Alle inzendingen over bleke oevers

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

Hoe is uw lief gelaat zo bleek, Dat eenmaal zo vriendlijk kon blozen? Ach, als de zuivre zonne week, Verbleken de lachende rozen. Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister.…

Zo is de Waal eeuwig een begrip Continuerend, een zichtbare gnoom* Een populaire handels- route, als scheiding tussen Vele steden en dorpen, met Oevers die echt nooit wijken...…

Men verstaat wat wij wilden toen nog geen ruis van overkant de schelp streelde, het woord niet ving dat zong: Oever! Aankomst! Weelde! ---------------------------------------- Uit: 'In Remersdaal', 1997.…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets.…

aan de oever van het meer op een bankje tussen ruisende bomen een man en een vrouw met daartussen hun kapotte dromen het water kabbelt rustig voort zoals hun leven ook ooit was het onvoltooide heden ligt nu vertrapt in het gras hun dagen zijn nooit af zitten vol met lege gaten elke dag opnieuw proberen om toch te blijven praten moeizaam…

ik hoorde hoe haar aria brak en in een waterval muziek naar beneden stortte nog was haar lied niet teneinde omdat tonen meanderden tussen oevers van kunst juist die weidsheid en rust bleek het juiste antwoord te zijn op de apotheose die opgebouwd was boven daar in het ijle waar nevels in speelse composities kierden uit nog…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

oevers van de hebzucht maar in de stroming van haar leven naast haar droom te rusten ligt…

Zeven uur, hoestend uit een nachtclub het bleke strand biedt een schouwspel: de lelie van de ochtend deint op het water, een maan parelt langzaam langs haar roze bladen. Plotsklaps! De bulderende stem van de zon! Een bloedrood geopend oog! Aan de oevers van de grote vijver kruipen slapelozen in hun schelpen.…

ontvaren, maar zijn eigen vader bleek, die hem - te laat - riep 'Icaros!…

Ik ben gestemd om een sonnet te maken, Teer-blauw als mij Japanse verzen lijken, Zo vlak als water, dat geen rimpels strijken Tot vloeiend matglas, waar zij de' oever raken.…

Ik zag hoe mist wreed je oevers verhulde Die van mij pas ontdekt Wat had ik je graag zachtjes aan wal gezet…

Laat zich nu de echo horen van een dwaalkreet aan de horizon van schaduw en van dauwdrop in een droom die ooit begon is het jouw stem die klinkt als een wandkleed over zee het klankbeeld van prelude het dansen van de schimmen gezapigheid van vee hoor ik ze nu echt die emotieloze stemmen in de dwaalzee om te zwemmen is het dat oevergeluid…

Er hing altijd al een moeilijk te benoemen sfeer in dit huis in deze kamer dat haar doet denken aan haar kind haar kinderjaren alsof de geur haar nooit verlaten heeft nadat haar vader voordat hij de kamer verliet het vonnis bekrachtigde met de hamer als de hoogste rechter voordat hij voorgoed het huis verliet en achteloos…

De lieve woorden pijlers de zoete zinnen stalen balken Hij leek -na jaren- ermee klaar maar de brug stond op begeven Het bleek de roest van zijn zwalken tussen het vrouwvolk dat wenkte en lonkte met 'een beter leven' ...op beider oevers beider wallen.…

het ijs bleek niet meer tot dragen bereid…

In het eenzaam stille duister slaat een trieste donkere klok wijl ik zachtjes om haar fluister dwarrelt ook een enkele vlok Over het koele donkere stille ligt een bleek en stervend licht Geheel versleten is al het prille zelfs ‘n traan op haar gezicht Langs de stilte van de oever klinkt het fluister door het riet en het stille wordt nog…

Vechtpartijen rond de oevers voor het beste plekje. Koud, winderig, geen tafeltje dekje. Maar slechts afzien en ontberingen ten top. Dat alles heeft men over voor een grammetje goud. 's Avonds verstijft van 't bukken; teleurgesteld, stram en koud.…

Druppels doorschijnen een bleke maan. Het is even eeuwen ouder doch schimmen komen en gaan.…

met al zijn handel op zijn rug stond Koos de kramer naast de brug zijn waterblaas te legen de steile oever van de beek was, zo hem pas iets later bleek bemodderd door de regen Koos had zijn plasje net gedaan en wilde weer naar boven gaan maar is toen uitgegleden geholpen door zijn handelsvracht en door de aardse zwaartekracht kwam hij zeer…

Aan de zoom van 't meer Zit een bleke jongeling neer. 't Donker oog, naar 't west gericht, Volgt het scheidend zonnelicht. Tranen aan dat oog ontleken, Die van grievend lijden spreken, Lijden, - dat een jongelingshart doet breken. 't Nacht. En lange reeds verdronk Ook de laatste zonnevonk.…

De dag lag bleek neer op bleke sponde. De wateren lagen blank onder blanke avond, De lucht was stil van sprakeloze monden, de wolken waren droef van ingehouden tranen. De windevloot, de schepen van de luchtezee, Lagen alle stil voor anker aan de kimmeree.…

Een knobbel of een bobbel Een scheut of felle steek Zie ik ook niet wat bleek? Hoesten doe ik ook al een tijdje ‘Voel jij je niet goed, meisje?’, Zei een collega van de week Ik ben ook zo moe en sleep me voort Zeg, heb je het niet gehoord?…

Wat anders, dan uw bleek gelaat? Geen levend wangeninkarnaat, Geen purpren lippen, Geen gloeiende ogenflonkering Deed, aan d'ontroerde jongeling, Een zucht ontglippen. Het was die zweem van treurigheid, Die wang met lelies overspreid, Die me innig griefde. 0 neen!…

Als je bent vertrokken Haal ik je nooit meer in Naar die andere oever Zwem je alleen Weg van bestaan Naar die andere oever Zwem je eeuwig Niemand komt aan…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Op de krakende oevers tast ik af, wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van…

waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet als vloekend woord wat de mond verlaat, staart in de koudste ogen voordat ik het moet loslaten, bijgezet in de as van alledag, verwaaid in een hoopvol woord als bedoelde verlossing als kerend licht die de weg volgt zonder onderbreking, de tol betaald en een brug slaat naar mijn onverlichte oevers…