Alle inzendingen over Stille vlam

Het trillen van een stille vlam die naar de wolken tracht. Het slaken van een ademtocht, het vallen van een traan de blik naar boven van een oog door God-alléén verstaan. De eenvoudigheid, het kunstloos waar der kinderlijke taal, maar aan wie plaats gegeven wordt bij ’t Englenlofkoraal.…

Het trillen van een stille vlam die naar de wolken tracht. Het slaken van een ademtocht, het vallen van een traan, de blik naar boven van een oog door God-alleen verstaan. De eenvoudigheid, het kunstloos waar der kinderlijke taal, maar aan wie plaats gegeven wordt bij 't Englenlof koraal.…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Wijl spreken zij doen tot het hart Mijn vleugels als avond bestard; Wijl uit hun stille vlam Een lonken plotseling kwam Als wijn-gloei, knoppen van rozen: Dat 's mijn metamorfose.…

Als we vrede van binnen hebben en dragen kunnen wij dat ook wensen voor de ander, en als we allen een stille innerlijke vlam bewaren dan vragen wij niet meer als de wereld aankan.…

Als de zachte gloed die kaarslicht kan geven Was jij een lichtpunt in mijn leven Helaas door ziekte werd jij gesloopt Niet de genezing waarop zo werd gehoopt Na een korte en oneerlijke strijd Was het uiteindelijk jouw tijd Door een stille wind werd de vlam gedoofd Hopelijk heb je gevonden, waarin je altijd hebt geloofd…

De onrust blijft en wakkert de vlam het besef van nog niet wakker zijn aan in het stille voorbijgaan van mijn jaren. R.J. van Tol…

het heden verbrandt illusies van verleden in vlam van liefde 8 juli 2010…

mijn nachtkaars gaat niet uit helder brandt zij in duistere uren haar kleine vlam behoed ik op dwaallwegen in mijn leven jaar na jaar hernieuwt zich het innerlijk vuur van Kerstmis .…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

Hij maakte een hart van goud Uit het zand, anders was er niet Niemand zag zijn stille verdriet Een teken van liefde, die ene, van wie hij houdt Toen de vloed eindelijk opkwam Was hij verslagen en aangedaan Het stilde niet zijn vuur of vlam En hij bleef zwijgend stilstaan Tot het hart zijn vuur bluste En hij huilde, zijn hart sloeg Vlak…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

zacht zoekt de vlam rust van de kaars die ik heb aangestoken op de achtergrond brengt stille nacht in gospeluitvoering herinneringen naar boven het kerstpanorama ontrolt zich met boom kerststal herders en schapen ik zie de ster zoals ieder jaar weer helderder met hoop op vrede die boodschap door velen gedragen ook ik was…

Vlaamse meisjes hebben net iets meer ze hebben streken maar dat kan me niet schelen o nee geef mij meer van die Vlaamse genen ojee ojee! Van politiek hebben ze niets te vertellen maar van je hoepsa dat lusten ze welle ojee geef me meer van die Vlaamse genen ojee ojee!…

En nog eens overviel Die stille stem mijn ziel: Daartoe ben Ik gekomen.…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal. Wij voelen hoe de wereld kreunt En onder onze voeten dreunt. Vlak langs de grond ontvlucht de dag. Al nader knapt de donderslag, En roder slingert 't bliksemvier Het heet verderf naar mens en dier.…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

de vlam was gedoofd de zuurstof was op jouw liefde geroofd door een egoistische snob. Ik zag je in de stad mijn hart vatte vlam het doofde direct toen ik zag met wie je kwam. ik zei je gedag je keek me vreemd aan Het was om haar dat je mij liet staan ik liep door met een gloeiend hart en wacht op jou met smart.…

Als een vlam zou ik warmte willen geven, niemand alleen laten staan in de kou. Aan jou, aan mij, aan het leven, laten voelen hoe ik van alles en iedereen hou. Als een vlam zou ik willen schijnen, een baken in het donker van de nacht. Voor de mensen, wensen, dingen die verdwijnen, en vergeefs nog op wordt gewacht.…

hoeveel boeken moet je lezen voor je begrijpt hoe leven de zwangere ziel vervormt en deukt hoe vaak moet je beminnen voor je weet dat zuiver wit alleen maar grijzer wordt verlangen doet je dromen van die ene die het duffe stof wegblaast en kleur bekent je ingeslapen dagen verft in tere lentetinten je plots met vurig vermiljoen…

ademloos lijkt ze kijkt ze in het kaarslicht doet haar ogen dicht adem in, adem uit om kijkt ze niet vertrouwt de toekomst ongedwongen ze zucht, vult haar longen vol met lucht en blaast het kaarsje hartgrondig onderuit adem in, adem uit….…

Schuimende morgen en mijn vuren lach drinkt uit ontzaggelijke schalen van lucht en aarde de opalen dag.…