Alle inzendingen over bakenende

Bakens Het leven kabbelde voort en voort geen storm of tegenwind maar plots geheel onverwachts een echte wervelwind Alle zeilen bijgezet niet kopje onder gaan het rustige gekabbel maakt plaats voor zweten, zwoegen het overleven aangehaald De bakens worden nu verzet van rustig naar krachtig sturen laveren door de ergste storm…

Jij en ik, Bakens in De wereldzee - Alles verandert, Uur na uur, Maar niet het gevoel, En wat ik ook Tegen je gezegd heb, Met te weinig woorden Of misschien wel te veel, 't Is nooit wat ik bedoel…

Ik wil niet terug naar Joop den Uyl of Drees maar kiezen wij nu echt voor zo’n regering? naar welke nering zetten wij de tering? wij snijden in de zorg en in ons vlees Gelukkig komt aan elk gezwalk een ende hoe breien we een end aan Balkenende?…

blauwe water van het uiterwaarden land spoelt de dag de hitte naar de overkant, de rand van de rivier gehuld in haar zilveren papier er zijn geen levenden en geen doden meer zij zijn voorbij de horizon op veermans boot gekeerd de kribben in de levensloop meanderen langszij het visserslatijn voorbij overdrijven in het winterbed de bakens…

het moment bleef gehuld in vooravond onthield zich van voortgang in verzet tegen koers en bakens om het gewicht van hart en ziel en aan het onbewaakte voeteneind lag in een onbetreden land het goede met mate en het ongewisse voorbij de Rubicon…

Bomen zijn de parels in de natuur met hun verscheidenheid in blad en vorm zo puur zij geven ons zuurstof om te leven en zijn de bakens langs onze wegen statig zij aan zij gaan ze als ogen volgend aan onze blik voorbij…

ze heeft zich in het huis geplant omringd door stekken cartoons en orchideeën er wordt gegroeid zegt ze vastbesloten geeft nog eens het water rond het dak is de grens de muren de bakens ze heeft zich in een huis verplant en wortelt tussen de lakens…

Meer integratie tussen witte lakens Wil Hiddema als het maar even kan Daar komen hele mooie kindjes van Op die manier verzet je wel de bakens Ik zal voortaan het goede voorbeeld geven Geloof of ras...het is mij om het even…

Laat dit dijkhuis zich onttrekken aan het verval en nooit de bakens meer verzetten. Het kan niet zonder een steuntje in de rug, maar houdt blinde architecten weg. Dan zal het sterk en beschut het toonbeeld vormen: dat wat eens begon niet hoeft te lijden. Zie hoe het blaakt in de zon.…

Het roer gaat om de bakens zijn verzet Van bak- naar stuurboord : kijk...daar vaart Baudet…

aangespoeld verlangen gebroken in golven markeren bakens van mijn wezenlijk bestaan afdruk na afdruk zorgen achterlatend balancerend op grenzen zee keuzes latend richtingloos op zoek naar toekomst gebroken in zorgen verlichting tegemoet…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

een zeiler laverend tussen bakens kwetsbaar als het wankel bootje in de branding van het bestaan hoe anders de dichter als dichter die houvast vindt aan lettergrepen en verzen schrijft op de fundamenten van het geloof in zichzelf…

wat staan de ogen hoog vanmorgen hoger dan de zon dan de neus die voelt hoe fris het is en zich terstond een rode kleur aanmeet gezelschap voor de mond de nazomer, sleepboot van de herfst, passeert scharlaken bakens door ochtendkou uitgezet de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

Kan ik mijn bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland. Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

ik ben op drift los geslagen van de ankers in vrijheid maar ontwricht heb de schepen achter mij zien branden tot verleden en de dood voel me speelbal van de golven verdwaasd en uit het lood zoek naar bakens die mij gidsen vaar op lichten met een strakke koers naar havens waar ik aan zal meren een nieuwe ligplaats uitproberen…

