ziektes met doorgegeven wijsheid en kennis van kruiden mannen behoedden hen langzaam, o zo langzaam moet oude pijn genezen éer Goden met Godinnen dansen zal zonlicht nog vaak ondergaan…

het was een zonnige herfstdag de lange schaduw liep voor me uit naar mijn oude woonstek daar kwam ik het verleden tegen stond leunend tegen ’t verroeste hek hier schoof een oude grens mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen met een zucht liet ik met weemoed los dat wij nog samen waren voelde oude pijn van zijn gebroken snaren in zijn hoofd…

Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen voor mijn oercontouren, een pen die een punt zet achter oude pijnen en haakjes opent voor wat mij mag beroeren.…

jou Hier op je graf En ik hou vast Aan wat niet is Aan toen En oud verdriet…

Niet voor de trotse man los Van de razende maan schrijf ik Op dit mistig papier Noch voor de verheven doden Met hun nachtegalen en psalmen Maar voor de minnaars, die hun oude pijn omarmen, En die geen lof of loon betalen Onachtzaam voor mijn vak en kunst.…

De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn langs alle paden vindt. Maar om de donkre nauwe bocht Wappert een oogwenk zijn gewaad. Mij blindt de glans van zijn gelaat. Hij had MIJ lang gezocht.…

laat mij je raken zei ik met mijn ogen ik ontbloot me, niet langer waken liefste voel je herkend laat alles maar zijn ik ben de nectar voor jouw oude pijn ik wil met je dansen door de nacht waarbij onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde…

laat mij je raken zei ik met mijn ogen ik ontbloot me, niet langer waken liefste voel je herkend laat alles maar zijn ik ben de nectar voor jouw oude pijn ik wil met je dansen door de nacht waarbij onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde…

pijn het rotgevoel maar ik weet eindelijk wat jij bedoelt…

Het donker dekt de dag toe als een deken de aarde krijgt vannacht een nieuwe maan zodat de oude pijn van het bestaan verzacht wordt en verjongt door dit nieuw teken Tot esbat tel ik nachten twee maal zeven maar onvermijdelijk breekt de dag steeds aan meedogenloos, hoe weet ik waar te gaan en wie te zijn en waarnaar nog te streven kil daglicht…

Als je eigenheid me verrast (en ik me plots verlaten voel) Hou je dan even vast en (na een schil oude pijn) Laat jou weer gaan (groei in all-een-zijn) Want de grens tussen jou en mij is soms schrijnend lastig Liefde zonder grenzen: mijn bodemloze, kinderlijke wensput Laat ons zichtbaar zijn voor elkaar!…

Zij blijft maar blindelings lopen langs grachten, kaden en plein, zonder uitzicht en zonder hopen, de hunkerende ogen open en brandend van de oude pijn. Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van steen en cement - waar de sterflijken samenhokken, bederf de adem doet stokken en elk geheim wordt gekend.…

Mijn hart verraadt de oude pijn. Alleen in dromen durf ik te bekennen, slechts in mijn dromen kan ik het je zeggen: “Ik wil zo graag nog bij je zijn.”…

En er was geen plaats meer voor ellende, Er was geen plek meer voor oude pijn. Je ogen vertelden me dat het zó moest zijn, Dat er een wereld was die ik niet kende. Maar dat ik er geen vreemde zou zijn, Dat ik er nooit meer kan verdwalen, Dat ik er alle goeds uit zou kunnen halen, Uit dat nieuwe land van honing en wijn.…

Ontdaan van wat ons scheidde staan wij naakt tegenover elkaar met elkaar, in elkaar want, samen één Staan wij op in het volle licht komend vanuit het donker van wat wij onszelf, elkaar, de natuur hebben aangedaan We verlossen ons van deze schuld vergeven ons onze denkfouten die daaraan ten grondslag lagen en schudden oude pijn van ons…

krijsend scheurt mijn ijzeren plooi mijn stalen boeien barsten open laten oude pijn in stromen lopen mij bevrijdend uit mijn gouden kooi ik zweef, ik vlieg, en grijp me vast; jouw omhooggeheven hand vlijt me teder op jouw strand tot de vloed mijn wezen wast schoon, door ‘t zachte zand gedragen lig ik, zacht rakend licht aan jouw innerlijk…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

Mijn onderrug één doffe pijn. Opstaan een moeizaam proces. Onzeker op mijn benen loop ik naar de badkamer. Wat ik voel in mijn knoken zie ik aan mijn gezicht: ik word snel oud. Sneller en sneller.…

het striemt, knelt en schrijnt vertwijfeld zet ze thee doet ze de was, gaat ze naar de wc krakkemikkige knie, bandage volgelopen enkels, ellendige bagage oud en wijs gerimpeld en grijs weet ze dat de pijn niet meer verdwijnt…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Want als de pijnen toeslaan, ben ik alleen maar lichaam. De geest komt in het nauw. Hij wil wel op de vlucht slaan. Maar heeft geen plaats om heen te gaan. Dan zoek ik naar een middel, voor wat vergetelheid, in mijn verhaal. Dan moet ik eerlijk zeggen, ik hou er niet zo van. Het middel is soms erger dan de kwaal.…