Netgedichten

netgedicht (nr. 87.254):

In de stilte van de herfst

Blaadjes dansen laag
kleurig ballet in de lucht
pirouette valt

Wind streelt traag de kale
takken en fluistert geheimen van een aarde
die zachtjes loslaat, en ik adem mee met het ritme van vallende
bladeren, hun zachte aanraking op de grond een zachte spiegel van mijn ziel.

Elke druppel regen raakt
mijn huid alsof het fluisteringen zijn, een taal
die alleen mijn hart kan verstaan, en ik luister naar het ritselen
van dorre bladeren die zich kronkelend over paden en grasvelden verspreiden.

Unieke kleuren ontvouwen
zich als een stille explosie: diep oranje, rood
en bruin, een stille vlam die niet brandt, die mijn gevoelige
binnenwereld verwarmt en ruimte maakt voor alles wat ik voel, alles wat ik ben.

De schemering drukt zich
langzaam over het herfstig land, ik blijf stil
tussen het loslaten en het vasthouden, en glimlachend voel
ik hoe de vergankelijkheid mijn wezen opent, zacht, wijd, ontvankelijk voor alles.

Zie ook: https://catherineboone.blogspot.com

Schrijver: CB, 5 november 2025

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: jaargetijden

herfst

2.4 met 7 stemmen

175

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

CB, 3 dagen geleden

Nemo, Wow… je woorden zijn zo uitbundig, zo intens en rijk aan beelden, dat het bijna voelt alsof ik in een storm van indrukken wordt meegenomen. Voor een HSP kan dat overweldigend zijn: de associaties en mythologische beelden zijn prachtig, maar ik merk dat ik tussendoor moet ademhalen om alles te verwerken. Het laat me zien hoeveel emotie jouw reactie oproept, maar het is bijna te veel om in één keer te bevatten. Het is bewonderenswaardig en creatief, maar ik heb ruimte nodig om te landen in de stilte na deze woorden.

CB, 3 dagen geleden

Arnold, Wat een rust en zachtheid straalt jouw gedicht uit. Als HSP voelde ik het subtiele ritme van de vallende bladeren en de fluisterende regen bijna lichamelijk; het is alsof je me uitnodigt om even stil te staan en diep in te ademen. De manier waarop je de natuur verbindt met innerlijke beleving raakt me bijzonder, zonder overweldigend te worden. Het voelt veilig, teder en warm – precies wat ik als hoogsensitief nodig heb om te kunnen genieten van een gedicht.

Nemo, 4 dagen geleden

@Arnold_Roodmees:
O Arnold, als je wilt kan ik voor jou elke dag tien yogameditatie-oefeningen schrijven...

niet hier, als netgedicht, want daar heeft onze lezerschare onderhand de buik van vol.
En bovendien denk ik dat Catherine er na mijn duidelijke kijk op haar 'zaak' er voorlopig het zwijgen toe doet.

...misschien dat zij na Sinterklaas weer haar tweede adem heeft gevonden (hetgeen niet te hopen is...), maar ik wil je nood best verlichten - met alle soorten van eh...genoegen!

Arnold Roodkop, 4 dagen geleden

Tussen de haastige voetstappen in de stad is het geduld waarmee ik dit gedicht mag lezen een verademing. Fijn dat er mensen zoals jij zijn, die zo diep voelbaar een belevingswereld kunnen beschrijven. Een dankbare lezer.

Nemo, 5 dagen geleden

Ach, Catherine, welk een goddelijke heerlijkheid hebt ge met deze kleine zuchtende zuster geschapen...
of was 't de adem van uw ziel?...

Zij rust nu, zie ik,
ademt zacht in, ademt uit,
haar stem is overboord geslagen...
maar uit een uitgeslepen stemband,
rijst een atol op uit de eindeloze golfslag van der pacific, de stille oceaan

dromend haar zilte fluistering in een maagdelijk ademende tonijnenvissekom, jubelende speelplaats van menslievende dolfijnen
onder azuren hemelboog...

O adem hun adem, Catherine,
laat ons immer kwelen
van onze zachte minnehanden,
ik voel het in m'n ingewanden...
laat de stemmen dansen
op de frisse ademtocht...

kletsnatte zilte fluisteringen
van Afrodite die geboren is
uit een zucht, een ademtocht, een stille klank, van lorelei...

maar dan, ziedaar,
liefdesgodin Afrodite
danst ademloos
de hemel in
op de Olympus
naar vader Zeus

Geef je reactie op deze inzending: