Alle inzendingen over Zij fluistert stilte

stilte ……

Jij met die twinkel in je ogen jij met die lach op je gezicht jij met je mooie karakter daar ben ik voor gezwicht Jij met je leuke dingen jij met je gouden hart jij bent nog steeds heel bijzonder jij bent het die mij verwart Jij, ik moet je vergeten. maar ik kan het niet jij, hoe moet ik het zeggen? Jij doet me veel verdriet.…

De stilte fluistert over het wonder. Het wonder aan de wortel van het bestaan. Telkens zoek je naar goede gronden. Maar het is de aarde die zwijgt, want zo als het gaat is het altijd al gegaan. De natuur kent zijn regels en maten. En slagmaten als het soms zo moet zijn.…

luister luister naar de stem die fluistert die je fluistert dat je leeft door de stilte van het duister toen je niet meer zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor je pijn luister luister naar…

luister luister naar de stem die fluistert naar de stem die fluistert dat je leeft door de stilte van het duister je niet zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor jouw pijn luister luister naar de…

De stilte fluistert woorden gegoten in kristal De stilte breekt de kleuren van iedere dag die komen zal. De stilte vraagt een antwoord op vragen die vergeten zijn. De stilte draagt ons schuldgevoel De stilte doet zo’n pijn!…

Stilte in jezelf. Alleen de ziel fluistert zacht. Dat geef je weer kracht.…

Gulle golven geven wat de stilte en de zon niet veranderen als de dode wind fluistert en bemanningen zwijgen omdat de zee hun offers niet meer wenst…

Zoals de stad bruist fluistert de koningin, zo de drank stilt, smelt het donker te samen de nach, de nacht tot dan, wachtend op mijn koningsdag…

knielend in het nu koester ik de stilte mijn adem fluistert ritmisch in het voetspoor bij iedere onverdeelde stap de kunst na de marathon is verschuiven wat gewoon is…

in de diepste stilte fluistert ergens een stem in de somberste duisternis gloort een voorzichtig licht en als het gordijn wordt weggetrokken horen en zien we hem…

tot liefhebben bereid draait hij duiven naar het drijvend licht en naar het nevelgeroep uit warme handen waarmee hij decemberwind verovert zoals de boogschutter die zich naar de zon richt in het ochtendland van geboorte waar zeldzame vogels naar de lucht grijpen en het begin van de winter bedekken met donzige veertjes…

ze heeft de zee gekust wijl haar ogen dronken van verlangen over de deinende golven naar de branding staarden ze heeft de zee gekust met schelpjes in haar beide handen zand tussen haar tenen de wind fluisterend in haar oren, wapperend haar haren ze heeft de zee gekust denkend aan hem die ze zojuist een groet bracht haar vriend nooit…

mensen die in stilte willen wonen, zonder wanhoop van dat zonderlinge, eenzame, van dat leed omdat ze de dood steeds horen fluisteren met die fluisterende stem die iedereen kent.…

Helende wind draagt mildheid verstrengeld tussen de takken van haar beleven Stilte fluistert zwijgend, kussend, sussend, strelend....!…

Ik hoor alleen het kraaien van de haan regen die tikt tegen het raam wind fluistert in het ontwaken van de nacht als zachte bries over het glooiend landschap verdwijnt en stilte zich onttrekt aan geluiden van de ochtend is de stilte verdwenen en begint een nieuwe dag…

in de eeuwige galm van stilte waar woorden verloren raken vind ik ruimte om te luisteren naar het onvergetelijke leven voorbij de grens van het geluid vormen gedachten de beelden van de mensen en de emoties die mij de dagen kleur geven zo bront in mij de herinnering een brug naar de eeuwigheid die wat mij gisteren betekende aan de…

Het lied van de stilte is zwijgzaam en koel het is er alleen als het luistert tussen regels laveert en naar binnen keert en onhoorbaar for your ears only fluistert…

De ochtend is als de as op jouw lippen en de nevel die de stilte draagt waarin ik slapeloos de tijd verstop omdat jij dromen fluistert en ik dromen wil over het einde dat de nacht beloofde…

de nacht opent de deur van stilte onthult haar geheimen maanlicht fluistert betoverend de aarde luistert zachte golven dragen mijn ogen naar ongeboren licht van het morgenland…

mijn handen steek ik uit gedragen door vragende armen kom maar, fluistert mijn stem ik til je naar mijn rozenbed zal je tere huid verwarmen ik strijk langs je kwetsbaar lijf mijn ogen op je gericht verlegen zie je naar binnen dat verraadt je glimlachend gezicht kom maar, fluistert mijn stem voel de stilte in ons dalen kijk ook naar…

fluistert thans in iedere nis Van stilte, leed en droevenis…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

De stilte ontneemt mij mijn woorden, en fluistert zacht in mijn oor. Ik luister goed naar het ruizen van de wind, het zwiepen van de grashalmen tegen mijn gezicht en de dag die overgaat in de nacht. De stilte en rust neemt mij in haar armen, ik voel de geruisloze stilte bewegen in de schemering.…

waar in het duister de zoektocht naar mijzelf in verhoopte dromen ik verlies aan de nacht raakt mijn toekomst sterrengeruis fluistert de stilte intens verdriet tot die breekt in de val der wensen haar schicht voor eeuwig het leven laat gaan…

weemoed knaagt in kansen gemist omhels het verlangen, de tederheid door strelende woorden recht uit het hart fluistert de stilte, genegenheid verbergt jouw verdriet de schreeuw van tranen hernieuw de toekomst, vergeten dagen…

wat als niemand hoort tranen verdwijnen in de ruimte alsof ze niet zijn geweest wat als niemand luistert tere sterren fluistert in je oor wat als tranen verder gaan dan de pijn verder dan de zeeën als liefde stilte rust ooit de waarheid zijn…

Waar de Amstel van oude dagen fluistert En in het voorjaar Cobra’s kleuren draagt Verheft de stad zich luid en duidelijk Nabij, maar net genoeg veraf gelegen Hier wint de stilte van de stenen En wordt bevrijd gezwegen…

Vuur dat fluistert, vuur dat leeft, neemt en geeft, neemt en geeft. Dat wat dooft, wordt ook ooit weer ontstoken, Een perfecte balans die nooit wordt gebroken. Vlammen dansen zonder einde, de kosmos ademt in stilte voort.…