Alle inzendingen over aanspoelen

aanspoelende moeilijkheden afkalvende zekerheden bij aanvang van het leven is garantie op de toekomst niet gegeven…

Die in het donker Licht was, Licht is, En zijn zal Die klaar staat Om mij te omarmen Als ik aanspoel Op het strand van De eeuwigheid…

Dicht opeengedrongen hangen lichtgrijze wolken koel en zelfvoldaan boven de weidekreek die aangename dreiging laat waterrimpels blij huiverend voortglijden naar verhoopte ontmoeting in het wiegende riet vinden ze hun bestemming die allerlei vragen en oneindigheide bewaart.…

Op de foto kun je zien, Wat wetenschappers bedoelen, Als ze schrijven Dat bultbuiken aanspoelen. Bij de man op de foto Staat zijn buik op springen, Omdat hij bij leven Het eten niet kon bedwingen.…

Woorden die aanspoelen Als in een lauwe branding, Niet verwoestend, eerder Verdraagzaam dan agressief, Probeer het levensgevecht Zo eens aan te gaan - Niet op de toppen Van door woede gekleurde Schuimkoppen - Maar met de deining Van andere golven Die je vredig stemmen In de jou gegeven tijd…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

Telkens en telkens opnieuw wil ik me in jou verliezen, totdat ik bij dageraad zal aanspoelen op jouw strand.…

Beeld en pas vertragen tot nacht Lange wacht getijden van gevoel gewoel tot ik op de dag aanspoel verloren tussen jouw waarheid en de mijne Toch doorgaan, de blik achterom verankerd... deze dag doorstaan Ik heb geen kracht Schemering, wacht...…

liefde vindt een weg als water in snelle beken verlangen valt doorlopend op het dak met iedere tik, takken, bladeren alles druipt van dikke druppen regen roept ritmisch, neem me mee, naar waar we onderkennen wat boven water niet kan bestaan geven we ons over, spoelen aan we golven, we komen, we gaan we stromen, samen, als één zijn we…

jouw nagels in de palm van mijn hand jouw tranen golvend op het strand eindeloos wil ik aanspoelen, de branding voorbij een zon gaat onder weerkaatst de maan in mij oorzaak van eb en vloed ik zoek geen spijkers meer want jij liet mij zoekend staan in een laag water een einde vraagt om een begin…

Ik adem in, ik adem uit, ik weet dat de zee op het strand blijft aanspoelen, en dat bloemen zullen bloeien om weer te verwelken; ik weet dat de zon hoog aan de hemel verschijnt en uiteindelijk daalt maar onveranderlijk staat op mijn netvlies gebrand jouw gezicht dat met de mooiste open lach naar mij toe straalt.…

Neem mijn hand, neem mij mee, ver over zee, laat ons aanspoelen in dat land... ...ons dromenstrand. Met jou wil ik gaan.. ver over die horizon het punt waar mijn leven stopt.. en jouw leven begon..…

gestroomlijnd drijven op dragend water de kust bereiken en aanspoelen op het strand het luie lijf koesteren in het zachte zand tijdloos wachten op vloed op wassend water in warme stromen steeds dieper verdwijnen in voedend water ademloos overleven stilte in een wereld onder water verborgen bodem van bestaan…

Tijd is als de zee oneindig verre deining in hoog en laag aanspoelende vloed woedend als branding ebbend verdwijnend met regelmaat en rust, perpetuum mobilé van levensritme.…

ik doe dit op gezag van Notre Dame de Paris beweert zij en ontbloot haar beide borsten tepelhof wordt hostieschotel wijn verandert zij in water ik zwem naar haar toe zij vangt mij in het eenmazig net en ik wentel mij in de gewijde maalstroom van haar maanloze meer en wanneer wij aanspoelen in de kleine kamer van het Bel-Air bidt…

Levend onder palmen op een verlaten eiland Zoute zeewind prikt de smaakpapillen op de tong De voeten in het aanspoelende oceaanwater Languit liggend in het zonnewarme, gele zand Jagend en vissend om de voedselvoorraad aan te sterken Af en toe een Amazone voor de vleselijke lusten Het leven hier is primitief, maar toch een paradijs Waarom zit…

Het intense afscheid dat cirkelt als een onwerkelijk bestaan met gevoel dat blijft aanspoelen zoals jouw warme omarming met persoonlijke herinneringen via de handdoek tijdens het afdrogen.…

De dagoever vrees ik niet, noch het aanspoelen uit de droomzee of het felle licht van de bestaansformule. Immers, de werkelijkheid is grootser.…

ik zag de nieuwe boeken in een kleurige vloed van spraakmakende titels aanspoelen uit de wit kuivende zee van literatuur met stevige deining in de heersende westenwind krulden zwarte letters de kletsnatte rug het leven in verhaal van de schrijver terug met boek en broodje in de hand lag men op strand te smullen van kommer…

Ik heb me vergist, het was een fantasie Er is niemand die ik zie Alleen het strand En golven die aanspoelen Ik voel geen hand Zie geen mooie ogen Nee, mijn fantasie heeft mij bedrogen...…

jij en ik zitten tegenover elkaar kijken samen in onze ogen en daarmee in onze ziel je blauw groen herinnert mij aan de zee, de zee ik verdrink er in de aanspoelende golven strelen jij bent zacht, een zucht die mij leven schenkt op de duinen van jouw lippen geen helmgras maar teder mos, dat wij kussen met open ogen een overweldigende sensatie…

Ik schrijf met zeewater lege, schreeuwerige gedichten meng inktblauwe gezichten die afdruipen in bleekwater ik neem geen genoegen met het krijsen van de zee wanneer het water lonkt tekenen zich witte dansers maar ik laat me niet vleugelen als een kostbare zilvermeeuw de zee zou een cadeau moeten zijn aanspoelend, warm en zoet zwemmen…

Daar wil ik aanspoelen kruipen in het zand tot ik amechtig me kan koesteren aan jouw stillende borst van liefde.…

De lichte buit begeerd de vogel weerloos als room geschept gelegd tegen zijn huid aanspoelend in een golf van bloed ontroering de kerk zet in de zon haar bakens uit.…

je richting bepaalt je overleeft je weet hoe dat moet dat wat zich als patroon herhaalt voelt als muiterij Het blijft gaan en komen diezelfde golf van gemoed als een kind die een som maar niet snapt een onzichtbare leermeester in de spiegel wijst streng en onredelijk op je tekortkomingen je haren vergrijzen door de jaren aanspoelen…

morfosen aanspoelend adem zilvergrijze luchten glijden sopranende zuchten saxend water zand en luchten zingt in tinten zo zachtaardig klankt vis en vogel waardig zie de golven ploegen aarde bewegen zicht ademend verglijdt de strijd in ontheemde tijd…

Ik tuurde even in je ogen, op zoek naar leven om het mijne zin te geven, opnieuw hoop te beleven voor een eeuwigheid kon ik niet voelen, in het duister woelen een kloof waar het verleden niet wou opgeven en een toekomst angstig weg bleef zweven liet hartstocht lamlendig afkoelen alvorens jij kwam aanspoelen voor een eeuwigheid kon…

en dansen de rozen weer terug naar het land tot ze aanspoelen op het koude strand? er liggen rozen op het strand mooie rode in de knop zoute tranen in hun knop er liggen rozen op het strand nog lang niet tot bloei nog lang niet volgroeid…

Donkere schepsels gedrenkt in olie, overal op het strand, vogels sterven door het eten van vervuilde vissen raken vervuild door aanspoelende olie. Op dit trotse strand liggen honderden, duizenden olieslachtoffer zwak en bang zomaar eenzaam stervend in het zand.…