Alle inzendingen over UITROEPTEKEN

In mijn angst zocht ik naar woorden die boekdelen zouden kunnen spreken ik vond ze niet mij restte slechts een uitroepteken…

onnoemelijk zijn de telgetallen waar de traptreden van de getallenladder steunpunt vinden maar vatbaar is de einder niet het uitroepteken bij elk flardje nieuwe zichtbaarheid is ijdel: mensenwerk…

een laatst bericht verschrikte ogen in een wit gezicht toch schrijven letters door in zinnen vol wanhopige gevoelens maar het uitroepteken blijft nog steeds in dikke mist…

Een vraagteken geplaatst om het leven te begrijpen een uitroepteken neergezet om erover na te denken aanhalingstekens ter stipulatie komma's om er mee verder te gaan plus er komt nog meer soms is een uitroepteken op zijn plaats achter dubbele punt zet ik waarheden puntkomma geeft voldoening < is het of > ongeveer hetzelfde of verband…

UITROEPTEKEN! UITROEPTEKEN!…

Ik pers de vrijheid van het nieuws niet meer uit mijn pen De dag dat ik dat blad heb omgekeerd kon ik zijn wie ik ben Ik schrapte in primeur geijkte woorden als naar verluidt En dronk - tussen de regels - mijn laatste uitroepteken uit Toen wist ik zeker dat ik me niet meer vergissen kon Naar verluidt geen nieuws en ik…

Uitroepteken! Op rotte peertje lijkt de grootste knurft De ander op een appeltje met schurft…

vader kocht ooit een verzameld werk een bundel gedichten van degelijk merk bij wat hij mooi vond zette hij strepen een enkele keer een uitroepteken bij tijd en wijle herlees ik die zeer summiere biografie in een code van strepen en stippen steeg het water hem naar de lippen…

De wegen had ons in lettergrepen in de greep maar woorden verbonden ons gevoel tot een zin het verlangen duidden we met een uitroepteken om zonder vraagtekens te verlangen naar ons begin.…

ik weet dat je mooi bent maar het misschien niet beseft; ik weet dat je je alleen voelt maar het toch niet bent; wij zijn meer dan alleen letters en tekens; er schuilt verdriet achter elk woord, achter elke zin; we zijn echt, we zijn mens, we kunnen elkaar aanraken, liefhebben, strelen, kussen; waarom zijn we een vraagteken en geen uitroepteken…

vader kocht ooit een verzameld werk een bundel gedichten van degelijk merk bij wat hij mooi vond zette hij strepen een enkele keer een uitroepteken bij tijd en wijle herlees ik die zeer summiere biografie in een code van strepen en stippen steeg het water hem naar de lippen ----------------------------------------- uit: 'Goejanverwellesluis…

Een uitroepteken op vier poten. Hij schiet voorbij. Voorbij geschoten. Hij glipt staccato tot hij stokt, door spleet of schaduw opgeslokt. Daar is hij weer, een voorpoot trilt, een siddering, kop opgetild en uitgeschoven, ingetrokken, verschenen en meteen vertrokken. Vol in de zon, weg in een nis, flitsend en stil. De hagedis.…

Met zo hier en daar een komma, een accent en soms zelfs een uitroepteken! Alsof het nog nooit bedacht was.…

Onder een grote witte pluim - in de vorm van een uitroepteken - zie je alleen een schipper achter het levensstuur dat hij vasthoudt alsof het om het allerduurste cadeau van Sinterklaas gaat. En zo is dat. Hij leeft! Dus: pak uit en Carpe Dium! Vandaag is het altijd 5 december.…

ik had geen woorden nodig je handen werkten alfabetisch af wat ik in zinnen aan jou wilde geven toen jij je dubbele puntjes had gezet de komma's als voor even onderbreken kreeg eindelijk mijn hoofdletter een beurt trema's en accenten circonflexe zijn we vergeten maar jouw uitroepteken als een vraag naar meer is me tot op…

