Alle inzendingen over VERZINKEND

Avondrood verdwijnt achter duisternis, waarin lichtstipjes glanzen; zijn ze op onze aarde of ergens in het heelal?…

woestijnmonniken verzinken meditatief in oase-rust…

van tierelier tot goudple4 ben ik altijd van 66 klaar bij 't 7 van de appelmoes verzink ik diep in mijn ged88…

Waar ik herleef, in sleur verzink, met graagte samen elk moment een teug genoegen drink.…

in een trilling van licht blinkt de wereld zijn winterse schijn laat klaagzangen zwijgen verzinken in stilte kerst zal ingetogen zijn…

Waar eens met zweet bij zwoegende eenvoud brandgrage veengrond werd afgegraven, schept een bos- en waterlusthof gaven voor allerhande mensen, jong of oud. Kleine huizen in het vreugdewoud mogen moede, voldane zeilers laven. Heerlijk zwerven rondom vredige haven blijft wild beleven, ofschoon steeds vertrouwd. Avondglans verspreidt zich langzaam…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

De heuvel glanst in teer gouden avondlicht; een wijde den op het zacht glooiende veld waakt over ruig struweel, dat fijntjes welt, kijkt naar het verijlende vergezicht. Voldaan bloost de zon, moe van haar gewicht, geeft de stad zoele streling, die rust vermeldt, terwijl alles met schemerpaars versmelt. Daarin soezen verzonken werk en plicht…

Valt de wereld van mij af, waar de sterren blinken laat mij in der liefde graf in Uzelf verzinken.…

de dichter verliest zich in louter mijmering laat wat hij ziet verzinken in zijn innerlijk dromen laten zich vertalen maar alleen wanneer de tijd er rijp voor is...…

Achter glazen muren het cirkelend zingen van duizendjarigen en laatstgeborenen; vanuit dieptezuchten een innerlijke keuring, wat zal verzinken in hoog biddend lijden.…

Al uw liefde en hopen Verzinken.…

verzinkend in onze duisternis weten we de wereld wijken wat van de wereld rest het ruisen van de regen het suizen van nachtelijke treinen die door onze dromen glijden de warmte van ons eigen nest…

In de wintertuin zie je slechts dorre plantjes, die slap neerhangen; één lange steel staat rechtop, daar bloeit hoog een gele roos. Een hoge kerstboom verspreidt 's avonds zijn schijnsel over boerenland, geeft naar oud-germaanse wens licht aan bezaaide akkers. De koordirigent wiegelt losjes in de maat met heel zijn lengte; alleen dat…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

Zij zal niet in gekte verzinken. Zij streelt de muren van de Martinitoren. Haar anker tot de werkelijkheid.…

Ik wekte Hem op en riep: 'Bekommert het U, o meester, niet, Dat ik verzink, verzink?' Hij, opgewekt zijnde, bestrafte de wind, Die aanstonds liggen ging. Hij sprak tot de golven: 'Zwijgt, weest stil!' De golven legden zich neer, En er werd grote stilte.…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

wakker zijn hangt aan de ochtend als krieken uitgestrekt beweegt meedraaiend met de middagzon die naar het westen toe begeeft het rustend traag verzinken achter bergen in de zee kus ik mijn lief naar hemelsterren en het slaapzand gaat niet mee…

Samen aan het water hecht ik mij aan 't wonder van je kus bemin ik de streling van je ogen en verzink in de tere boezem van je hart je spreekt woordeloze liefde en voegt de tempel van je lichaam naar de mijne Ik wist niet beter dan dat 't altijd zo geweest is…

Een stad gegoten uit beton trams uit ijzer, de vrouwen lijfjes als colaflesjes hier dan vreemdeling te zijn zoals ze al eeuwen op de terrassen zitten kijken momenten verzinken in de zwierende taal, passeren als sigarettenrook --------------------------------- http://verlorenwoorden.web-log.nl…

Ze komen dan van ver, vanuit verzinken in poel van droefenis en tegenspoed. Maar plots schijnt dan de zon over de daken en doet die droefenis ineens weer staken.…

Misschien wanneer je op een avond langs het strand loopt mijmerend over de zee die steeds weer land verplaatst en wast nadat zij nieuwe golven vond in haar verzinken zul je begrijpen dat er ook een morgen komt al heeft de nacht mijn schaduw nu gedoofd…

Verwachtingsvol zijn de ogen die naar me staren als ongeletterdheid de dorst is van trouw laat me dan maar zwijgen om slechts met denkbeelden te zeggen dat de avondzon zich laat verzinken in de diepte van mijn Wad en in de wolken lees ik de spiedende nacht die met hun witte rook de bazuinen vullen met adem van het eindeloze tij…

akkers liggen gerooid maar voldaan in het goudkleurend avondlicht ik verzink in het vergankelijk beeld van groei en vergaan overpeins hoe mijn kleine bestaan verlopen is wat er na de dood van mij nog over blijft misschien wel verder leeft en of er ook iemand te wachten staat in het ooit gedroomde hemels licht…

Als de naakte waarheid gekleed gaat in spiegels van de ziel Als door een magneet keren de gedachten elke betekenis om die ik aan iedere boodschap geef Ze raken me aan en diep verzink ik in het tochtig gat van het eigen zijn onwetend in een wereld onmetelijk en te groot voor het menselijk oog: De iris is als een kosmos…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…

Alsof gordijnen steeds sluiten en spiegelbeelden verzinken waar ik ben en waar ik nieuwe woorden zoek.…

in dromen te verzinken. Had ik mijn fiets in orde kon ik naar Katwijk rijden, De straat Van Duivenvoorde zou ik dan niet vermijden. Ik drink nu Coca-Cola waar stukjes ijsberg drijven, en ben gelukkig solo gedachten te verdrijven.…