Peutertijd de eerste stappen zijn gedaan wat je aanraakt krijgt een naam de bakens worden meer en meer verzet je wil, als een bloem nog in de knop, doch zichtbaar reeds omhoog geschoten, zoekt grijze grenzen op de spiegel van je zijn is ijl en transparant de landkaart van je leven zonder vaste rand je zoekt je kijkt verwondert…

een kleine valk scheert klagend over witte huisjes aan de dijk tussen land en water de populieren ruisende bakens met trillend blad de brede rivier verdeelt het land gedreven stroomt ze door het landschap naar de open zee alles gaat over in iets anders wortels en vleugels steeds verder terug in de tijd…

beheerd door een hart liefde als nooit geheel onverwacht besprenkeld met hoop gegroeid verlangen in heel korte tijd met liefdessluiers behangen verlost van alle pijn gevoel van wij samen verdwaald in liefde op zoek naar de haven een plaats in het niets want niets zijn onze harten bakens van liefde verlangen kan niet wachten…

De vroege vogels bakenen zingend hun rijkjes af, roepen me naar buiten Van slapen zwaar verlang ik lucht die koud mijn longen vult en warm het gewicht lichter maakt Vandaag zal ik eindelijk weten of ik uit buigzaam riet besta zich heffend van de platte grond terwijl de storm verdergaat of van afgebroken eikenhout…

vandaag maakt zee mijn ver verlangen geen speelse bron van vrolijkheid of vrijplaats voor een klaar bestaan eerder geeft zij de maat aan mijn gedachten decor van bakens in mijn hoofd op 't ritme van de eindeloze deining voor mij spoelt rustig ruisend water niet opgezweept door straffe wind over het strand de troost van eindige oneindigheid…

ik stuif melig door de gangen die vandaag nog zijn behangen met wat schamele restjes jou fladder een stofdoek langs gedachten aan de afgelopen nachten, nog ver voor je vertrekken zou nooit eerder was je deelbaar zo weergaloos ongrijpbaar als in het stof dat nu verwaait dromerig verschoon ik de lakens verzet met liefde enkele bakens…

zwijg zeg ze niet de woorden die ik niet wil horen ze klonken al wel duizend maal in mijn hoofd zwijg laat me even de lucht bespelen de wolken witblazen om de verte te lezen klanken verbannen vergeten spreek nu maar doe het zachtjes met tedere woorden fluister iets liefs dat ik wil horen reik me je zinnen bakens voor nieuwe…

Schuchter bedekt zij de bakens, overbrugt de vrije jaren zo. Legt met het lichaam de havens open, strekt door de schrille echo van het lied dat speelt op de kim een hand naar het schip wat niet aanmeert. De tornado neemt gradatim de stand aan van het flinke schip, veert het hoger en hoger op zee.…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

paarsgewijs bij elkaar een wolkenrif spiegelt zich in de zoveelste lente waar ik langs liep te pozen van oe naar a vanuit gedachten wat achter mijn ogen leeft verzilt de muze die het hart niet verstaat of begrijpt mijn adem waait tot de lucht die samen deelt van vrede tussen mensen langs bakens van licht die liefde herbergt…

De bakens van rust. Om de kwelling van de drukte die de stilte niet lust. Momenten van verlangen om een ander bestaan. Wanneer de vogelgezangen ons opnieuw de oren open doen gaan. Momenten van stilte om een gebrek aan tijd. Om het dictaat van de klok dat niet aan weemoed lijdt.…

bosschages in het vergezicht niemand die jouw schuilplaats wist in grenzeloze weidsheid was het moeilijk richting te bepalen of zelfs maar een doel te halen niet meer houvast dan een hand om jou te leren kennen te weten en te voelen wie en wat jij was jij bent niet opgegaan in lucht ook nooit gevlucht wij hebben ons vergist jouw subtiele bakens…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…