Alle inzendingen over Ruwe bolster

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

De ruwe bolster kan nog zo ruw zijn, er zal altijd sprake van een hart zijn.…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

Als een blaadje door de wind gedreven Zocht je naar de overkant En hoe je ook snakte om door te leven De tijd was rijp voor een ander land Ik schat je niet in woorden, hoed me voor zwart-wit Je was een ruwe bolster met oh zo’n zachte pit…

in de doodslag van taal smokkelde ik de laatste resten uit haar mond in besef wat ik had gered, wist ik dat het haar oude taal niet meer was alleen het alfabet ving ik nog op de nagedachtenis is een voorrecht mijn enige strijdmiddel is nu mijn pen en papier en teken letterkundige hoofden gerijpt in ruwe bolsters en getekend in zoetheid…

een naamsverschil waar ik niet mee zit ruwe bolster blanke pit stekelbolletjes waar dons om zit paars bloeiend alleen nog dit deze plant in berm, akkerrand slootkant is speciaal blij met Dollardklei komt vooral voor in het Oldambt niet zoveel elders in het land maar misschien laat hij zich niet zo makkelijk zien ze staan met vele…

langzaam en voorzichtig worden zij geschild geschoond en ontdaan van hun ruwe bolsters onbekende lagen zien het daglicht waar leven naar hen wuift en vraagt om ook uit te treden uit een levenlang verleden om ook de handschoen op te pakken in de veelal vocale strijd om het persoonlijk gelijk van recht op leven in eigen identiteit…

Je hebt geen ruwe bolster, nog minder een blanke pit. Je bent de man, waar ik mee oud worden kan, tenminste, dat hoop ik dan. Nee, ik zal je dit niet laten lezen, want als zo af en toe, de vlam in de pan vliegt, moet ik kunnen zeggen... ga toch wég man!…

"Ruwe bolster, blanke pit" wordt gezegd. Moraal van het verhaal simpel uitgelegd. Amanzimtoti…

ik heb sinds kort een eigen site waarop ik alle mannen scan ben op zoek naar mister right ruwe bolster, beetje Zen mijn site wordt vaak bezocht dus dat zit echt wel snor heb zojuist nog ingelogd en lang gechat met Cor het valt me niet echt mee wil scoren à tout prix wie weet neem ik er twee of anders gewoon drie de info up-to-date…

Hij oogt zo vrolijk frank vrij en fris, draagt mooie ogen in zijn barst kinderen vrouwelijk in zijn kruin ruwe bolster blanke pit kastanjes elke jaar kaarsen, statig alsof hij bidt ook vele onbekenden en daklozen kijk als schaduw en troostplek mee verworden tot deel van leven en dood.…

bolster blanke binnenzee…

ontstaan, ontsnapt aan de stroom van krachten in hun baan van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf weer tot faam macht in rijm, wel of niet verjaard in strikt of los verband, een golvend stem die haar ziel raakt, het kleedt het naakt het voedt, herschept als uit een oud getij scheurt de bolster…

(voor Brendan Behan) Hij die de wurggreep van depressie kende, hij hield het op de troost van whisky, hij dronk er zijn boosheid mee weg, tot zijn lever knapte als een luchtballon. Donderwolk uit de kraters van Ierland, kameleon in het brandende zand van de pijn, die voor een mens te zwaar was en bovendien de trigger tot zelfdoding (ook met…

ze kreeg het al met haar geboorte mee als kind op school niet te houden en bleek ze dol op woorden verzinnen onderwijzers lagen in een deuk bij werkbesprekingen en noemde haar spreektaal voor een kind ‘vindingrijk’ ze begon vroeg koesthouwers te slikken zoals ze medicijnen benoemde en schold jongens uit voor kutgrijpers en befbeesten…

Het bladerdak op zijn dichtst populieren op hun hoogst akkers op hun rijpst bolsters van noten en kastanjes op hun schoonst…

De avondzon verdwijnt langzaam aan de flanken staan loten met de jaren stevig verankerd rond een weerbarstig bastion haar schemer twinkelingen in half blind geworden ogen verraden een pittig karakter een lang uitgebloeide boom ontfermt zich nu (stok)stoïcijns over rijp gegroeide vruchten.. vier maal vruchtdragend, vijf maal smaakvol…

huid als een pantser beschermend, soms prikkelbaar veilig omhulsel…

Ruw als een bolster, waren kleine akkefietjes nooit een reden om zijn kar te keren. Niet mekkeren, niet neuten of klagen, maar hij zong wel zijn naïeve levenswandel in een doorgroefde blues, vanuit zijn kardinaalsstoel, als een mislukte profeet, voor ieder die zijn prullaria voor echte koopwaar nemen wou.…

De wind blies jouw geluk opzij De vorst daarop bevroor jouw brein De regen spoelde het verleden en wijsheid zit in hagelstenen Het strand bij laagwater is reuzengroot Een serieuze vloed ketst tegen de duinen Die hun inhoud echt niet eerder prijsgeven Pas als alle leven is vervangen door rudimentaire dood...…

openen zich de bloemen van de magnolia Ze zijn door zon van hun bolster ........ontdaan Het zegel van lente als door een hand -onzichtbaar-verbroken Witte sterren tegen 'n schuchter blauwe lucht ....zonder maan.…

nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ‘t mis wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggevlogen…

Je groeit uit in parasolletjes van vlinderende bladeren die het voorjaar strelen in de wind waarna ze loom de zomerzon begroeten donkergroen op termiek rustend schaduwbloemen vormen op het gras en dan verdrogen in hun vlammenspel als parachutes bolsters begeleiden die bezwangerd zwaar vallen…

Mijn handen houwen ruwe steen en ruwe steen – beeldhouwt mijn handen.…

aan flarden openkrabt de bolster uitvliegen.…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Toen mijn lippen jouw innerlijk begroeten ik je geurende nectar proefde over mijn tong je handen klauwden trokken aan mijn haren was ik even onsterfelijk voor eeuwig jong Als een boog lag jij gespannen je lichaam trilde alle gêne was verbannen je geilheid nog lang niet gestild dus nam ik jou ruw vloekend, gemeen hard en boos jouw lust aanwakkerde…

Grauwer dan bij 't woeste weêr, Troostloos hangt de hemel neêr, Grimmig zonder stormen; Aarde! ééns blijde en grootsch, Hoe ontdaan en doodsch Huiv'ren thans uw vormen... Wees gerust. In vlokkendans Lichtend uit al valer trans, Koomt om de arme leden Blankheids warlend waas, Blankheids sluiergaas, Blankheids kleed gegleden. Uitgesneeuwd…

ik laat me draven door de dag gedreven door een woord, een lach stuiterend struikelend ga ik soms overstag luistrend fluitend door de dag ontroerd nimmer beroerd soms ontroerd door een blote bast een bolster bruin bleek of oranje dan breek ik weer een garnaal zijn leven over mij laven vol genot…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…