Een handtekening als een punt het uitroepteken duidt het plezier jouw lach tekent mijn vraagteken dat geluk wat jij kon verleidde. Tranen zijn er alleen voor jou zij vloeien droog over mijn wang mijn poriën zijn als een spons zij absorberen het verborgen voorval.…

Laten we een uitroepteken plaatsen, een puntkomma schrijven maar geen punt zetten want die doet de deur dicht. Laten we ons naar de loopplank begeven. Jij gaat aan boord terwijl ik mijn zakdoek pak of net andersom. Spijt moet een optie zijn, onvermijdelijkheid biedt geen hoop. Bezinning is niet altijd een zonde.…

aangrijpend het onwelkome bericht gedrukt op zachtgroen met klaprozen dat Dood ook in het voorjaar actief mysterie is waarvoor zij zwichtte de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten…

gedragen binnen kader keurig naar verwachting ietwat bleek vlak voorspelbaar middelmatigheid Wat ben ik dankbaar dat ik de deur ken naar mijn dubbelleven mijn parallelle leven Een leven doordrenkt met passie overgave bombastisch instinctief een leven waarin ik exponentieel leef uitvergroot als een lyrische drugstrip een uitroepteken…

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…

Wanneer besef je dat een uitroepteken je moederschap bepaalt, de punt verandert in een oog en jij vraagtekenend de nieuwe draad. Vliegend word ik verder voortgetrokken langs kiezelstenen, lettergrepen, handgebaren, namenreeksen, twee ongelijke schoenen in de hand.…

buig het recht tot uitroepteken geloof in wat je kan het kost heel veel kracht misschien wel veel meer dan gedacht maar leer je lessen laat je niet nog eens stressen maar laat zien dat je niet bent bezweken zoals men had verwacht toon hun en jezelf je verborgen kracht sta voor jezelf sta je man!…

Niets te zwijgen dan een uitroepteken! De bladeren vallen vroeg dit jaar ze zijn het ademen doodmoe in mijn longen rookt de industrie walst het staal van hoogovens.…

dit wordt een uitroepteken in de ruimte waar woorden voor het eerst hun klank verkrijgen. dit wordt een vuist van ingehouden hijgen.…

tot ze in geladen stilte uit het zicht laveren waar ze vervagend het allesomvattende in scheren zonder tastbaar bewijs of enig achterblijvend gewicht een komma, een uitroepteken! Een blik over mijn lenzen.…

weert gent overloon sneek en dinxperlo leidden niet tot erkende uitzaaiing ik heb geen harde data inzake rendement dansen wel ja op fijne sprieten weinig vaste worteling begroeiing na dartel kroelen in gevoelige brieven die er bij simpel klikken uit sprongen snedig met droge kuise kusjes nat thuis nog gedrukt op monitoren geen vraag veel uitroepteken…

slapen tussen dunne levensletters van een geschiedenisboek dat jij verzint in de dwaalnacht die zonder woorden is mijn lijf raakt verstrikt in het naakte alfabet enigszins beneveld , niet zonder dromen verdwaal ik tussen wulpse verlegen komma’s onduidelijke leestekens wekken mij in de ochtend maar jij blijft bij mij, intieme schets als een uitroepteken…

Ik kijk vol ontzag naar de stroopceremonie: Leeg blik op de weegschaal, grote lepel in stroop gedrukt, handig gedraaid, traag blik vullend, abrupt met snelle beweging uitroepteken, de deksel gaat er stevig op. Pudding, custard (met de c als g), suiker in papieren zak, zout dubbel goed verpakt.…

mededogen gevoeld in het land voor Samuel Paty en de onschuldigen omgebracht in Nice ik zou het willen uitschreeuwen om het verdriet zo groot, vele tranen snikkend tegen de angst, want die is verstikkend letters op papier letters, woorden die vragen, schreeuwen om geschreven te worden ritmisch opvolgend stilte van de punt of de komma uitroepteken…