Alle inzendingen over Ver licht

de lucht hangt trillend gevangen landerijen warmvlijend warmdroppels in verschiet een ver licht verlicht de einder, het knettert op de middengolf blikskaters, daar is het gedonder…

Mijn ster straalt als een ver Licht en als nooit tevoren voortaan over de mensen dichtbij mij voor hun wensen van vrede en liefde en van leven, vrolijk en diep boodschap met reden tot verbroedering mensen gelijk aan elkaar voor even maar straalde mijn Licht tot elk mensenkindgezicht.…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

als een veer licht als de kleine zwaluw altijd op de voorsteven van de doorleefde zonneboot…

Wachten, op de treinbus De trein, een technicus Kiosk koeken, lauwe koffie, dure prijzen, euro's lichter Zonder te reizen Twintig kilometer per trein, iedere dag weer Een kilometervreter de trein, vertraging Vijf, per maand ongeveer `t is weer zover; gestrand, tot dusver, niet ver Lichte treinen, zware lasten…

Mooie vogel, vaarwel door de storm je nest uit elkaar vlieg je weer weg uit het zicht, ver, geen veer, lichte ruis of bericht. Al eerder voelde ik je gaan, je gehaastheid, geen tijd meer te vertoeven, 'k zag plots een patroon in je houding, in groeven. Maar geen spijt, want al wat we gaven en kregen ruim naar behoeven.…

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

een goed gedicht is meestal niet zo open biedt niet dat klare rechtstreekse inzicht drijft je soms tot wanhopen de zon komt trouw op in het verre oosten brengt elke ochtend weer vers licht toch blijft dat wat voor jou was gesloten nog steeds een beetje onderbelicht zoals je in een oude schelp haar verlaten zee meent te horen zoals…

licht andere potten te breken, waarin de weerstand allang geslonken was.…

)licht!…

Ook al zul je zwijgen ogen spreken immer de taal zo eigen wil licht niet bestaan zonder schemerzicht doch blijven stralen boeien wanneer verleden verlaten is en morgen wederom wordt ontdekt en opnieuw…

ik plaats de woorden hier en daar maar waar ik ze ook zet het blijven woorden naast elkaar niveau niet je- van- het gammel als een oude fiets een sonnet met lekke banden luchtig ledig helemaal niets poëzie met losse handen buiten zinnen ben ik zelden in de regel helemaal niet ik schrijf niet om te vergelden geen exploitatie van verdriet…

hoe meer hoe minder wat ze gaf was dat ze het luchtledige om haar gewelf voedde met de leuzen uit haar hoofd merkwaardig zoals wolken botsen en de donder zijn pijn ver-licht, zo kon ze zijn zoals het weer de piano bedient op de toetsen van bladerdeeg een broche op haar vest en krulspelden die de volgende strijd ging voorspellen,…

Aan de vijver, waar ik wacht zie ik van oneindig ver licht weerkaatsen van een ster in de spiegel van de nacht. Op zijn wieken brengt de wind met een toenemend geruis de geluiden om hun huis het vertrouwd geknars van grind als wie ‘t buitenlicht ontstak kalm terugkeert op zijn schreden. 'Zal ze kijken, daar beneden?’…

Ik, Ik wacht, wachten, Ver van het licht, Ik wacht, In de donkere nacht, Terwijl het dag is. Ik probeer door te lopen, Te rennen, Al rokend of straalbezopen, De weg beloop ik schokkend en stokkend. De weg die ik zou moeten gaan, Is, van hier, Ver vandaan. Ik probeer het licht te zoeken, Maar het lukt me niet.…

verborgen licht in het middelpunt verscholen vlam gevat kaarsvet druipt dansend vanuit een eenzame nis diep in de muur houvast lief vergezicht ieder uur verlaten ligt de straat in tranen nacht huilt inscripties in houten tafel labyrint beschermt ons raadsel laarzen vies in dit atelier niet voor maar na het gevecht touche woord voor…

het uitzichtloze is nu dragelijker daar er licht schijnt aan het eind van de tunnel heel even verstoorden pennenlikkers de balans door mij te beproeven middels een koekje van eigen deeg en omarmd door engelen vervolg ik mijn pad met lichte tred…

't Licht streek contouren Jouw maanverlichte huid Jouw ogen glanzen Dansend vuur Hemelse twinkeling De schittering in Schoonheid Heerlijk jouw lijf Jouw weelde Zo puur Nacht van verlangen Jouw maanverlicht gezicht Gracieus en sierlijk Zacht gekust 'k Voel jouw genegenheid Mijn handen strelen Zachtheid 'k Wil mij in jou Verliezen…

Toch is het hem, alsof de hemel dieper wordt, Wanneer die lichtzuil in 't omringend duister schiet: Zo doet een vers alleen 't vele des levens niet, Maar 't enkele in ons, dat oneindig is, beseffen.…

Wanneer kunstmatige lichtbronnen huiskamers en straatbeeld overnemen, begint er een nieuwe tijd: beelden van groter wordende schaduw komen dichterbij, het donkerte ligt op de loer Ik volg mijn hart en keer terug naar het land van dromen en wensen, een ver-licht nabij.…

Zij kijkt naar het licht van een ster die fonkelt ver. Zij verwondert zich.…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…

Ik wil mezelf zijn maar ver weg van de mensen die me kennen weet ik niet meer wie dat is Ik wil van mezelf houden maar ver weg van de mensen die van me houden weet ik niet meer wat liefde is Ik wil schreeuwen maar ver weg van de mensen die naar me luisteren ben ik mijn stem verloren Ik wil mezelf zijn maar ik weet niet wie dat is…

ik kan je niet meer volgen je bent weer ver weg van mij…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…

Ik hou van zwarte versgeploegde aarde vettig het ploegmes glimt er nog in na…